Η ελληνική μεσοπολεμική ποίηση, μετά την μικρασιατική καταστροφή χάνει εν μέρει τη λειτουργικότητα της πνευματικότητάς της, την ίδια εποχή που η γαλλική – μπωντλαιρική ποίηση ακμάζει και επακόλουθα αποτελεί αναγκαία σχεδόν πηγή έμπνευσης για τους Έλληνες δημιουργούς που αναζητούσαν νέα θεματικά μοτίβα. Έτσι έρχεται στον προσκήνιο το Spleen, μια λέξη αγγλική, ελληνικής παρόλα αυτά καταγωγής (=σπλήνα/σπλάχνο), υιοθετημένη κατά κύριο λόγο από τον Γάλλο ποιητή Baudelaire, ο οποίος έχει και ποίημα εξολοκλήρου αφιερωμένο στον τίτλο αυτό, στην ενότητα «Ανία και Ιδεώδες» της ποιητικής συλλογής «Τα άνθη του κακού» (1857).Η λέξη σημαίνει αναίτια μελαγχολία και άνια, αηδία για τη ζωή, ενώ σύμφωνα με τον Γάλλο ποιητή το spleen είναι -μια αρρώστια του πνεύματος-. Στην νεοελληνική ποίηση, εισηγητής του spleen θεωρείται ο Κώστας Ουράνης, με την ομώνυμη συλλογή του το 1912, αν και ο μεγαλύτερος εκπρόσωπός της είναι ο Κώστας Καρυωτάκης.
Spleen ονομάζεται και ο δίσκος (- βιβλίο) που είχα την χαρά να μελετήσω την εβδομάδα που μας πέρασε ώστε να σας πω δυο λόγια γι’ αυτόν, ένας δίσκος που αποτελείται από 11 ποιήματα του Κώστα Ουράνη μελοποιημένα από τον Δημήτρη Κογιάννη. Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2018, πατάει διακριτικά πάνω σε μία έντεχνη μουσική δομή, που ανά στιγμές ροκάρει εκ των έσω, ενώ η παραγωγή / κυκλοφορία είναι της εταιρείας -Μικρός Ήρως, και η επιμέλεια αυτής του Άγγελου Σφακιανάκη.
Ερμηνεύουν οι Γιάννης Κούτρας, Χρήστος Θηβαίος, Σοφία Παπάζογλου, Μίλτος Πασχαλίδης, Δημητράκης Ramone, αλλά και ο ίδιος ο Δημήτρης Κογιάννης.
Ο δίσκος είναι θεματικός, πράγμα λογικό από την στιγμή που αφορά σε ποίηση του ιδίου ανθρώπου και δεν ποικίλλει στυλ γραφής, με αποτέλεσμα να με έχει κερδίσει εξ αρχής. Όπως έχω αναφέρει αρκετές φορές τόσο σε κείμενά μου όσο και σε κουβέντες μας, έχω μια αδυναμία στα θεματικά albums. Στο σημείο αυτό δηλώνω και μια αδυναμία παραπάνω, όταν στιχουργικά το έργο αφορά σε ποίηση.
Συνθετικά, χωρίς να ακούω κάτι το συγκλονιστικό, είμαι απόλυτα ικανοποιημένη με το πάντρεμα μουσικών οργάνων (όπως τα κρουστά στο τραγούδι Σειρήνες κλπ.) και ήχων, διότι δένουν άψογα με το ύφος που αποφασιστικά εκπροσωπείται στο άλμπουμ σχηματίζοντας ατμόσφαιρες ταξιδιάρικες, ολίγον τι μελαγχολικές μα με γλυκήτητα συνοδευόμενες, και χωρίς να νοιάζονται καθόλου να εντυπωσιάσουν παραπάνω με έξτρα κλίμακες και μουσικές φανφάρες. Κι αυτό γιατί το υλικό είναι από μόνο του τόσο καλό, που δεν έχει καμία ανάγκη υπερβολής ή επικάλυψης.
Πανέμορφη ιδέα η μελοποίηση ενός τέτοιου γραπτού έργου, πανέμορφη διαδικασία το να ψάξω το τι σημαίνει το spleen, πανέμορφη η διαδικασία του να μαθαίνεις, πανέμορφη διαδικασία κι η ακρόαση δίσκων.
Και ναι, αυτός είναι ένας δίσκος που σου προτείνω σίγουρα.
Προσωπικό αγαπημένο τραγούδι του δίσκου: Η Γριά