Η Μαρίνα Ασλάνογλου σε μια πολύ όμορφη συζήτηση μας μιλάει για την παράσταση «Πατέρας» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, που πρωταγωνιστεί και μας αναλύει πως η οικονομική, αλλά κυρίως, κοινωνική κρίση έχει επηρεάσει τις ανθρώπινες σχέσεις. Δηλώνει φύση και θέση αισιόδοξη και για εκείνη αποτελεί στάση ζωής να βλέπει την καλή πλευρά των πραγμάτων. Όμορφη μανούλα μοιράζεται μαζί μας την αγάπη της για την τέχνη και πάνω από όλα για τον γιο της.
Ο Φετινός χειμώνας σας βρίσκει στο θέατρο Αποθήκη, στο κλασικό αριστούργημα του Αύγουστου Στρίνμπεργκ «Πατέρας». Ένα σκληρό έργο, προσαρμοσμένο στο σήμερα σκηνοθετημένο από τον Βασίλη Μπισμπίκη. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου;
Το έργο ξεκίνησε μέσα από πρόβες και αυτοσχεδιασμούς, βασισμένο, κυρίως, πάνω στον «Πατέρα» του Στρίνμπεργκ. Δουλέψαμε πέντε μήνες, κρατήσαμε τον κεντρικό πυρήνα του έργου και από εκεί και πέρα εξελίξαμε τις σκηνές, το κάναμε πιο τωρινό και το φέραμε το 2019 στην Αθήνα. Αυτό που βλέπουμε είναι μια οικογένεια που βρίσκεται σε οικονομικό τέλμα. Είναι ο πατέρας, η μητέρα, η κόρη, η μητέρα του συζύγου και ο αδερφός της συζύγου. Τους βλέπουμε παραμονή Πρωτοχρονιάς στο σπίτι. Ουσιαστικά σε μια ημέρα παρακολουθούμε την διαμάχη των δύο φύλων, το ξέσκισμα των ψυχών για το ποιος θα επικρατήσει με δικαιολογία τις σπουδές της κόρης. Μέσα σε ένα μικροαστικό σπίτι γίνεται ένας μικρός πόλεμος, η σύζυγος στην προσπάθεια της να επιβάλει την γνώμη της αμφισβητεί την πατρότητα του και με συμμάχους όλη την οικογένεια τον ευνουχίζει ηθικά και προσωπικά. Είναι ακραίες οι συμπεριφορές και είναι σαν να βλέπουμε σκηνές από την αληθινή ζωή.
Με αφορμή αυτό που λέτε πιστεύετε πως το αφήγημα του έργου αντικατοπτρίζει τις παθογένειες της ελληνικής σύγχρονης οικογένειας;
Δυστυχώς, ναι. Είναι ρεαλιστικό αυτό που συμβαίνει. Ο κόσμος όταν έρχεται στην παράσταση μας μιλάει για δικές του εμπειρίες. Ταυτίζεται με κάποια γεγονότα και αναγνωρίζει την εμπόλεμη κατάσταση που βιώνει το ζευγάρι ως κάτι οικείο.
Μια από τις αποτυχίες που χρεώνεται ο πατέρας είναι ότι δεν φτάνουν τα χρήματα που φέρνει στο σπίτι. Αυτό είναι κάτι που προκαλεί θυμό στην σύζυγο και ματαίωση στον πατέρα. Οι άνθρωποι γίναμε εσωστρεφείς λόγω της οικονομικής κρίσης; «Αγριέψαμε» ως προσωπικότητες;
Αυτό που πιστεύω είναι πως η έλλειψη χρημάτων και κυρίως η αναβολή αυτών που ονειρευόμαστε να κάνουμε επηρεάζει την οικογένεια, τις σχέσεις και γενικότερα οι κοινωνικές ισορροπίες αντισταθμίζονται. Όταν σε ένα ζευγάρι δεν θαυμάζουμε και δεν στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, αλλά συνεχώς υπερ-τονίζουμε την ανεπάρκεια του άντρα ή και της γυναίκας, τότε, αυτόματα μπαίνουμε σε θέση επίθεσης για να υπερασπιστούμε το εγώ μας. Αυτό βλέπουμε και στην παράσταση. Όλη η οικογένεια είναι έτοιμη να κατασπαράξει τον άντρα, που πια γίνεται έρμαιο. Είναι δύσκολες καταστάσεις και χρειάζεται υπομονή.
Συμμετέχετε στην βρετανική σειρά «The Durrells» που παίζεται επί τρεις σεζόν στην Αγγλία και στην Αμερική. Πριν λίγο, μάλιστα, ολοκληρώθηκε και ο τέταρτος κύκλος. Πως προέκυψε αύτη συνεργασία;
Εντελώς, τυχαία. Με πήρε μια casting director που με είχε δει σε μια παράσταση, στον «Αύγουστο» σε σκηνοθεσία Κωσταντίνου Μαρκουλάκη και της άρεσε το πρόσωπο μου, η θεατρική μου παρουσία και θεώρησε πως ταιριάζω για τον ρόλο. Στο έργο κάνω την εν διάσταση σύζυγο του Αλέξη Γεωργούλη, που έρχεται να ταράξει τα νερά. Πήγα, με είδε ο Άγγλος σκηνοθέτης και αμέσως ξεκίνησε η συνεργασία. Ήταν κάτι που ήρθε από το πουθενά, το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ και είναι κάτι που πάντα θα το θυμάμαι, ως εμπειρία.
Σπουδές στην ψυχολογία και κάπου στο 4ο έτος Θέατρο Τέχνης. Τι είναι αυτό που σας έκανε να επιλέξετε την υποκριτική; Λειτουργεί το θέατρο ψυχοθεραπευτικά;
Πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός, από μικρό παιδί. Ήταν μια βαθύτερη ανάγκη μου. Με θυμάμαι να ψάχνω τα βιβλία του πατέρα μου. Σε ηλικία 8 ετών, στην Γ’ δημοτικού είχα διαβάσει το Μονόγραμμα του Ελύτη. Μου άρεσε να διαβάζω. Απλώς όταν ήμαστε μικροί οι μεγάλοι, καμιά φορά, δεν παίρνουν τόσο σοβαρά αυτά που λέμε. Κάτι με πήγαινε προς τα εκεί. Έτσι, η επιμονή μου και η λαχτάρα μου για το θέατρο ήταν αυτό που έπεισε και την οικογένεια μου. Οπότε, πήγα σε αυτό που είχα πραγματικά ανάγκη και όντως το θέατρο είναι, για εμένα, θεραπευτικό. Με τους ρυθμούς μου όταν είμαι στο θέατρο γίνομαι κάποια άλλη. Μιλάω σαν μια άλλη, περπατάω ως άλλη. Έτσι, νιώθω όταν τελειώνω μια παράσταση. Αυτό είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας.
Κυρία Ασλανίδου πρόσφατα γίνατε μητέρα. Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσετε τον υπέροχο, αλλά και απαιτητικό ρόλο της μητρότητας με τους ρυθμούς της δουλείας σας;
Κάνω ένα επάγγελμα που το αγαπώ και το αντιμετωπίζω ως επάγγελμα, όπως η οποιαδήποτε εργαζόμενη μητέρα. Το καλό είναι πως οι παραστάσεις είναι το βράδυ, οπότε έχω όλη την ημέρα να κάνω πράγματα με τον γιο μου. Περνάμε ποιοτικό χρόνο μαζί. Θα παίξουμε, θα βγούμε βόλτες. Είμαι εδώ. Το θέατρο το αγαπώ πολύ, όμως η μεγαλύτερη αγάπη μου και προτεραιότητα είναι το παιδί μου.
Μια που αναφέραμε την οικονομική κρίση και τις συνέπειες της, πόσο έχει επηρεαστεί το επάγγελμα σας; Οι παραγωγές είναι περιορισμένες με αποτέλεσμα συνάδελφοι σας να δυσκολεύονται να βρουν δουλεία ή έχουν αρχίσει να γίνονται πιο αισιόδοξα τα πράγματα;
Εγώ είμαι από την φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Επιλέγω πάντα να βλέπω την όμορφη πλευρά των πραγμάτων. Πιστεύω, πως έχουν αρχίσει να γίνονται πράγματα και να ανοίγουν, κάπως, οι δουλειές. Στην τηλεόραση, όπου η μυθοπλασία ήταν ανύπαρκτη τα τελευταία χρόνια, αρχίζουν και γίνονται κάποιες ωραίες παραγωγές. Ο κόσμος το επιβραβεύει αυτό, το βλέπουμε κι από τα νούμερα τηλεθέασης. Το ίδιο και στο θέατρο. Αρχίζει να γίνεται ένα ξεσκαρτάρισμα, γιατί υπάρχουν πολλές παραστάσεις. Πάντα, υπάρχει η ανασφάλεια του επαγγέλματος. Δουλειές που δεν πληρώνουν, άνθρωποι που βάζουν ότι έχουν για να στήσουν μια παράσταση χωρίς να γνωρίζουν αν θα πληρωθούν. Δυστυχώς, υπάρχουν και αυτά, πιστεύω όμως πως έχει αρχίσει να αλλάζει η κατάσταση.
Τι είναι αυτό που μπορεί να σας φτιάξει την ημέρα και τι μπορεί να σας την χαλάσει;
Αυτό που με αποφορτίζει πολύ είναι η νύχτα. Χαλαρώνω την νύχτα. Όταν επιστρέφω από την παράσταση, ο γιος μου είναι για ύπνο, οπότε μου αρέσει να μαζευόμαστε με φίλους, κυρίως στο σπίτι μου, μου αρέσει να έχω κόσμο και κάτι που με χαλαρώνει επίσης, πάρα πολύ, είναι να βλέπω ταινίες. Πρόσφατα, είδα τον Joker και πραγματικά εντυπωσιάστηκα με την ερμηνεία του Joaguin Phoenix.
Κλείνοντας, αν είχατε την δυνατότητα να μεταφερθείτε στις σελίδες ενός βιβλίου και να γίνετε η ηρωίδα του ποιο θα ήταν αυτό;
Α! πολύ ωραία ερώτηση. Το διάβασμα είναι μια άλλη μεγάλη μου αγάπη. Θα πω «Τα ανεμοδαρμένα ύψη» της Έμιλυ Μπροντέ και φυσικά, τον χαρακτήρα της Κάθριν.
Info: Παραστάσεις έως 29 Μαρτίου 2020, κάθε Τετάρτη-Κυριακή στο Θέατρο Αποθήκη (Σαρρή 40, Αθήνα / 210 3253153)