Και πάνω που είχα μπει σε μια σειρά, σε μια ροή των ταπεινών γραπτών μου μουσικών σχολιασμών, προέκυψαν κάποιες τελευταίες διακοπές, ένα ταξίδι εντός εκτός και εναλλάξ, μια μετακόμιση, μια επίπονη τενοντίτιδα, αλλά κι ένας Σεπτέμβρης να με προσπερνάει με ύφος απάθειας, με βιασύνη, με καιρικό μπέρδεμα, με συνθήκες ασταθείς.
Κι έπειτα, ο δίσκος με τον οποίο επιστρέφουμε, είναι σα να περίμενε να ακουστεί τώρα, σα να ήξερε πως τώρα θα εκτιμηθεί περισσότερο από την αφεντιά μου.
Μου τον έστειλε ο Λάζαρος προ αρκετών πια ημερών. Βικτωρία Ταγκούλη η ερμηνεύτρια. Την θυμήθηκα αμέσως. Πριν κάποια χρόνια είχα βρει ένα δισκάκι εν ονόματι Retropolis, με την ίδια να αποδίδει το τραγούδι «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» του Απόστολου Καλδάρα με τρόπο εξαιρετικό. Τότε την έμαθα.
Τώρα την «ξανασυναντώ» με το άλμπουμ «Νικητές του Πουθενά», μια δουλειά ιδιαίτερη του 2019 σε κυκλοφορία Μικρής Άρκτου. Μια δουλειά συλλογική, με άρτια συσχέτιση των δώδεκα κομματιών της, μέσω της συνεργασίας δεκαοκτώ σημαντικών δημιουργών, στιχουργών και συνθετών.
Στίχοι του Βάσου Βενιζέλου, Μιχάλη Γελασάκη, Μάνου Ελευθερίου, Γεράσιμου Ευαγγελάτου, Χρήστου Κανελλόπουλου, Νίκου ΜωραΪτη, Μαρίας Πολυδούρη, Σταύρου Σταύρου, Κώστα Τζάνου και Μίμη Φωτόπουλου, ενώ η μουσική είναι των Στάθη Δρογώση, Χρίστου Θεοδώρου, Θέμη Καραμουρατίδη, Ζαχαρία Καρούνη, Δημήτρη Μαραμή, του Νεοκλή Νεοφυτίδη, Σπύρου Παρασκευάκου και Σταύρου Σιόλα.
Η Βικτωρία Ταγκούλη μετά από τέσσερις προσωπικούς δίσκους, αλλά και συμμετοχές σε μιούζικαλ και θεατρικές παραστάσεις, επιστρέφει με την ιδιαίτερα όμορφη ερμηνευτική της προσέγγιση μέσω του άλμπουμ «Νικητές του Πουθενά», μια μουσική πρόταση, που χαιρόμαστε να αντικρύζουμε στην όχι τόσο δεκτική σε τέτοιες δουλειές ελληνική δισκογραφική πραγματικότητα του σήμερα.
Για την ενορχήστρωση του άλμπουμ αυτού συνεργάστηκαν οι Χρίστος Θεοδώρου, Γιώτης ΠαρασκευαΪδης, Γιώργος Κατσάνος και Κώστας Παρίσης, για τον σχεδιασμό του ψηφιακού δίσκου φρόντισαν οι Ανδρέας Γεωργιάδης και Χάρης Βαλσάμης, ενώ το εξώφυλλο του δίσκου και το εσωτερικό της έκδοσης είναι έργο του ζωγράφου Χαρίτωνα Μπεκιάρη.
Αξιοσημείωτο είναι ότι στο τραγούδι «Ρόδι», η εισαγωγή μας παραπέμπει ελαφρώς στην εισαγωγή της Κοντέσσας Εστερχάζυ του Μάνου Χατζιδάκι. Άλλο ένα στοιχείο που αξίζει ίσως να σταθούμε είναι πως ο δίσκος αυτός μέσα σ’ άλλα εμπεριέχει κι ένα τραγούδι ξενόγλωσσο, αγγλικό για την ακρίβεια, το «Something tosay», πράγμα που αν και κάπως τολμηρό για το ύφος του δίσκου, αποδίδεται με εξίσου όμορφο τρόπο, δίνοντας και αυτό την δική του προσωπική πινελιά στο σύνολο.
Ένας δίσκος που ταίριαξε άψογα με την εικόνα ενός Φθινοπώρου που όλο λέει να έρθει, ένας ήχος πραγματικά καλός από άποψη παραγωγής και ηχοληψίας, ένα εγχείρημα απ’ αυτά που αξίζει να στηρίζουμε, όσοι πιστεύουμε ακόμη πως με το να στηρίζουμε την τέχνη σε όποια της έκφανση μας αφορά, είναι όμοιο με το να στηρίζουμε εμάς τους ίδιους σε όποια έκφανση μας έχουμε ανάγκη.
Προσωπικά αγαπημένα, το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου «Οι νικητές του πουθενά», αλλά και το τραγούδι «Ω, χαμηλώστε αυτό το φως».