Γιώργος Περρής «Η σκηνή είναι μια πίστα απογείωσης»

Ο ερμηνευτής απαντά στις ερωτήσεις της Εύας Φίλιου
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μεγαλώσατε σ’ ένα δίγλωσσο περιβάλλον, όντας μισός Έλληνας και μισός Γάλλος. Ως παιδί, πώς βιώσατε τον συγκερασμό των δύο διαφορετικών κουλτούρων; Ως έναν πλούτο ιδεών, πολιτισμών, γεύσεων. Από μικρός προσπαθούσα να επιλέξω τα στοιχεία που θεωρούσα εγώ καλύτερα των δύο χωρών μου και αυτό με οδήγησε να καταλάβω πολύ νωρίς ότι όσο κι αν αγαπώ τόσο την Ελλάδα αλλά και την Γαλλία, πάντα θα βρισκόμουν ανάμεσα στις δύο. Πάντοτε βέβαια λέω ότι είμαι 51% Έλληνας και 49% Γάλλος, γιατί η πραγματική μου ρίζα είναι περισσότερο ελληνική, μυρίζει θάλασσα. Από την άλλη, αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι πατρίδα μου είναι πολύ απλά οι άνθρωποι που αγαπώ.

Ταξιδεύετε πολύ συχνά, όμως επιστρέφετε στην Ελλάδα για συναυλίες, αφού οι θαυμαστές σας εδώ σας περιμένουν. Κατά τη γνώμη σας, σε τι διαφέρει το ελληνικό από το κοινό που συναντάτε στο εξωτερικό; Αντικειμενικά, δεν μπορώ να σας πω ότι υπάρχει κάποια διαφορά, το κοινό μου είναι όπου κι αν βρεθώ η ανοιχτή μου οικογένεια, με την οποία ανταλλάσσουμε την ζωή μας, εκείνοι κι εγώ. Με μία μικρή, αλλά τεράστιας σημασίας, λεπτομέρεια όμως: όταν επιστρέφω στην Ελλάδα, όπως και να το κάνουμε επιστρέφω σπίτι μου. Και δεν υπάρχει πιο ζεστό, υπέροχο μαξιλάρι από αυτο του σπιτιού σου. Έτσι, η συγκίνηση που αισθάνομαι εδώ είναι πιο βαθειά και αυτό να με κάνει να αποζητώ την αναγνώριση των “δικών μου” περισσότερο.

Το καλοκαίρι ήσασταν σε περιοδεία με την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τώρα ετοιμάζετε μαζί μία νέα δισκογραφική δουλειά. Μιλήστε μας για το πώς ξεκίνησε αυτή η συνεργασία και για το πώς φτάσατε στη δημιουργία του δίσκου. Την πήρα τηλέφωνο πριν από ενάμιση χρόνο και με μεγάλο θάρρος -μιας και πραγματικά την θαύμαζα και την θαυμάζω πάρα πολύ- της ζήτησα αν θα δεχόταν να μου γράψει κάποια τραγούδια. Κι έτσι γεννήθηκαν το “Ποιος φοβάται την αγάπη” και η “Ηλιοφάνεια”, σε στίχους του σπουδαίου Άρη Δαβαράκη, δύο τραγούδια που έμελλαν να γίνουν “προίκα” μου στη δισκογραφία μου. Ο δίσκος μας έρχεται αβίαστα, χωρίς πίεση και με πολλή αγάπη και σεβασμό προς το τραγούδι και τη μουσική. Ανυπομονώ να τον ακούσετε.

Σε λίγους μήνες αναμένεται να κυκλοφορήσει ένας αγγλόφωνος δίσκος στον οποίο υπογράφετε τους στίχους και τη μουσική. Πείτε μας, τι σας ενέπνευσε για να τη σύνθεση του δίσκου, πόσο δύσκολη ήταν αυτή η διαδικασία και τι θα περιλαμβάνει; Ο δίσκος αυτός είναι ό,τι δυσκολότερο έχω κάνει ως τώρα από όλες τις απόψεις. Κατ’αρχάς, ακριβώς επειδή ήθελα να πω συγκεκριμένες ιστορίες στο κοινό μου, αποφάσισα πως ήθελα να συν-γράψω όλα τα τραγούδια στίχους και μουσική κι αυτό ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για μένα. Κάθε ιδέα, λέξη, νότα έπρεπε να περνάει από ένα μόνιμο φίλτρο αγωνίας, αμφιβολίας και πολλαπλής διεργασίας. Γι’αυτό και καθυστέρησε τόσο η κυκλοφορία του, ενώ πίστευα πως θα είχε ετοιμαστεί εδώ και καιρό. Ακόμα κι αυτά τα εμπόδια όμως με κάνουν ανυπόμονο να τα ακούσει ο κόσμος. Συνεργάστηκα με 2 πολύ σπουδαίους παραγωγούς στο Λος Αντζελες όπου και ηχογράφησα. Ο δίσκος θα περιέχει 11 τραγούδια που κινούνται στο ευρύτερο πλαίσιο της ποπ μουσικής, αλλά με κάποια στοιχεία της δικής μας μουσικής και των δικών μας ηχοχρωμάτων. Θα περιέχει επίσης ένα ντουέτο έκπληξη, το οποίο ακόμα δεν μπορώ να σας πω!!

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πώς περνάτε τις μέρες σας όταν έχετε συναυλίες; Ακολουθείτε κάποιο αυστηρό πρόγραμμα; Αναλόγως τις περιοδείες. Όταν πρόκειται για τις μεγάλες περιοδείες στο εξωτερικό -είτε είναι περιοδείες συναυλιών είτε προώθησης δίσκου- που συνήθως κρατάνε πολλούς μήνες και το πρόγραμμα είναι βαρύ, τότε μπαίνω σε απόλυτη πειθαρχεία: δεν μιλάω σχεδόν καθόλου, κοιμάμαι πολύ, τρώω συγκεκριμένα πράγματα, δεν πίνω, δεν βγαίνω έξω και φυσικά κάνω φωνητική κάθε μέρα. Όταν πρόκειται για πιο “χαλαρές” περιοδείες όπως οι υπέροχες καλοκαιρινές περιοδείες στην Ελλάδα, τότε φροντίζω να απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Πάντα με μέτρο βέβαια γιατί η ευθύνη προς τον κόσμο είναι πάντα πιο σημαντική, αλλά θα πάω σε παραλίες, θα κολυμπήσω πολύ και θα βρω κοχύλια στους βυθούς, θα ανακαλύψω χωριουδάκια και ταβερνάκια με την ομάδα μου, θα περπατήσω πολύ και γενικώς ευχαριστιέμαι αυτή την ακαταμάχητη ομορφιά του ελληνικού καλοκαιριού. Πάντως, ακόμα και στις πιο αυστηρές συνθήκες, ειλικρινά δεν ορίζω τίποτε ως θυσία, παρά την πολλή σκληρή δουλειά γιατί δεν ξεχνώ πόσο τυχερός είμαι που έχω κάνει το παιδικό μου όνειρο επάγγελμα.

Εχετε δηλώσει ότι σας καταβάλλει το άγχος πριν ανεβείτε στη σκηνή. Πώς το ξεπερνάτε και τι κάνετε για να χαλαρώσετε μετά από μία συναυλία; Νομίζω πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτή η αίσθηση θα είναι ίδια. Πάντα ξεγελάω τον εαυτό μου σε ημέρα συναυλίας και γύρω στις 4-5 το απόγευμα μου λέω “Είδες; αυτή τη φορά είσαι πολύ πιο ήρεμος, έχεις μάθει να το ελέγχεις πια”. Κι όμως, μόλις πάει η ώρα 6 και κάνουμε την πρόβα ήχου, με μαθηματική ακρίβεια το στομάχι μου δένεται κόμπος και με διακατέχει ένα άγχος που δεν περιγράφεται. Το τρακ σε παραλύει, σε κάνει να ξεχνάς τα λόγια σου, να αισθάνεσαι ότι δεν έχεις αξία, ότι δεν έχεις δουλέψει αρκετά σκληρά, ότι μπορεί να καταστραφείς. Γιατί η σκηνή είναι αυτό: ένας μονόδρομος, μία πίστα απογείωσης που δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την προσγείωση, μόνο πίστη και αγάπη. Μόλις περάσουν όμως τα πρώτα λεπτά στη σκηνή, μαζί με την αγάπη του κόσμου και αυτό το θείο πράγμα που είναι η μουσική, όλα τα κομμάτια του παζλ σιγά σιγά μπαίνουν στη θέση τους. Μετά τη συναυλία, συνήθως ένα ήσυχο δείπνο με την ομάδα μου, ένα καυτό ντους και ύπνος είναι τα μόνα που χρειάζομαι. Δεν είμαι από τους καλλιτέχνες που μένουν άυπνοι από την υπερένταση για πολλές ώρες μετά από μία συναυλία. Αισθάνομαι ότι έχω δώσει τόσα πολλά στις 2 ώρες που τραγουδάω, που δεν μου μένει ενέργεια για ξενύχτι μετά.

Τον Σεπτέμβρη του 2016 τραγουδήσατε με τον Μάριο Φραγκούλη στο Ηρώδειο κι είχατε κάποιους εκλεκτούς καλεσμένους, ανάμεσα τους και η διάσημη Αυστραλέζα τραγουδίστρια Tina Arena, με την οποία κάνατε ένα εξαιρετικό ντουέτο, ενώ τραγουδήσατε και στα ελληνικά. Φυσικά, είχατε ξανασυνεργαστεί μαζί της στο παρελθόν. Μιλήστε μας γι’ αυτήν την εμπειρία. Τι αποκομίσατε από αυτή τη συνεργασία; Ήταν ίσως η πιο ξεχωριστή στιγμή στην καριέρα μου ως τώρα. Το Ηρώδειο είναι για μένα το πιο ιερό θέατρο στον κόσμο. Εκεί έχουν πατήσει οι μεγαλύτεροι μουσικοί θρύλοι του πλανήτη και σε αυτή τη σκηνή έχω δει τα ινδάλματά μου. Την μέρα εκείνη είχα παραλύσει από το άγχος και 10 λεπτά πριν ανεβώ, μου συνέβη κάτι που δεν μου είχε τύχει ποτέ ξανά. Έκλαιγα με λυγμούς, ήταν κάτι που δεν μπορούσα να ελέγξω, λυτρωτικό και ακαταλίβιστικο ταυτόχρονα. Αισθανόμουν τέτοιο δέος που θα ανέβαινα στη σκηνή του Ηρωδείου, αλλά παράλληλα και υπέροχα γιατί τραγουδούσα με ανθρώπους που αγαπώ βαθειά. Τόσο τον Μάριο, που μου έδωσε αυτό το βήμα απλόχερα και ουσιαστικά, όσο και την Τίνα, που είναι μία από τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες στον κόσμο σε αυτό που κάνει και πραγματικός θρύλος της χώρας της. Ευτυχώς που η συναυλία αυτή μαγνητοσκοπήθηκε για το αμερικανικό κανάλι PBS και θα προβληθεί σύντομα, αλλά θα μείνει και σαν στιγμή για όσους δεν ήταν εκεί.

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε να ανθίζει όλο και περισσότερο στην Ελλάδα το είδος του μουσικού θεάτρου. Αν σας γινόταν πρόταση, θα συμμετείχατε σε musical; Μου έχουν γίνει κάποιες προτάσεις, τις οποίες έχω ευγενικά αρνηθεί. Αρχικά δεν θεωρώ ότι έχω το απαιτούμενο ταλέντο στην υποκριτική για να κάνω κάτι τέτοιο και επίσης πολλές φορές παρατηρώ ότι οι παραγωγές των μιούζικαλ γίνονται με “γρήγορο” τρόπο, με αποτέλεσμα το αποτέλεσμα να μην είναι στο επίπεδο που πρέπει. Κι επειδή εδώ και αρκετά χρόνια έχω μάθει πως το μόνο στο οποίο δεν κάνω υποχωρήσεις είναι αυτό που ορίζω σαν πήχη εγώ για τον εαυτό μου καλλιτεχνικά, επιλέγω να μην μπω σε μία διαδικασία που αργότερα ενδεχομένως να μετανιώσω.

Στις 30/03 και στις 02/04 θα τραγουδήσετε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και αντίστοιχα στην Αθήνα στο θέατρο Τζένη Καρέζη. Τι θα περιλαμβάνει η δική σας ‘’Playlist”; Αυτό ακριβώς που λέει και ο τίτλος. Μία playlist τραγουδιών που αγαπώ, χωρίς θεματική ενότητα. Τραγούδια κυρίως της δισκογραφίας μου, αλλά και κάποιες εκπλήξεις από τραγούδια άλλων που ήθελα πολύ να πω. Ελληνικά, Γαλλικά, Αγγλικά, μπαλάντες, χαρούμενα, παραδοσιακά, κινηματογραφικά, όλα συνυπάρχουν σε αυτή τη συναυλία με έναν αρμονικό τρόπο, γιατί έχουν μόνο μία παράμετρο: το συναίσθημα.

Τα τελευταία χρόνια βλέπω παντού όλοι να ψάχνουν το περιβόητο concept, με αποτέλεσμα πολλές φορές οι παραστάσεις να μην έχουν ουσιαστική αλήθεια, που δεν είναι άλλη από το συναίσθημα και τη συγκίνηση που το τραγούδι από μόνο του μπορεί να δημιουργήσει. Κι εμείς φέτος επιλέγουμε να συγκεντρωνόμαστε μόνο σε αυτό.

Τα τελευταία χρόνια προσθέσατε στο ρεπερτόριο σας κάποια τραγούδια από τους δύο πρώτους δίσκους σας που δεν τα ακούγαμε ζωντανά στο παρελθόν. Αλήθεια, για ποιο λόγο τα είχατε αποκλείσει από τις εμφανίσεις σας; Είχα σταματήσει να τα τραγουδώ γιατί τα είχα ενοχοποιήσει μέσα μου. Όταν βγήκε ο πρώτος μου δίσκος ήμουν μόλις 22 χρόνων και καλά καλά -όπως κάθε υγιής νέος- δεν είχα κατασταλάξει στο τι ήθελα να κάνω, πόσο μάλλον να το επιβάλλω στους γύρω μου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ένα μέρος τόσο του κοινού όσο και του χώρου μας να με θεωρεί πολύ “ελαφρύ” και ένα άλλο μέρος απλά δεν μπορούσε να με κατατάξει ή να με καταλάβει. Το τίμημα αυτών των επιλογών το πλήρωσα τόσο μέσα μου όσο και στη συνείδηση του κόσμου. Με τα χρόνια όμως, αποφάσισα πως είχε έρθει καιρός να με συγχωρήσω και να ξαναγαπήσω αυτά τα πρώτα τραγούδια, που τελικά είχαν μόνο αθωότητα και τη λαχτάρα μου να τραγουδήσω.

Αυτήν την περίοδο είστε ευτυχισμένος; Υπάρχει κάτι που λείπει από τη ζωή σας; Είναι μία περίοδος ανακατατάξεων και προσαρμογών μέσα μου. Αισθάνομαι πολλά πράγματα να αλλάζουν στη ζωή μου, στα θέλω μου και στις απαιτήσεις μου. Όσο αλλοπρόσαλλο κι αν σας ακούγεται, αισθάνομαι σαν λιοντάρι σε κλουβί που όμως ξέρει ότι πρέπει να κάνει υπομονή και να τα δει όλα με ψυχραιμία.

Η ευτυχία από την άλλη για μένα είναι επιλογή. Δεν έρχεται και φεύγει ανά περιόδους, είναι το αποτέλεσμα μιας συνειδητής και συνεχόμενης δουλειάς που φέρνει άλλοτε μικρότερους και άλλοτε μεγαλύτερους καρπούς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τη δουλειά δεν τη φοβάμαι, έχω ρίξει πολύ ιδρώτα στο κοντέρ της μηχανής μου.

Τι να περιμένουμε από εσάς στο κοντινό μέλλον; Ποια είναι τα σχέδια σας μετά τις δύο συναυλίες; Τον δίσκο με την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τους σπουδαίους στιχουργούς που μου χάρισαν τον λόγο τους, για τους οποίους θα σας μιλήσω σε επόμενη συνέντευξη, όπως και τον ξενόγλωσσο δίσκο. Πολλές συναυλίες, πολλά ταξίδια. Να περιμένετε μόνο αλήθεια, γιατί αυτή έχω ορκιστεί ότι θα σας δίνω. Α! Και τη συνεργασία με δύο πολύ σπουδαίους ξένους καλλιτέχνες, αλλά ακόμα δεν μπορώ να σας μιλήσω γι’αυτό…