Τις προάλλες βρέθηκα μαζί με φίλους σε ένα live στο Μοναστηράκι, μετά την λήξη του οποίου αποφασίσαμε να πάμε για ένα ποτό κάπου εκεί δίπλα. Εκείνη διάλεγε την μουσική του χώρου στον οποίο καταλήξαμε. Ρώτησα μια φίλη μου, αυτή είναι; -η απάντηση ήταν θετική. Δεν κατάφερα να της μιλήσω, είχε κόσμο μπροστά απ’ το booth, κι εγώ σε λίγο θα έπρεπε να φύγω για να προλάβω το μετρό. Σήμερα, κάποιες μέρες μετά, γράφω για το 3ο της album. Είναι το «Μπλουμ» που κυκλοφόρησε σχεδόν ένα χρόνο πριν, 1 Οκτωβρίου για την ακρίβεια από την Inner Ear Records, κι είναι η Nalyssa Green.
Ήξερα ήδη κομμάτια του album πριν αναλάβω να γράψω δυο λόγια. Ωστόσο, έπρεπε να ακούσω τον δίσκο ολόκληρο, όπως κάνω κάθε φορά άλλωστε πριν γράψω για κάποιο άλμπουμ. Το Μπλουμ όμως δεν το άκουσα καθισμένη στον καναπέ μου και κοιτώντας το κενό, αλλά ούτε και στο γραφείο μου κοιτώντας ένα άδειο word. Το μπλουμ αποφάσισα να το ακούσω με ακουστικά, μαγειρεύοντας και βάζοντας πλυντήρια. Και μπορώ με σιγουριά να πω πως η διαδικασία μιας τέτοιας ακρόασης ενός τέτοιου άλμπουμ ήταν απολαυστικότατη.
Κάτι που θα ήθελα να σημειωθεί κάπου εδώ, είναι πως λατρεύω τα albums που δίνουν σημασία μέχρι και στο «καλό εξώφυλλο», κάνοντας μια δουλειά πιο προσεγμένη, σίγουρα πιο όμορφη και για ‘μενα σίγουρα απαραίτητη. Το εν λόγω εξώφυλλο λοιπόν είναι δουλειά της Κάκιας Κωνσταντινάκη.
Συνεχίζοντας…
Η φωνή της Nalyssa είναι μια φωνή που θα ήθελα να μου λέει παραμύθια ίσως πριν κοιμηθώ. Απαλή μα και σίγουρη, καταλαβαίνει ακριβώς όσα λέει, πιστεύει όσα λέει, με πείθει με όσα λέει. Λεπτή χροιά, χαρακτηριστική σοπράνο φωνή που μπλέκεται με ήχους pop, όχι πάντοτε καθαρόαιμους, πράγμα που μου δείχνει ενδιαφέρουσες επιρροές και πτυχές για την ίδια αλλά και για την μουσική της. Το ύφος κάποιες φορές μελαγχολικό, κάποιες τσαχπίνικο, κάποιες ερωτικό, κάποιες ρομαντικό, κάποιες γλυκά κυνικό. Στους στίχους δε, μπορείς εύκολα να διακρίνεις στοιχεία απλής καθημερινότητας, μπλεγμένα με σουρεάλ αναφορές μα και συμβολισμούς, στοιχεία γλώσσας απλά ειπωμένης μα ποιητικά εκφερόμενης.
To «Μπλουμ» είναι ένας δίσκος που αποτελείται από 10 tracks αστικής πραγματικότητας, εναπομένουσας τρυφερότητας, και μουσικής ομορφιάς σε θέμα σύνθεσης, αλλά και ενός ήχου επαγγελματικά δοσμένου και σωστά «πειραγμένου» – τεχνικά ανά στιγμές, ενός ήχου ατμοσφαιρικού που με ταξιδεύει, όσο κοντά μου κι αν είναι οι εικόνες που μου περιγράφει.
Το «Αιγάλεω» φωτίζει τον δίσκο αυτό με το καλημέρα σας, και στέκεται ολόσωστη κατ’ εμέ επιλογή για να με καλωσορίσει. Και κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι στον μικρόκοσμο ενός ευγενικού πλάσματος που μπορώ να το φανταστώ να τριγυρνάει στην ίδια πόλη μετά από ένα «Καλοκαίρι» κρατώντας μια «Παπαρούνα» και σιγοτραγουδώντας, όπως αποτυπώνεται και σε λήψεις που βλέπω στο κλιπ του τραγουδιού «Πάλι καλά» – [ ένα τραγούδι που έχω αγαπήσει βαθιά ], κι όλα αυτά λίγο πριν σταθεί σ’ ένα μπαρ να πει ένα ακόμη «Κοκτέιλ» ακουμπώντας «Τα μαλλιά της» καθώς γέρνει λίγο κουρασμένη στον ώμο της. Ίδια η βάση του ποτού, αλλά διαφορετική η γαρνιτούρα αυτήν τη φορά. Μπορώ ακούγοντας λίγο πιο προσεκτικά να μοιραστώ έντονα μαζί της την σκέψη του «Τι ξημερώνει από δω και πέρα;» σαν απόσβεση ημέρας, μπορώ να νιώσω δυνατά την ανάγκη να ακουμπήσω στο «Κρεβάτι» μου στο τέλος της ημέρας αυτής και μπορώ «Πέφτοντας» να σκεφτώ όλες αυτές τις «Βόμβες» που «πέφτουνε πάνω στις καρδιές μας» και εν τέλει, να χαμογελάσω.
Θυμάμαι όταν είχα πρωτοακούσει το Κοκτέιλ της Green, δεν μπορούσα να καταλάβω αν μου αρέσει, αν την συμπαθώ μουσικά, αν όλο αυτό το μπαμ που έγινε με το τραγούδι αυτό με αφορούσε ή αν δεν απευθυνόταν στα δικά μου αυτιά. Θυμάμαι μέρες που μου άρεσε, και μέρες που δεν άντεχα να το ακούσω. Θυμάμαι να μην έχω καλοσχηματισμένη μουσική εικόνα για το κορίτσι αυτό, και θυμάμαι επίσης μια σύντομη συζήτηση που είχα κάνει με μια φίλη για τη Nalyssa, ρωτώντας την πώς την «νιώθει» μουσικά γιατί εγώ όπως προείπα ήμουν ολίγον τι μπερδεμένη. Θυμάμαι την συζήτηση να καταλήγει με την ατάκα «Αυτοί οι καλλιτέχνες είναι για έξω – εδώ δεν υπάρχει το αντίστοιχο κοινό» . Θυμάμαι να διαφωνώ αλλά να μην το συνεχίζω. Τέλος θυμάμαι το πρώτο play που πάτησα κάποιους μήνες πριν, να ανακαλύψω μια ελληνόφωνη synth pop δουλειά εκείνης της κοπέλας. Κι ενώ στις μουσικές μου επιλογές είμαι αρκετά σταθερή και μετρημένη στην όλη διαδικασία σκέψης, με την Nalyssa μουσικά έκανα λάθος.
Το μπλουμ θα το συμπεριλάβω στους αγαπημένους μου ελληνόφωνους δίσκους – εναλλακτικής σκηνής.