Ακούσαμε: «Τα Δεύτερα γιατί κουράστηκαν τα πρώτα» των Φώτη Σιώτα και Θοδωρή Γκόνη

Αυτήν τη φορά ακούμε έναν δίσκο λαϊκό, σύγχρονου μουσικού χρώματος με αρκετές αναφορές μιας πιο αέρινης σχεδόν νησιώτικης ανά σημεία αισθητικής. Ίσως φταίει το βιολί, ίσως η αμέτρητη αγάπη μου για τα νησιώτικα, για το νησί μου το ίδιο, για τα ορχηστρικά μέρη που μου δημιουργούν εικόνες τόσο έντονες, ή ίσως απλά έγινε κάποιο εσωτερικό κλικ μέσα μου από την εισαγωγή κιόλας. Μιλάω για «Τα Δεύτερα γιατί κουράστηκαν τα πρώτα», έναν υπέροχο ελληνόφωνο δίσκο σε μουσική Φώτη Σιώτα και στίχους του Θοδωρή Γκόνη.

Ο δίσκος κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group σε μορφή cd σε όλα τα δισκοπωλεία και σε ψηφιακή μορφή σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. Πολλοί οι μουσικοί του δίσκου, πολύ όμορφη και η αισθητική του χώρου που δίνεται στο ακουστικό αποτέλεσμα μετά mixing & mastering, χωρίς να νιώθω πως κάποιο όργανο καπελώνει κάποιο άλλο, δυνατές και οι συμμετοχές από την Ιουλία Καραπατάκη που είναι και η βασική ερμηνεύτρια του δίσκου μαζί με τον Φώτη Σιώτα , στην Δήμητρα Γαλάνη, τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Γιάννη Διονυσίου.

Μου είναι όλα καθαρά, μου συστήνονται όλα «σωστά».
Μέχρι και το εξώφυλλο σε φωτογραφία Κωνσταντίνου Ζηργάνου και design artwork Έβρου Bοσκαρίδη, δίνουν μία ακόμη πινελιά σημαντική σ’ ένα έργο που στο σύνολό του δείχνει μια καλά προσεγμένη δουλειά.

Όπως αναφέρεται πολύ σωστά και εύστοχα και στο press release του άλμπουμ, «Τα δεύτερα γιατί κουράστηκαν τα πρώτα» είναι ένας λαϊκός δίσκος ο οποίος ενώ έχει ακολουθήσει τον παλαιό τρόπο ηχογράφησης, είναι φορέας μιας νέας αντίληψης για το είδος, όπως την έχει διαμορφώσει και υλοποιήσει ο συνθέτης του Φώτης Σιώτας. Αξιοσημείωτο γεγονός είναι ο τρόπος που έγινε η ηχογράφηση του τραγουδιού και του δίσκου. Έγινε με όλη την (μεγάλη) ορχήστρα να παίζει ζωντανά στο στούντιο, όπως γινόταν με τον παλαιό τρόπο και τους τραγουδιστές να ερμηνεύουν εκείνη τη στιγμή με τη συνοδεία της.

Παρά του ότι σε αυτά τα είδη μουσικής είμαι λίγο πιο αυστηρή ως προς τον εαυτό μου, μη μπορώντας να νιώσω να αφήνομαι εύκολα σε μια αισθητική μπερδεμένης παράδοσης με σύγχρονα περιτυλίγματα έντονης όσο ποτέ άλλοτε Δύσης, ο δίσκος αυτός με κέρδισε από την αρχή, από την όμορφη εισαγωγή του την ορχηστρική, όσο εγώ έβαλα ένα κρασί λευκό να χαλαρώσω από μία δύσκολη μέρα. Κατέληξα να χαμογελάω και να θυμάμαι όμορφες εικόνες κι αυτό είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα για έναν δίσκο, πόσο μάλλον ελληνόφωνο, πόσο μάλλον για εμένα την δύσπιστη. Σ’τον προτείνω κλείνοντάς σου το μάτι.

Προσωπικό αγαπημένο τραγούδι του δίσκου «τα λόγια είναι γράμματα».

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ