«Η πεταλούδα»
Μα γεννηθείς την άνοιξη, με τ’ άνθη να πεθάνεις,
πάνω στης αύρας τα φτερά, στο φως να κολυμπήσεις,
το ρόδο το μισάνοιχτο κούνια σου να μην το κάνεις,
κι απ’ ουρανό κι απ’ ευωδιές κι αχτίδες να μεθύσεις.
Κι έτσι μικρή, τινάζοντας τη σκόνη απ’ το φτερό σου,
να φτερουγίσεις σαν πνοή για τον παράδεισο σου,
της πεταλούδας να η ζωή, να η τύχη η φωτεινή!
Μοιάζει τον πόθο που ποτέ, κανείς δε τον κοιμίζει,
που αχόρταστος το κάθε τι που τον μαγεύει αγγίζει,
και τέλος πάει στους ουρανούς να βρη την ηδονή.
Από τη «Γαλλική ανθολογία», μετάφραση Γεώργιος Σημηριώτης, Αθήνα 1937.