Τον Φλεβάρη του 2018 κυκλοφορούν μέσα σ’ άλλα, τα «Τζετέ και Ερωτικά», μια σόλο δουλειά του Πάνου Φραγκιαδάκη, ενός εκ των δύο δικών μας, αιώνιων φοιτητικών Χατζηφραγκέτα. Ο όρος «τζετέ» σε ελεύθερη – μπακαλίστικη μετάφραση σημαίνει «σοβαρά».
Ιστορικά, η μουσική της μπάντας κυκλοφόρησε κατά βάση μέσω του MySpace, και η πορεία τους στις μουσικές σκηνές ξεκίνησε από τα openings στα lives των ΤΣΟΠΑΝΑ RAVE, στο After Dark στα Εξάρχεια. Λίγο αργότερα ακολούθησαν τα πρώτα δικά τους lives.
Μετά από 17 δίσκους με τους Χατζηφραγκέτα, τα δύο μέλη, Πάνος Φραγκιαδάκης και Βαγγέλης Χατζηγιάννης, αποφάσισαν να ακολουθήσουν και δικές τους, πιο αυτόνομες πορείες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα πραγματοποιούν είτε lives, (όπως αυτό στην Ταράτσα του Φοίβου, αλλά και κάποια ακόμη που είναι στα σκαριά και θα ανακοινωθούν τις επόμενες ημέρες στην σελίδα της μπάντας στο facebook), είτε συνεργασίες γενικότερα, (όπως εκείνη για την παράσταση του Βασίλη Κουκαλάνι «Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν».)
Ωστόσο, ο Πάνος Φραγκιαδάκης, επέλεξε να βγάλει ένα προσωπικό διαδικτυακό σιντάκι, με τραγούδια σε στίχους και μουσική του ιδίου και επεξεργασία ήχου Βασίλη Τσιγκρή, τόσο καινούρια, όσο και παλιά που είχαν μείνει απλά αποθηκευμένα στον υπολογιστή του και περίμεναν την ώρα να κυκλοφορήσουν, ίσως πιο ώριμα από ποτέ. Ίσως και τα ίδια τα τραγούδια γνώριζαν πως θα υπάρξει η ώρα που θα κυκλοφορήσουνε ελεύθερα, και ίσως για όλον μου αυτόν τον σουρεαλιστικό ολίγον τι ρομαντισμό να φταίει το play button που διπλό- επατήθη, κυρίως στα τραγούδια «Σταράτα», και «Προκαταρκτικά»
Η μουσική των Χατζηφραγκέτα χαρακτηρίζεται από τους ίδιους ως «groovy, electro – dub, punk, funk και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς», αλλά ο Πάνος Φραγκιαδάκης σαν σόλο καλλιτέχνης, χαρακτηρίζει την μουσική του ροκό – εσωτερικομπαλαντό- ποπ.
Το άλμπουμ «Τζετέ και Ερωτικά», είναι ένα άλμπουμ του οποίου τα τραγούδια έχω δει πάμπολλες φορές να κόβουν βόλτες σε προφίλ φίλων και γνωστών στα social. Κάπως έτσι πάρθηκε και η απόφαση να γράψω δυο λόγια γι’ αυτή τη δουλειά.
16 tracks, νούμερο που θέλησε ο ίδιος να καλύψει ψυχαναγκαστικά όπως λέει στον δίσκο του, μικρής σχετικά διαρκείας, αγγίζοντας από το 1 λεπτό και 7 δευτερόλεπτα στο πρώτο track του δίσκου, μέχρι τα 3 λεπτά και 19 δεύτερα στο 8ο track το μέγιστο. Παρόλα αυτά, η αίσθηση που μου αφήνει μια τέτοια σύντομη ξενάγηση, είναι πολύ όμορφη.
Μουσικά, τα πράγματα κινούνται σε απλοϊκά πλαίσια, με την κιθάρα να πρωταγωνιστεί, και να παντρεύει τους ακουστικούς της ήχους ανά κομμάτια, με μια διακριτική πλην όμως αισθητή ύπαρξη ρεμπέτικης εσάνς.
Χαρακτηριστικό ήχο Χατζηφραγκέτα θα λέγαμε πως συναντάμε στο τραγούδι «Γκουρού» (που είναι και επανεκτέλεση), στο «Σαν τον Δαλάι», και στο «Παρακινδυνευμένο».
Όπως έχει πει κι ό ίδιος, και πολύ εύστοχα, οι Χατζηφραγκέτα έχουν ένα κομμάτι του, το οποίο σαφώς και θα φανεί σε επόμενες δουλειές του.
Αυτό λοιπόν εν προκειμένω δεν μας πειράζει καθόλου σε θέμα ήχου. Ο δίσκος αποπνέει ρομαντισμό και αισθαντικότητα τυλιγμένη σε στίχους απλούς, χαρακτηριστικούς και έξυπνους, όπως άλλωστε έχουμε συνηθίσει. Μια άγραφη αργκό αιωρείται τόσο στον ίδιο τον τίτλο του άλμπουμ, όσο και σε μεμονωμένους στίχους, λόγια τα οποία θα μπορούσαμε να τα εκλάβουμε και σαν inside -jokes και μη. Το αποτέλεσμα αυτού, είναι το οικείο κλίμα που νιώθουμε με τον ήχο του άλμπουμ.
Πατάς να παίξει ο δίσκος, και για λίγο νιώθεις πως ο Φραγκιαδάκης τραγουδάει με την κιθάρα του στο σαλόνι σου, χωρίς η συνολική εικόνα να πάσχει επαγγελματισμού.
Και πολλές φορές το απλό είναι και το αληθινό.
Το άλμπουμ αυτό με κέρδισε ακριβώς όπως είναι, χωρίς να χρειάζομαι ηχητικές γαρνιτούρες και εφέ. Το ήθελα όσο αληθινό που παρουσιάστηκε.