Παύλο Παυλίδη, πάμε μια βόλτα μαζί ως τη θάλασσα;

Κείμενο: Τζο Γανοπούλου (tzogano77@gmail.com)

Μουσικός, στιχουργός, τραγουδοποιός, με έντονο μέχρι σήμερα έργο. Ο λόγος για τον Παύλο Παυλίδη, που γεννήθηκε σαν σήμερα (13 Οκτωβρίου) το 1964 στη Βρέμη της Γερμανίας από γονείς μετανάστες και μεγάλωσε στη Βέροια.

Πέρασε σημαντικό κομμάτι της ζωής του στο εξωτερικό, κυρίως σε Παρίσι κ’ Γενεύη, ενώ στην Ελλάδα, άρχισε να γνωστοποιείται στο ευρύ κοινό το 1986 (-1988) ως κιθαρίστας της ελληνικής ροκ μπάντας ”Μωρά στη φωτιά”. Συνέχισε ως στιχουργός, συνθέτης κ’ frontman στη μπάντα ”Ξύλινα σπαθιά” από το 1993 μέχρι το 2003, ενώ από το 2004 ακολούθησε solo καριέρα, διατηρώντας κ’ μια υποτυπώδη όμως συνεργασία με τους B – Movies.

Το μεγάλο μπαμ του Παύλου έγινε στα σίγουρα με τα Ξύλινα Σπαθιά, μέσω των δίσκων ”Ξεσσαλονίκη” του 1993, ”Πέρα από τις πόλεις της Ασφάλτου” του 1995, ”Μια ματιά σα βροχή΄΄του 1997, ”Τροφή για τα θηρία” του 1999, ”Ένας κύκλος στον αέρα” του 2000” κ’ τέλος, ”Ξύλινα Σπαθιά Live” του 2003.

Ακολουθεί ένας δίσκος του 2004 εν ενόματι ”Αφού ξεχάστηκα λοιπόν”, και εκ των υστέρων δημιουργεί τους B – Movies με τους οποίους κυκλοφόρησε τους δίσκους ”Άλλη μια μέρα” του 2006, ”Live στο θέατρο Απόλλων της Σύρου” του 2008, ”Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει” του 2010, ”Ιστορίες που ίσως έχουνε συμβεί” του 2013, ”Στον διπλανό ουρανό” του 2015, κ’ ”Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο” του 2016.

Ο Παύλος Παυλίδης, αν κ’ δεν χαρακτηρίζεται ως ιδιαιτέρως επικοινωνιακός σαν καλλιτέχνης, θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας αντισυμβατικός αλλά και χαμηλών τόνων ταυτόχρονα για την εποχή τραγουδοποιός, πιστός τόσο στο κοινό του όσο κ στον ίδια του τη δουλειά. Ύφος σκοτεινό ενίοτε, συνεργασίες πολυσυζητημένες, όπως αυτή του περασμένου καλοκαιριού με τον εξίσου σημαντικό για τα ελληνικά μουσικά δεδομένα Γιάννη Αγγελάκα, προσεγμένη δουλειά τόσο σε θέμα μουσικής, όσο και σε θέμα ηχογράφησης, εξώφυλλων και υποδομών live συνθηκών.

Ιδιαίτερος υποστηρικτής των νέων ανθρώπων, θεωρώντας πως ο αναβρασμός τους είναι λογικός, καθώς οι ίδιοι δέχονται μηνύματα από παντού, γκρεμίζουν, αφομοιώνουν και προσχωρούν.

Σε συνέντευξή του ερωτήθηκε για το πώς βλέπει την εξέλιξη των μουσικών ενδιαφερόντων των νέων. «Υπάρχει πολλή πληροφορία. Καταιγισμός. Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι πολλές φορές. Για να δεις καθαρά ένα τοπίο πρέπει και κάπως να φρενάρεις να το απομονώσεις να μη βιαστείς να το προσπεράσεις, τρέχοντας στο επόμενο πλάνο, στο επόμενο τραγούδι. Δεν είναι απαραίτητο να καταβροχθίσεις εκατό καλά βιβλία. Αρκεί καμιά φορά να εμβαθύνεις στ’ αλήθεια σε ένα. Πάντα σκέφτομαι ότι κάθε φόρα που απαντώ σ’ αυτήν την ερώτηση υπάρχει κάπου κάποιος νέος τραγουδοποιός που ετοιμάζει το επόμενο θαύμα. Είναι πιο σημαντικό να έχουμε τ’ αυτιά μας ανοιχτά παρά να πιστεύουμε ότι ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Τα προβάδικα είναι γεμάτα. Αυτό από μόνο του είναι καλό», δήλωσε.

Κ’ αν μη τι άλλο, τό ό,τι μέσα από τη τόση οπτικοακουστική πληροφόρηση που δεχόμαστε σήμερα, κανείς μας δε μπορεί να ξεχάσει ή κ’ να ξεπεράσει τραγούδια όπως ”ο βασιλιάς της σκόνης”, ”αδρεναλίνη”, κ’ ”λιωμένο παγωτό”, τραγούδια που γράφτηκαν εν βρασμώ της πραγματικότητας του 1993, μας φέρνει αντιμέτωπους με το συμπέρασμα πως ανεξαρτήτως είδους, ύφους κ’ προτιμήσεων, οι καλλιτέχνες με τέτοια χρονική δυναμική, έχουν επιτύχει σημαντικό έργο.