Για τον Λεξ, υπάρχουν δύο κατηγορίες hip hop καλλιτεχνών. Αυτοί που ραπάρουν επειδή είναι ράπερς, κι εκείνοι που επειδή ραπάρουν είναι ράπερς, κατατάσσοντας με ύφος αν μη τι άλλο ταπεινό, πλην όμως σαφές και σταθερό στα όσα πρεσβεύει, τον εαυτό του στην δεύτερη κατηγορία.
Είναι από την Θεσσαλονίκη, και σίγουρα δεν είναι απλά ένα νέο πρόσωπο που απασχολεί. Η πορεία του στην hip hop σκηνή ξεκίνησε απ’ το 1999, ως μέλος του συγκροτήματος «Βόρεια Αστέρια», (εκ των υστέρων «Ανάποδα Καπέλα»), με τελευταίο δίσκο αυτόν του 2010 με τίτλο «5 Αστέρων». Από ‘κει κι έπειτα ο Λεξ συνεχίζει μία σόλο πορεία στο φάσμα της ελληνικής hip hop underground μουσικής σκηνής, με τα albums «Ταπεινοί και Πεινασμένοι» του 2014, «2ΧΧΧ» του 2018, και το «Τίποτα στον κόσμο» του 2019 (single).
Ο δίσκος «2ΧΧΧ» κυκλοφόρησε απροειδοποίητα στο youtube χωρίς καμία διαφήμιση, κανένα promo teaser, κανέναν χορηγό. Στον δίσκο εμπεριέχονται εννέα tracks, την μίξη και το mastering των οποίων ανέλαβε ο Skive . Οι παραγωγές είναι των Dof Twogee, Tyler Rydosz και Damned United, ενώ οι τελευταίοι ανέλαβαν και την σκηνοθεσία του ενός και μοναδικού βίντεο κλιπ για τον δίσκο αυτό, στο τρίτο κατά σειρά track με τίτλο «2017».
Η ματιά του Λεξ σε αυτό το album είναι λαϊκή, χωρίς όμως να λαϊκίζει. Είναι μια φυσική κι επακόλουθη εξέλιξή του από το προηγούμενο άλμπουμ του, είναι η συνέχεια μιας ιστορίας που μπορεί όμως εύκολα να σταθεί σαν αυτοτελές κεφάλαιο, μοιρασμένο σε εννέα επεισόδια που αφυπνίζουν. Οικονομική κρίση, ανεργία, ταξική ανισότητα, βία, φασισμός, οικογένεια, μοναξιά, είναι κάποια από τα θέματα που θίγονται μέσω των στίχων του. Σημεία των καιρών δηλαδή, και μια καθημερινότητα που υπάρχει μαζί και με τα σκοτάδια της, κι ο Λεξ μας καλεί να την κοιτάξουμε κατάματα, χωρίς φόβο και υπεκφυγές.
Ανατρεπτικός κι επικριτικός, δεν θεωρεί το ύφος του ποιητικό, αλλά αντί – ποιητικό, πιστεύοντας πως το hip hοp προβάλει -αντί- συνθήκες που τον αφορούν. Ο ίδιος ουσιαστικά σχολιάζει θα λέγαμε ένα κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της εποχής που ζει, χωρίς γλυκαντικά και επιπρόσθετα γεύσης. Αυτή είναι η τέχνη του.
Ύφος σκοτεινό, συχνά ωμό, που πατάει γερά πάνω στα πλαίσια του ρεαλισμού, εικόνες έντονες, σαφής λυρισμός, ήχος καθαρός μα μουσικά κάπως ελλιπής. Το άλμπουμ αυτό θέλει να μου μιλήσει. Δε θέλει να μου τραγουδήσει, δε θέλει να με ψυχαγωγήσει, θέλει να με συνεφέρει και να με βάλει να σκεφτώ. Δεν είναι παρέα για ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο, είναι ένα άλμπουμ που αξίζει να πατήσεις το play button και να καθίσεις να το ακούσεις ολόκληρο, δίνοντάς του προσοχή, δίνοντάς σου τροφή για σκέψη, δίνοντάς σου δύναμη, συνειδητοποίηση, αλλά κι ένα γερό «σκούντημα» ώστε να ξαναθυμηθείς να ακούς στίχους.
Έχουμε ξεχάσει ν’ ακούμε δίσκους ολόκληρους, κι ο Λεξ με το «2ΧΧΧ» μας δίνει έναν καλό λόγο να ξαναξεκινήσουμε.
Μαθαίνεις άλλωστε ν’ ακούς.
Αρκεί να το θες.