Ανδρέας Μήτσου, Ο Μοχθηρός Δάσκαλος

Και τον κακίζω τον πατέρα μου, που χύμηξε την τελευταία στιγμή,  μετανιωμένος, πάνω στη φωτιά και την ποδοπατούσε σαν αναστενάρης και την απόσβησε. Και μου ΄φερε πίσω, μισοκαμμένα, μέσα από τις στάχτες, δυο βιβλία που μπόρεσε να σώσει.
   Την Πείνα του Κνουτ Χάμσουν και τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ του Τζόναθαν Σουίφτ. Αρκετά για να με μολύνουν. Για να σκαλίζω κάθε τόσο, αυτάρεσκα, την παιδική ηλικία, ν’ αναμοχλεύω το παρελθόν μου, ή και το απρόσιτο μέλλον ακόμα, να φαντασιώνομαι ότι είμαι κι εγώ σε δράση, πως, κατά κάποιον τρόπο, μετέχω κυρίαρχα και βοηθάω, τους πρόσφυγες φέρ’ ειπείν, που σήμερα θαλασσοπνίγονται.
   Ότι τους βρίσκω βάρκες. Και τους σώζω.
   Πριάρια έστω.
   Γι’ αυτή την απελπισμένη απόδραση, πληρώνω κάθε φορά το ακριβό τίμημα. Υφίσταμαι μια πολύ σκληρή τιμωρία.

Από τα διηγήματα «Ο Ορφέας και ο Ανδρέας», 2018 (Εκδόσεις Καστανιώτη)