Δέντρο που του κόβεις τη ρίζα ξεραίνεται λέγαν οι παλιοί άνθρωποι πριν από μας. Μια απ αυτες τις ρήσεις που μπορεί ν’ ακούσεις να επιβιώνουν σ’ αυτά που λένε, οι υπερηλικες πια, που με το φευγιό τους φεύγουν κι αυτες κι έρχεται μια μπαντα σαν ΤΑ ΡΙΖΑ (μεταφορικά οι προποδες του βουνού) με τρεις αξιόλογους μουσικούς με ενδιαφέροντα βιογραφικά όλοι στο ενεργητικό τους να επαναφέρει δυναμικά κορφολογώντας τον ανθό από ό,τι έχει η παραδοσιακή νησιωτική μουσική των Κυκλάδων και των Δωδεκανησων, Εύβοιας, Αίγινας αλλά κι από τα παράλια της Μικράς Ασίας όπως έφτασαν από το προσφυγικό κύμα των Ελλήνων στην Αγιάσο της Λέσβου. Ερχονται εδώ λοιπόν τα παιδιά να αποκαταστήσουν τη «ρίζα», την παράδοση όχι σαν μουσειακό είδος αλλά σαν ζώντα και δρώντα οργανισμό μ’ ένα μινιμαλιστικό τρόπο που όμως δεν αφαιρεί τίποτα από τη δυναμική και το εκτόπισμα τους. Πως θα μπορούσε άλλωστε να εξοβελιστεί η ωραιότητα αυτών των τραγουδιών που προέκυψαν μέσα από βιωματικες καταστάσεις συγκινησιακά φορτισμένες;
Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό γιατί είναι καθαρόαιμο κι ατόφιο και βγαίνει αβίαστα με τιμιότητα κι ειλικρίνεια και την πρόθεση να αποτελέσουν αθόρυβα τον κρίκο της αλυσίδας διαιώνισης τους.
Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια πιο εικαστική στα όρια του ακαδημαϊκού προσέγγιση-χωρίς αυτό επαναλαμβάνω να σημαίνει πως χάνεται κάτι από το πρωτογενές συναίσθημα-ενός υλικού που έρχεται από το βαθος του χρόνου για να διακτινιστεί στο παρόν και στο μέλλον. Τα κομμάτια στον δίσκο, ο οποιος σημειωτέον κυκλοφορεί σε μορφή καλαίσθητου βινυλίου και cd, έχουν τη μορφή μονόπρακτου με ανθρώπους του άλλοτε που στην αρχή ψιθυριστά κι εγγαστρίμυθα σχεδόν εκφράζουν παράπονα και νοσταλγίες, σπαράγματα αλληλογραφίας του πάλαι ποτέ όταν τα γράμματα αποτελούσαν το μόνο φυσικό τρόπο επικοινωνιας των ανθρώπων που προσπαθούσαν να ανακτήσουν επικοινωνία με τους οικειους τους που ζούσαν στην ιδιαίτερη πατρίδα, συγκινητικοί μ’ έναν τρόπο όχι φορτικό αλλά σαν το αεράκι του Αιγαίου που τα παίρνει όλα πριν αρχίσει ο Θεμιστοκλής με την υποβλητική φωνή του να κεντάει σταυροβελονιά το πολύτιμο αυτό υλικό προσδίδοντά του νέα υπόσταση, καθιστώντας το άχρονο και σύγχρονο την ίδια στιγμή. Είναι μάλιστα τόσο στερεά δομημένα που ακόμα κι αν φανταζόταν κανείς πως η πιανιστική εκδοχή τους θα τα απογύμνωνε κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Στέκονται ισότιμα κι εφάμιλλα με τις πρώτες εκτελέσεις. Τους πάει το unplugged όπως τα σεμεδάκια στα παλιά ξύλινα νησιώτικα κομοδίνα. Ειλικρινής διάλογος με την παράδοση χωρίς φτιασίδια και περιττά ψιμύθια.
Τα Ριζά είναι η φωνή του Θεμιστοκλή Καρποδίνη, το πιάνο του Κωστή Ζουλιάτη και το κοντραμπάσο του Πέτρου Λαμπρίδη.
«Με τα Ριζά προσπαθούμε μέσα από τη συνθήκη της ακρόασης να δώσουμε κι άλλες διαστάσεις – στη μουσική, στην παράδοση, στη σωματικότητα. Ή προεκτάσεις που τη συνδέουν με τον εδώ κόσμο, με τα βιώματα του καιρού μας. Αλλά και πέρα από αυτά, να προσφέρουμε μια ανάγνωση διαφορετική από όσες έχουν καλουπώσει την εκτέλεση του παραδοσιακού τραγουδιού, τοποθετώντας το σε «χώρους» και στεγανά», δηλώνουν οι ίδιοι καθιστώντας μας σαφές το λόγο ύπαρξης τους.
Η ανάγκη των ανθρώπων που η γενια τους χάνεται στο βαθος του χρόνου να γίνουν οι πικρες τους και οι στενάχωρες καταστάσεις τους τραγουδι για να αποφορτιστούν και να εκμηδενίσουν το βάρος του βίου που συχνά γίνεται αβίωτο. Αυτό είναι εν τέλει ο πλούτος της παραδοσιακής μας μουσικής.
Ιδανική δουλειά για να συστηθεί αυτό το υλικό σ ένα κοινό που δεν έχει ενδεχομένως έρθει ποτέ σ επαφή μαζί του.
Καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν εν ειδει σουβενίρ από το Αιγαίο φρονώ δε θα μπορούσε να υπάρξει μεσουσης της καλοκαιρινής περιόδου.
Μας ενδιαφέρει και μας αφορά η παραδοσιακή μουσική γι αυτό χαιρετιζουμε τέτοιες δουλειές με υπερβάλλοντα ενδεχομένως ενθουσιασμό.
Καλή ακρόαση!