Μαριαλένα Γκογκίδη: Το θεατρικό μου έργο θέλω πρώτα να διαβαστεί σαν ένα λογοτεχνικό κείμενο

Η Μαριαλένα Γκογκίδη γεννημένη στη Θεσσαλονίκη και όντας ακόμη φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, αποφάσισε να γράψει το πρώτο της θεατρικό έργο. Σε ξένα νερά, αφού η φιλολογική της προσέγγιση απέχει αρκετά από τη δομή ενός θεατρικού κειμένου, αλλά το τόλμημα σκέψεων και πειραματισμού μιας ερωτικής ζηλοφθονίας είναι ένα δείγμα μιας ικανοποιητικής πρωτόλειας γραφής. Με το θέατρο ασχολείται από το 2011 ως μαθήτρια του Αμερικανικού Κολλεγίου Ανατόλια.

Ένας θεατρικός μονόλογος που μας συντροφεύει σε ένα βιωματικό ταξίδι με επίκεντρο τους στροβιλισμούς της ψυχής μας. Με την πρωταγωνίστρια του να ακροβατεί στο σχοινί του πεπρωμένου της, μας καλεί να αναρωτηθούμε για θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ποιο ήταν το έναυσμα σας για να γράψετε έναν θεατρικό μονόλογο και να τον εκδώσετε; Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με το θέατρο, μιας και για χρόνια συμμετέχω σε μια θεατρική ομάδα. Εκτός των άλλων, το θεατρικό κείμενο για μενα εμπεριέχει μια «μαγεία» αν σκεφτεί κανείς πως το πλήθος των εικόνων που δημιουργεί, δίνει στον κάθε αναγνώστη την ευκαιρία να λειτουργήσει σαν ένας μικρός σκηνοθέτης, μετουσιώνοντας τις λέξεις σε θεατρικές πράξεις. Έκανα λοιπόν, μια απόπειρα προσαρμογής του κειμένου σε θεατρικά μοτίβα, μου άρεσε και κάπως έτσι αποφάσισα να εκδοθεί.

Τι πραγματεύεται το κείμενο; Το κείμενο πραγματεύεται το σκληρό βίωμα της ερωτικής ζήλιας, την παράνοια που αυτή προκαλεί, καθώς και την κοινωνική περιθωριοποίηση του προσώπου που τη βιώνει. Όλο το κείμενο αποτελεί μια διαμαρτυρία της ηρωϊδας καθώς και μια αναζήτηση λύτρωσης.

Γράφετε στην τέταρτη σκηνή: «Είμαι δικός σου, καθετί που είμαι, που νιώθω, ανήκει σε σένα». Ποιο είναι πιστεύετε το σημείο εκείνο που φτάνει κάποιος να εξομολογηθεί κάτι που ίσως αργότερα να το έχει μετανιώσει ή στην ουσία να μην ισχύει; Εσείς έχετε εξομολογηθεί κάτι παρόμοιο; Οι εξομολογήσεις είναι κάτι προσωπικό και δεν προκύπτουν έπειτα από προγραμματισμό. Προκύπτουν γιατί κάποιος δεν αντέχει, στην ουσία πρόκειται για μια διαδικασία που προκύπτει κάπως βίαια. Δεν αποτελεί πάντοτε επιλογή, αλλά μια επιτακτική ανάγκη μοιράσματος και εξωτερίκευσης ενός, παρά τις ομορφιές του, καταπιεστικού κατά τα άλλα συναισθήματος, του έρωτα. Νομίζω ο καθένας έχει κάνει τις δικές του εξομολογήσεις, τόσο στον εαυτό του όσο και σε άλλους.

Γιατί δεν δώσατε την ευκαιρία το κείμενο σας πρώτα να παιχτεί για να αφουγκραστείτε την ένταση της σκηνικής παρουσίας, αλλά επιλέξατε πρώτα να το εκδώσετε. Γιατί θέλω πρώτα να διαβαστεί, σαν ένα λογοτεχνικό κείμενο.

Ποιες οι επιρροές σας; Θεωρείτε πως είναι εμφανείς στον τρόπο, όπως έχει δομηθεί το έργο; Υπάρχουν πολλαπλές επιρροές. Ξεκινώντας από κάποιους δασκάλους μου και τα διάφορα διαβάσματά μου, φτάνοντας μέχρι τα προσωπικά βιώματα που με έχουν διαμορφώσει. Οι επιρροές δεν σταματούν ποτέ και είναι μια πρόκληση το να εμπνέεται κανείς από αυτές.

Ποια η γνώμη σας για την ελληνική σύγχρονη δραματουργία; Υπάρχουν αρκετοί νέοι θεατρικοί συγγραφείς. Εσείς έχετε ξεχωρίσει κάποιους; Το θέατρο δεν έχει την ίδια παραγωγή με το μυθιστόρημα, το διήγημα, ακόμα ακόμα και την ποίηση. Επίσης, πάγια άποψή μου είναι ότι ιδίως στο θέατρο, ακριβώς επειδή και τα κείμενα μπορούν να προσαρμοστούν κάθε φορά στις ανάγκες μιας σκηνοθεσίας, ο χρόνος είναι αυτός που έρχεται να επιβεβαιώσει την αξία ενός κειμένου, τη δυναμική του, καθώς και την επίδρασή του πάνω στο κοινό. Υπάρχουν πράγματι πολλοί νέοι συγγραφείς, που έχουν ξεκινήσει μια δυναμική πορεία. Κατά καιρούς, αναζητώντας νέους τίτλους στα βιβλιοπωλεία, έχω διαβάσει σπουδαία πράγματα. Για να είμαι ειλικρινής όμως, προτιμώ να κρίνω έναν συγγραφέα όταν ο ίδιος έχει ολοκληρώσει έναν πρώτο κύκλο δημοσιεύσεων.

Κλείνοντας, ποια τα σχέδια σας για το μέλλον; Τίποτα συγκεκριμένο. Όντας ακόμα στο τρίτο έτος των σπουδών μου, προτιμώ να κάνω μικρά σταθερά βήματα, ώστε κάθε μέρα να ανακαλύπτω όλο και περισσότερο τον εαυτό μου και τους άλλους. Σε όλα αυτά τα βήματα βέβαια, το γράψιμο με συνοδεύει. Θα δούμε τι μέλει γενέσθαι…