Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα
και στα φύλλα!
Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο
πλήθος της σιωπής
σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια
τα καμπύλα
το θέλημά σου να γενεί και να μου
ξαναπείς
τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν
το αίμα σαν αγκάλη
κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς
σαν ίσκιος καρυδιάς
και να μας πλημμυράει με των
μαλλιών σου τη σπατάλη
από το χνούδι του φιλιού στα
φύλλα της καρδιάς.
Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες
το χαμογέλιο
που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι
αλλοτινοί.
Λησμονημένο ανάγνωσμα σ’ ένα
παλιό ευαγγέλιο
το μίλημά σου ανάσαινε κι η
ανάλαφρη φωνή:
“Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο
κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει
χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ’ όνειρο μένει απόντιστο
κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.
Από τη συλλογή «Στροφή», 1935 (εκδόσεις Ίκαρος)