«Βλέμμα στο βυθό»: Review από την πρώτη παρουσίαση άλμπουμ των Βουτσά, Νικολόπουλου και Λαμπρίδη

Βλέμμα βαθύ, σαν τη γαλάζια θάλασσα στο εξώφυλλο του δίσκου και διαπεραστικό επίσης.

Μπορεί να μην επανήλθαμε στην κανονικότητα που αμυδρά πλέον θυμόμαστε πως ήταν και μπορεί και να μη γυρίσουμε κιόλας ωστόσο επειδή όπως λέει κι ο Σαββόπουλος σ’ ένα από τα πιο σοφά νοήματα που έχει τοποθετήσει στα τραγούδια του, πως δηλαδή η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία, χθες βράδυ δειλά δειλά όσοι «ξεφοβισμένοι» κι ατρόμητοι βρεθήκαμε στην Αυλαία είχαμε μια προσομίωση κανονικότητας.

Παρουσίαση δίσκου. Ω ναι! Όπως παλιά. Νέος δισκος από τη Μικρή Άρκτο. Οι συστάσεις είναι εκ του περισσού κι ο πήχυς της ποιότητας δεδομένος κι αδιαπραγμάτευτος. Η Μικρή Άρκτος του Παρασκευά Καρασουλου είναι ένα τοπόσημο πλέον στα της δισκογραφίας. Κάθε νέα της παραγωγή είναι πρόταση. Φαρος που ανάβει. Νέος ολοκληρωμένος κύκλος τραγουδιών λοιπόν για το νεαρό ερμηνευτή Δημήτρη Βουτσά με μουσική του επίσης νεαρού και πολλά υποσχόμενου Μίμη Νικολόπουλου και στίχους της Φωτεινής Λαμπρίδη, μιας από τις πιο σταθερές συνεργάτριες του Σωκράτη Μάλαμα κι όχι μόνο και του Γιάννη Βασιλόπουλου σ’ ένα τραγούδι.

Σε μια εποχή που κυριαρχεί πλέον το download κι οι γνωστές πλατφόρμες με πρόσβαση σε χιλιάδες μουσικές απανταχού είναι τουλάχιστον συγκινητικό και δεν το αναφέρω χάριν εντυπωσιασμού, να βλέπεις ανθρώπους που επιμένουν στην έκδοση καλαίσθητων εργασιών. Στο φυσικό προϊόν. Όχι μόνο στην ψηφιακή του υπόσταση. Γιατί η συγκίνηση οφείλει να ‘ναι συστατικό και να εμπεριέχεται και στο δημιουργό αλλά και στον αποδέκτη τελικά του όποιου έργου τέχνης.

Ο Παρασκευας Καρασούλος ως παραγωγός και μέντορας κάπως, προλόγισε τη δουλειά, δίνοντας πάντα χώρο όπως κάνει τα πολλά τελευταία χρόνια με το πρότζεκτ «Ακροάσεις» σε νέους δημιουργούς εξάροντας τις μουσικές του συνθέτη, του οποίου έχει ήδη προηγηθεί ένας ορχηστρικός δίσκος κι από εκείνον αντλήθηκαν μερικές μελωδίες που μπήκαν στίχοι κι έγιναν τραγούδια για το δίσκο.

Η Φωτεινή Λαμπρίδη πήρε το λόγο και για να μιλήσει και για να ντουετάρει σ’ ένα κομμάτι το Δημήτρη Βουτσά. Στίχοι με λυρικότητα κι αμεσότητα χωρίς μεγαλοστομίες και κρυφά δύσπεπτα κι ασαφή νοήματα.

Τώρα ο Βουτσάς σ’ αυτό το ντεμπούτο άλμπουμ του και στην πρώτη χθεσινοβραδινή παρουσίαση του έχει κάτι που μάλλον είναι έως και δυσεύρετο. Εχει μια ησυχία και μια εσωστρέφεια όχι επιτηδευμένη αλλά που πηγάζει από τη σιγουριά του καλοδουλεμένου υλικού που καλείται να υποστηρίξει. Εν ολίγοις δεν κραυγάζει, δεν κάνει θόρυβο για να τον προσέξουμε. Γιατί είναι αξιοπρόσεκτος έτσι κι αλλιώς. Αμα τη εμφανίσει του. Με πενταμελή ορχήστρα απέδωσε όλα τα κομμάτια του δίσκου μεταξύ των οποίων και τη «Φρίντα» που ήδη έχει ακουστεί στα ραδιόφωνα από το 2020 και λειτούργησε σαν προπομπός αυτής της δουλειάς, η Φριντα, ένα πρόσωπο στα όρια του μύθου που θα συνεχίσει μάλλον να εμπνέει και να αποτελεί ορόσημο και σημείο αναφοράς στην τέχνη. Τραγούδια που δεν αγχώνονται να φτάσουν στο ρεφραίν και να το κάνουν καραμέλα αλλά που αφηγούνται ιστορίες απ’ αυτές που μας αρέσει να μας λένε. Από τα πιο ραδιοφωνικά κομμάτια, αν νομιμοποιούμαι να το χαρακτηρίσω έτσι το «Σπιρτόκουτο», ένα ουσιαστικά ερωτικο κομμάτι. Σε μια εποχή κατεξοχήν αντιερωτική έρχονται τραγούδια σαν αυτό να σε τραβήξουν από το μανίκι και να σε πάνε εκεί που ανήκεις. Στο φως και στον έρωτα.

Ξεκινέει μ ένα δίσκο ρεπερτορίου ο Βουτσάς και γι’ αυτό μόνο τυχερός θα πρέπει να αισθάνεται αλλά και περήφανος που είχε την ευφυΐα να επιλέξει αυτό το υλικό.

Plus το εξώφυλλο του δίσκου που ναι σκέτο κόσμημα κι είναι ένα από τα πιο γνωστά κι αναγνωρίσιμα ζωγραφικα έργα της Μαρίας Φιλοπούλου που πάει να πει βάζεις δυο έργα τεχνης σπίτι σου αγοράζοντας το cd.

ΥΓ. Last but not least. Δεν είναι πολύ ωραίο να ακούγονται τα τραγούδια σε θεατρική σκηνή ή μόνο εμένα σε μένα συμβαίνει να αρέσει αυτό;

Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook (εδώ), twitter (εδώ) και instagram (εδώ) για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.