Ακούσαμε το άλμπουμ των Καράκογλου, Σπανού και Πολύζου «Πολύχρωμες ζακέτες»

Πολύχρωμες Ζακέτες. Έτσι ονομάζεται η δισκογραφική δουλειά που ερμηνεύει η Πολυξένη Καράκογλου, σε στίχους Αθηνάς Σπανού, σύνθεση Γρηγόρη Πολύζου, και παραγωγή Μικρής Άρκτου.

Μια όμορφη συνεργασία τριών νέων καλλιτεχνών με ιδιαίτερη όρεξη για δουλειά, αλλά και πολλή αισθαντικότητα, η οποία κατάφερε να μελοποιηθεί, χωρίς όμως να είναι μελό.

Είδος έντεχνο αυτή τη φορά, με επιπρόσθετα μικρά στοιχεία στη σύνθεση, που δεν καταφέρνουν να αλλάξουν ύφος, αλλά να διακοσμήσουν λίγο παραπάνω το έργο. Trippy τύμπανα ανά σημεία, σωστά τοποθετημένα sound effects, ατμόσφαιρες, αλλά και ένα μικρό κομμάτι αφήγησης σαν αυτό που συναντάμε στο τραγούδι «Σαν τη βροχή» -με τη συμμετοχή του Δημήτρη Βουτσά-, είναι κάποια από αυτά. Το πιάνο και το βιολί είναι οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές της σύνθεσης του Πολύζου σε αυτή τη δουλειά, που σε συνδυασμό με τους εξαιρετικούς στίχους της Σπανού, και την σταθερή και ισορροπημένη φωνή της Καράκογλου, μας δίνουν ένα αποτέλεσμα αρκετά όμορφο.

Μόλις ανέλαβα να γράψω για τον δίσκο αυτό αγχώθηκα λίγο, γιατί το είδος που υπηρετεί σαν δουλειά δεν είναι το δυνατό μου σημείο τα τελευταία χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, μόλις πάτησα το play, και το άλμπουμ ξεκίνησε με το τραγούδι «Κραυγή», ακούγοντας την εισαγωγή με το τσέλο με κέρδισε. Δύσκολο εγχείρημα να ξεκινάει ένας δίσκος με βαρύ τραγούδι ρυθμού 9/8^ων. Επίφοβο, με την λογική πως ή θα σε κερδίσει από την αρχή ή θα σε χάσει. Εμένα με κέρδισε, και θεωρώ πάρα πολύ έξυπνη και σωστά τοποθετημένη την εισαγωγή του άλμπουμ. Η ενορχήστρωση είναι καταπληκτική, το ίδιο και ο ήχος. Καθαρός, πλανάται σε μία μίξη ξεκάθαρη, με σωστές εντάσεις. 

Όσο συνεχίζει ο δίσκος των εννέα αυτών τραγουδιών, το ύφος γίνεται όλο και πιο ανάλαφρο, ειδικά από το τραγούδι «Άργος» και μετά, και ιδιαίτερα στα τραγούδια «Να με κρατάς», «Πολύχρωμες Ζακέτες», και «Το χέρι μου στο χέρι σου», που αποτελούν μια πιο γλυκιά –  ακουστική έκφανση του έργου στο σύνολο.

Με λίγα λόγια, μουσικά, το άλμπουμ αυτό αναδεικνύει μια ανάποδη μουσική κλιμάκωση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το μινόρε γίνεται ματζόρε ή και το αντίθετο. Μπορεί να σταθεί σαν συνολικό έργο, και αυτό οι άνθρωποί του το καταφέρνουν με τον καλύτερο τρόπο.

Προσωπικά αγαπημένα ο «Καναπές» και το «Σαν τη βροχή». Αυτές είναι λοιπόν οι «Πολύχρωμες Ζακέτες», ένα άλμπουμ που χάρηκα που άκουσα.