Ο Κυριάκος Γιαλένιος και η επανακυκλοφορία του βιβλίου «η νόσος των εραστών», της Βάσως Καραντζαβέλου

Επιστροφή στην αφετηρία, λοιπόν, με την επανακυκλοφορία της «Νόσου των Εραστών». Πώς νιώθετε, επισκεπτόμενος το πρώτο έργο σας μετά από τόσα χρόνια; Είναι ένας συνδυασμός αμηχανίας και δικαίωσης. Δεν είναι εύκολο για έναν συγγραφέα να επιστρέφει στα κείμενα του παρελθόντος. Τα κενά αέρος και οι μαύρες τρύπες ελλοχεύουν σε κάθε παράγραφο. Δεν μπορώ όμως να κρύψω την χαρά μου για το  δεύτερο ταξίδι προς νέους αναγνώστες, καινούρια βλέμματα και όμορφες συνομιλίες.

Υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που πιστεύετε πως αδικήσατε; Για να είμαι ειλικρινής δεν είναι κάτι που το σκέφτομαι ιδιαίτερα. Οι χαρακτήρες στην διάρκεια της γραφής αποκτούν μια ιδιότυπη αυτονομία και πολλές φορές νιώθω πως κατά κάποιο τρόπο εκείνοι καθορίζουν την πορεία τους κι εγώ απλώς το καταγράφω. Όπως κι αν έχει, δεν έχω νιώσει ποτέ οτι πριμοδοτώ ή αδικώ κάποιον.

Αν υπήρχε η δυνατότητα να κάνετε αλλαγές, τι θα επιλέγατε; Κάποια μετατροπή στην πλοκή, περαιτέρω εμβάθυνση στα συναισθήματα των ηρώων ή κάτι πιο ριζοσπαστικό; Ακόμα κι αν είχα την δυνατότητα, δεν θα έμπαινα σε αυτή την διαδικασία. Προτιμώ να κοιτάξω το κείμενο με το βλέμμα του συγγραφέα εφτά χρόνια μετά από την πρώτη έκδοση και να μάθω από τα λάθη μου ώστε να μην τα επαναλάβω την επόμενη φορά παρά να επέμβω στο ίδιο το βιβλίο που κάποτε μου είχε φανεί άρτιο και έτοιμο να ταξιδέψει προς τους αναγνώστες.

Τελικά ποια είναι η κλινική εικόνα της νόσου των εραστών; Αϋπνία, χαρμολύπη, συνεχείς υπερβάσεις της έως τότε καθημερινότητας και η πανταχού παρούσα ποίηση ως υποδόρια ενυδάτωση.

Τα μυθιστορήματα σας διακατέχονται από νουάρ στοιχεία και σπονδυλωτή αφήγηση. Πώς κατέληξε αυτή η υποβλητική ατμόσφαιρα να αποτελέσει συνδετικό κρίκο μίας ολόκληρης εργογραφίας; Από τις πρώτες γραμμές της Νόσου των εραστών, στο μυαλό μου είχα κάτι πολύ συγκεκριμένο· να γράψω ένα βιβλίο που πρωτίστως θα άρεσε σ’ εμένα να διαβάσω από κάποιον άλλο συγγραφέα. Σε όλα τα επίπεδα: δομή, ατμόσφαιρα, γλώσσα και ύφος.  Έγινε απόλυτα συνειδητά και έχοντας πάντα υπόψη μου πως ένας δημιουργός με κάθε του έργο αποτίει φόρο τιμής στις εμμονές του και στις επιρροές του.

Από πού αντλείτε έμπνευση; Από αφηρημένες ιδέες ή από μικρά, καθημερινά συμβάντα; Είναι ένας συνδυασμός. Οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει έμπνευση και να μου παρέχει  την πρώτη ύλη που χρειάζομαι: γεγονότα στα οποία ήμουν παρόν, ιστορίες που έχω (κρυφ) ακούσει, μια φράση γραμμένη σ’ έναν τοίχο, ένα ποίημα, ένας άνθρωπος που κάθισε δίπλα μου στο λεωφορείο, οι αναμνήσεις της αιωνόβιας γιαγιάς μου, μια σκηνή κινηματογραφικής ταινίας, όλα είναι αληθινά και τα πάντα επιτρέπονται μέσα σ΄ένα μυθιστόρημα.

Ο Julian Barnes έγραψε: «Όλοι λένε σ’ αγαπώ για να διώξουν τον φόβο μακριά. Για να πείσουν τον εαυτό τους πως ήρθε η στιγμή που τους υποσχέθηκαν, ή τουλάχιστον πως δε χάθηκε ακόμα». Ο έρωτας υπάρχει ή τον δημιουργούμε οι ίδιοι, σε μια προσπάθεια να συμβαδίσουμε με τις ρομαντικές αφηγήσεις; Ο έρωτας αναμφίβολα υπάρχει. Με ή χωρίς εισαγωγικά, βραδείας καύσεως ή ακαριαίος, στο επίπεδο και στη μορφή τέλος πάντων που ο καθένας επιθυμεί να τον ενσωματώσει στη ζωή του, είναι αιώνια παρόν και οι ρομαντικές αφηγήσεις δεν θα υπήρχαν αν οι άνθρωποι που τις είχαν γράψει δεν τον είχαν ζήσει.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία άνθηση στην εγχώρια λογοτεχνία. Όλο και περισσότεροι, ειδικότερα νέοι, στρέφονται προς την πεζογραφία και την ποίηση. Πώς θα αιτιολογούσατε αυτή την τάση; Δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει κάποια αιτιολογία ή ότι όντως ισχύει μια τέτοια άνθηση. Ίσως αυτή η εντύπωση δημιουργείται εξαιτίας της ύπαρξης του διαδικτύου και των μέσων μαζικής δικτύωσης στις ζωές μας, μέσα από τα οποία οποιοσδήποτε μπορεί να προβάλλει την δουλειά του και τα έργα του πολλαπλώς και επανειλημμένα κάτι που προκαλεί εν μέρει μια ψευδαίσθηση ως προς τον όγκο των εκδόσεων και τον αριθμό των ανθρώπων που στρέφονται προς τη γραφή αντίστοιχα.

Θα μπορούσε η λογοτεχνία να αποτελέσει το τελευταίο καταφύγιο ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας, σε έναν κόσμο γεμάτο ασχήμια; Η λογοτεχνία και οποιαδήποτε μορφή τέχνης, ήταν, είναι και θα είναι ένα αιώνιο καταφύγιο ελπίδας, ένα φιλόξενο καπηλειό στη θαλπωρή του οποίου θα μπορούμε να βιώσουμε ελεύθερα, απολαυστικά και αναζωογονητικά ταξίδια σε κόσμους που πάντα θα μοιάζουν με αυτόν που ζούμε αλλά πάντα θα έχουμε την επιλογή της επομένης –ή όχι- σελίδας, του επόμενου- ή όχι- μουσικού κομματιού.

Ποια συμβουλή θα δίνατε σε κάποιον επίδοξο συγγραφέα; Να έχει υπομονή, πειθαρχία, ανοικτά τα μάτια και τα αυτιά και να είναι δεκτικός στις συμβουλές.

Υπάρχει στα μελλοντικά πλάνα η ενασχόληση με την ποίηση; Η ποίηση είναι ο  θεμέλιος λίθος του γραπτού λόγου, η ενασχόληση μαζί της δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχει σημασία αν βλέπεις τα ποιήματα σου τυπωμένα σε χαρτί ή αν απλώς τα διαβάζεις μόνος σου τις νύχτες. Έτσι κι εγώ με τη σειρά μου μπορεί να άσκω ιδιωτικά την συγκεκριμένη τέχνη τα τελευταία είκοσι χρόνια αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρω ακόμα αν έχω ξεκινήσει την ενασχόληση μου μαζί της.

Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο αυτή την περίοδο; Η επεξεργασία  του καινούριου υλικού έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς αποφεύγω να κινούμαι σε οριοθετημένα χρονοδιαγράμματα οπότε η περίοδος της όσμωσης μπορεί να διαρκέσει αρκετά.