Μια στιγμή στη μέρα / Kώστας Μόντης – Καφενεῖο «Σάριζα», γωνία Ζωοδόχου Πηγῆς καὶ Διδότου

Στὸ μικρὸ καφενεδάκι
εἶν’ ἀκόμα κρεμασμένα στοὺς τοίχους
τὰ εἴκοσί μας χρόνια,
ἀναπαράγονται ἀκόμα ἀναλλοίωτες οἱ φωνές τους.
Αὐτὴ ἡ ἀποπετρωμένη στιγμὴ
εἶν’ ἡ στιγμὴ ποὺ πρωτοπατήσαμε στὴν Ἀθήνα,
ποὺ πρωτοκοιτάξαμε ἕνα γύρο τὴν Ἀθήνα,
μ’ αὐτὸ τὸ ξεθωριασμένο «Ἐνοικιάζεται»
χτυπήσαμε τὴν πόρτα τοῦ πρώτου μας σπιτιοῦ.
Ἡ ἀνιψιὰ τοῦ ἀντισυνταγματάρχη
ὅπου νὰ ’ναι θὰ προβάλει στὸ παράθυρο,
ἡ κόρη τῆς σπιτονοικοκυρᾶς μας
ὅπου νὰ ’ναι θὰ γυρίσει ἀπ’ τ’ ὠδεῖο,
οἱ παλιοὶ φίλοι ὅπου νὰ ’ναι θὰ γυρίσουν ἀπ’ τὸ φροντιστήριο,
ὅμως ἐμεῖς ἁπλῶς διαβάζουμε ἕνα διήγημα πιά,
ὅμως ἐμεῖς πρέπει νὰ φύγουμε,
πρέπει νὰ ξανανέβουμε τὰ τριάντα χρόνια
ποὺ μας χωρίζουν ἀπ’ ὅλα αὐτά.
Ἤδη ἐκεῖ ἀπάνω μᾶς γυρεύουν,
ἤδη πολλοὶ σκύβουν νὰ κοιτάξουν τί κάνουμε τόση ὥρα.

«Ποίηση», 1962