Γιάννης Γκρέζιος: Θα ευχαριστώ πάντα τον Τάκη Τζαμαργιά για την επιμονή του να πιστεύει σε μένα

Με αφορμή το ανέβασμα της επιτυχημένης θεατρικής παράστασης «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Άλκη Ζέη, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, στην Παιδική Σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, ο νεαρός και πολύ ταλαντούχος ηθοποιός και πρωταγωνιστής της παράστασης, Γιάννης Γκρέζιος, απάντησε στις ερωτήσεις μου.

Ο σκηνοθέτης σημειώνει για την παράσταση: «Το έργο παρόλο που παραπέμπει στη φρίκη του πολέμου και της κατοχής στην Αθήνα, δεν περιορίζεται σε αυτήν, την υπερβαίνει και αποκτά μια οικουμενική διάσταση για τα παιδιά όλου του κόσμου. Ο Πέτρος, παππούς σήμερα, ανακαλεί μνήμες, ζωντανεύει στιγμιότυπα από την παιδική του και εφηβική του ηλικία σε μια δύσκολη ιστορική περίοδο, όπου η πατρίδα του βρισκόταν υπό κατοχή από ξένο κατακτητή με στερήσεις, πείνα και θανάτους.»

Κύριε Γκρέζιε, πως νιώθετε που πρωταγωνιστείτε σε μία παράσταση που λαμβάνει χώρα στην παιδική σκηνή του βασιλικού θεάτρου και μάλιστα πλήρης αποδοχή κοινού και κριτικών;Είναι πράγματι γλυκό να σ’ αγαπούν και να στο λένε. Πέρα από την ικανοποίηση που δίνει στον κάθε ηθοποιό η εικόνα ενός γεμάτου από κόσμο θέατρο, η αγάπη που δεχόμαστε καθημερινά από τα παιδιά αλλά και από τους ενήλικες είναι συγκινητική, σε αφοπλιστικό βαθμό. Είμαι ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι κομμάτι αυτής της δουλειάς και μπορώ να πω με ασφάλεια ότι ο Πέτρος θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Η μετάβαση από την πραγματική σας ηλικία στην ηλικία του ανήλικου ήρωα πόσο σας δυσκόλεψε; Η σκηνοθετική προσέγγιση του ρόλου σας βρήκε σύμφωνο; Η μετάβαση αυτή είναι πάντα δύσκολη(είτε έχεις απέναντί σου ένα μεγαλύτερο ρόλο είτε ένα μικρότερο) αλλά και τρομερά ενδιαφέρουσα! Μπορείς εύκολα να παραπλανηθείς από τον ίδιο σου τον εαυτό και να σε θεωρήσεις εξυπνότερο από το ρόλο. Αυτό που σε εμποδίζει από το να πέσεις σ’ αυτή την παγίδα είναι το κυνήγι της αθωότητας και ειδικά στο συγκεκριμένο έργο, όπου όλα δίνονται μέσα από τα αθώα μάτια ενός 9χρονου παιδιού.

Πέρα από το κυνήγι της αθωότητας όμως, ήταν η πρώτη φορά που το σώμα μου μπήκε σε τόσο έντονη διαδικασία μετάβασης. Έχασα 15 κιλά προκειμένου να έρθω πιο κοντά στην παιδική μου έκδοση αλλά και να μοιάζω στον Πέτρο που έγραψε η Άλκη Ζέη.

Ο Τάκης Τζαμαργιάς ήταν εξαρχής ειλικρινής μαζί μου, τονίζοντας ότι ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσβατος, ήταν απαιτητικός καθ’ όλη τη διάρκεια των προβών χωρίς να κάνει εκπτώσεις σε τίποτα. Πάντα παρών και διαθέσιμος για τους ηθοποιούς του, θα τον ευχαριστώ πάντα για την επιμονή του να πιστεύει σε μένα, ακόμα και σε στιγμές που ούτε εγώ πίστευα σε μένα

Το έργο πραγματεύεται και την ενηλικίωση του ήρωα μέσα από τη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου. Πιστεύετε πως τα μικρά παιδιά και οι έφηβοι μπορούν ν´ αντιληφθούν τη διαφορετικότητα του σημερινού περιβάλλοντος; Πιστεύω ότι υπάρχουν διαφορές αλλά και πολλές ομοιότητες κι ας μην έχουμε πόλεμο σήμερα. Με την έννοια του ότι μπορεί να μην πέφτουν βόμβες στα κεφάλια μας, αλλά ζούμε ένα διαφορετικού είδους πόλεμο.

Τα παιδιά με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών, των γονιών τους, του διαδικτύου και φυσικά της παράστασης, αντιλαμβάνονται τις διαφορές αλλά και τις ομοιότητες του κάθε περιβάλλοντος. Πράγμα που σε συνδυασμό με την αθωότητά τους, φέρνει στην επιφάνεια εξαιρετικές παρατηρήσεις και διαπιστώσεις από πλευράς τους.

Εκτός από τους οικογενειακούς δεσμούς, η συγγραφέας υψώνει σε μέγιστο βαθμό το αίσθημα της φιλίας. Εσείς έχετε κρατήσει τόσο ισχυρούς δεσμούς, όσο ο ήρωας που παίζετε; Το επάγγελμα σας σας το επιτρέπει αυτό; Το επάγγελμα είναι μια καλή υπεκφυγή, μπορούμε να βρούμε πολλές ακόμα… Πιστεύω ότι η αλήθεια σε σχέση μ’ αυτό βρίσκεται στο κατά πόσο μας ενδιαφέρει να κρατήσουμε δεσμούς με κάτι ή κάποιον (πόσο μάλλον ισχυρούς δεσμούς). Θέλει προσπάθεια για να κρατηθεί ένας δεσμός ανθισμένος. Αν πραγματικά το θες, θα γίνει. Ό,τι δουλειά και να κάνεις.

Εκτός από τις σπουδές σας στο ΚΘΒΕ, σας δόθηκε η δυνατότητα να σπουδάσετε στο Royal Central στο Λονδίνο. Η σκέψη να εγκατασταθείτε μόνιμα στο εξωτερικό ήταν μια απόφαση που σας φόβισε;  Είναι μια σκέψη ικανή να σε φοβίσει αν αναλογιστείς όλα αυτά που απαιτούνται για ένα τέτοιο βήμα (όπως τα χρήματα για παράδειγμα). Ίσως αυτός είναι κι ο λόγος που δεν κατάφερα να φύγω εν τέλει, το γεγονός δηλαδή ότι δε φοβήθηκα όσο έπρεπε. Τόσο ώστε να φροντίσω επαρκώς τα πράγματα.

Επικεντρώθηκα στη διέξοδο και σε όλα τα θετικά που θα μου έδινε ένα μεταπτυχιακό σε μια σχολή παγκοσμίου φήμης σε μια πόλη σαν το Λονδίνο, χωρίς να σκεφτώ καλά καλά πως θα καλυφθούν οι αντικειμενικές ανάγκες για την πραγματοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Έμεινα έτσι με μια προσφορά θέσης για 2 μεταπτυχιακά τμήματα της Royal Central School of Speech & Drama, την οποία και αναγκάστηκα δυστυχώς να αρνηθώ. «Πάμε πάντα μπροστά», λέει το τελευταίο τραγούδι της παράστασης και όχι άδικα.

Έχετε χρόνο να παρακολουθείτε άλλες παραστάσεις; Πως βλέπετε τη θεατρική σκηνή της Θεσσαλονίκης;Δυστυχώς ο χρόνος είναι λιγοστός, αλλά προσωπικά παίρνω ζωή βλέποντας θέατρο και κινηματογράφο. Κάτι που με πάει παρακάτω και με βοηθά να γίνω ίσως λίγο καλύτερος, είναι η δουλειά άλλων ηθοποιών. Αποζητώ το να πηγαίνω σε παραστάσεις που με αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, να θαυμάζω σαν παιδί αυτό που μόλις είδα. Η θεατρική σκηνή της πόλης αποδεικνύει ότι μπορεί να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό.

Ποια τα επόμενα σχέδια σας; Δεν υπάρχει κάτι νέο επαγγελματικά που να έχω να μοιραστώ στην παρούσα φάση, εκτός του ότι «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» θα είναι στο βασιλικό θέατρο μέχρι και την Κυριακή των Βαΐων του 2019. Το σχέδιο που έχω συνέχεια στο μυαλό μου είναι να μη σταματήσει η σκληρή δουλειά ούτε λεπτό.