Oρφέας Γεωργίου: Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία μας συνολικά, δεν γίνεται δουλίτσα ατομικά μόνο

Ο Ορφέας Γεωργίου είναι ηθοποιός και μουσικός. Αποφοίτησε από το διετές εργαστήριο σωματικού δημιουργικού θεάτρου του Κώστα Φιλίππογλου και από το τριετές εργαστήριο σωματικού θεάτρου και χοροθεάτρου της ομάδας ΠΛΕΥΣΙΣ. Σπούδασε φλάουτο στο Δημοτικό Ωδείο Περιστερίου και Συντήρηση Έργων Τέχνης στο ΔΙΕΚ Χαϊδαρίου – Περιστερίου. Έχει συμμετάσχει στην παράσταση «Ένας Κάποιος Τέτοιος Βυσσινόκηπος» της ομάδας Nunc, «Αγγελική» με την ομάδα Fly theatre, «Yπόγειες ιστορίες, αλλόκοτα επιστρέφουν» της ομάδας ΠΛΕΥΣΙΣ, στην performance «Motel» σε σκηνοθεσία της Ε. Ρουμελιωτάκη στο Metamatic taf, στο φεστιβάλ σωματικού θεάτρου «Σώματα και αντικείμενα σε κίνηση – 9η εκδοχή» και στο θέατρο Φούρνος με το κομμάτι «αμφι-βαλλόμεθα».

Έχει παρακολουθήσει σεμινάριο υποκριτικής της ομάδας bijoux de kant με συντονιστή το Γ. Σκουρλέτη και σεμινάριο θεατρικού παιχνιδιού με συντονιστή τον Γ. Μπινιάρη. Επίσης, έχει ασχοληθεί επί σειρά ετών με την αφροβραζιλιάνικη πολεμική τέχνη capoeira (aluno graduado) και έχει συμμετάσχει σε σεμινάρια χορού, ακροβατικών, partnering και contact improvisation.

Με αφορμή την παράσταση «F*cking Men», όπου παίζεται από τον Νοέμβριο στον πολυχώρο Vault – έχοντας ήδη πάρει παράταση μέχρι την Κυριακή 10 Μαρτίου-, είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον ηθοποιό.

Κύριε Γεωργίου, η παράσταση στην οποία συμμετέχετε έχει λάβει σχόλια και κριτικές μέχρι στιγμής εξαιρετικής αποδοχής. Πιστεύετε πως είναι θέμα κοινωνίας η αποδοχή της διαφορετικότητας ή είναι ο τρόπος προσέγγισης από τον Αντώνη Γαλέο που δεν αφήνει περιθώρια αρνητικής διάθεσης;
Θεωρώ πως είναι ένας συνδυασμός και των δύο. Πριν από όχι και πολλά χρόνια ήταν ίσως αδιανόητο να βγει τόσο ανοιχτά μία παράσταση που χρησιμοποιεί αυτή τη γλώσσα και μιλάει για τα συγκεκριμένα θέματα, υπό αυτό το πρίσμα. Τα πράγματα σαφώς έχουν αλλάξει, αλλά όχι και τόσο, αν σκεφτούμε ότι το 2019 έχουμε ακόμα αυτοκτονίες λόγω bullying σε σχολεία και ξυλοδαρμούς πού πολλές φορές μπορεί να οδηγήσουν και στο θάνατο ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, στο κέντρο μίας «Ευρωπαϊκής Μητρόπολης». Ταυτόχρονα η προσέγγιση του Αντώνη στο όλο θέμα εμπεριέχει, μαζί με πολλά άλλα ένα (αυτό)σαρκαστικό χιούμορ αλλά και μία Χατζιδακική, κατ ‘ εμέ, ευαισθησία που όντως δεν αφήνει τέτοιου είδους περιθώρια. Επίσης, πιστεύω ότι κάποιος με αρνητική προδιάθεση δεν θα ερχόταν καν, πράγμα αρκετά ελπιδοφόρο αν σκεφτεί κανείς την μεγάλη προσέλευση κόσμου στην παράσταση.

Στην κριτική του ο Μάνος Δασκαλογιάννης στο ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ είχε αναφέρει πως το κεντρικό πρόσωπο είναι ο άνθρωπος. Συμφωνείτε με την παραπάνω κριτική ή η παράσταση αφορά μία μερίδα του πληθυσμού;
Απόλυτα. Το ζήτημα των ανθρώπινων σχέσεων, μονογαμικών και πολυγαμικών, του έρωτα και της αγάπης, των συμβάσεων και των παθών, της αποδοχής από τους άλλους αλλά και από τους ίδιους μας τους εαυτούς, του HIV και πόσων άλλων θεωρώ ότι υπερβαίνει τις σεξουαλικές προτιμήσεις και τα φύλα βιολογικά και κοινωνικά. Όπως έχει πει και ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος η παράσταση αυτή θα μπορούσε πολύ άνετα να λέγεται και «ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας». Νομίζω ότι είναι παραπάνω από προφανές, αν δεν μείνουμε κολλημένοι –ες -@ απλά σε έναν τίτλο.

Oρφέας Γεωργίου, Βλάσσης Χρυσικόπουλος
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μιλήστε μας για το ρόλο σας.
Ο Ηλίας είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο θα μπορούσε να ταυτιστεί ο καθένας. Δεν είναι ούτε σταρ του σινεμά, ούτε έσκορτ, ούτε ζει μια αντισυμβατική ζωή. Έχει μία ‘’κανονική δουλειά’’, έναν ‘’ κανονικό γάμο’’ και τον απασχολούν ‘’κανονικά προβλήματα’’ της καθημερινότητας. Ταυτόχρονα όμως ζει και μέσα στις αντιφάσεις όπως όλοι μας νομίζω. Νιώθει άβολα μέσα στο ίδιο του το βόλεμα, αστάθεια μέσα στην σταθερότητα της σχέσης του, τολμάει φοβισμένα, καταπιέζεται από μία ‘’ελευθεριακή’’ σύμβαση και κάνει γιόγκα βρίζοντας… Όλες αυτές οι αντιφάσεις, συνθέτουν έναν χαρακτήρα με μία ρουτίνα, που έχει όμως ένα ειδικό ενδιαφέρον.

Ποιο πιστεύετε πως είναι το πιο δυνατό σημείο στην παράσταση και στη μεταξύ σας σχέση;
Στην κορύφωση της σκηνής του Αντρέα με τον Ηλία όπου ο Αντρέας χρησιμοποιώντας σκληρά λόγια λέει τα πιο τρυφερά πράγματα διαλύοντας, έτσι όποιο σύννεφο ανασφάλειας υπήρχε για την πραγματική αγάπη που τρέφουν ο ένας για τον άλλο. Η αντίφαση, και εδώ παρούσα, δίνει έναν ξεχωριστό τόνο.

Η απιστία με τη συναίνεση του συντρόφου θεωρείτε πως είναι μια συγκαλυμμένη απιστία; Μπορεί μία σχέση να βασιστεί σε τέτοιου είδους συμπεριφορές;
Αυτή είναι μία ερώτηση για την οποία θα μπορούσαμε να γράψουμε κατεβατά ολόκληρα, αλλά στην παρούσα φάση ας αρκεστούμε σε μία συνοπτική ανάλυση.

Γιατί χρησιμοποιούμε τη λέξη ‘’απιστία’’ εφόσον μιλάμε για κάτι συναινετικό; Γιατί στην κοινωνία που ζούμε η μονογαμία είναι το κυρίαρχο, επιβεβλημένο από την πατριαρχία, μοντέλο σχέσης, άρα αυτόματα οποιοδήποτε άλλο μοντέλο θεωρείται ‘’παραβατικό‘’ ή στην καλύτερη περίπτωση υποκατηγορία. Με βάση , λοιπόν, αυτό αλλά και τις εξουσιαστικές και ιδιοκτησιακές καταβολές του ανθρώπινου είδους, ναι πιστεύω ότι είναι πολύ εύκολο να είναι συγκαλυμμένη απιστία.

Αν καταφέρναμε να ξεφύγουμε απ’ αυτές τις καταβολές, αν καταφέρναμε να ρίξουμε το εγώ μας και σταματούσαμε να πιστεύουμε ότι ο άλλος άνθρωπος μας ανήκει, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Δεν μπορεί να το ξέρει κανείς αυτό βέβαια αν δεν πειραματιστεί και κινηθεί προς μία κατεύθυνση πραγματικά συναινετική και όχι συμβιβαστική και φυσικά να είναι έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη και να υποστεί και τις συνέπειες. Υπάρχουν και παραδείγματα που τα χουν καταφέρει, αλλά νομίζω ότι είναι λίγα.

Βέβαια, όλα αυτά είναι υποθέσεις οπότε ας κρατάμε μία επιφύλαξη. Έχουμε πολλά πράγματα να λύσουμε όσον αφορά στις σχέσεις, πριν φτάσουμε εκεί. Ας σταματήσει πρώτα η έμφυλη βία στους δρόμους και στο σπίτι και μετά μιλάμε και για αυτά.

Εσείς σε μια ανάλογη περίπτωση πως θ’ αντιδρούσατε;
Εγώ, όσο αντιφατικό και αστείο και αν φαίνεται σε σχέση με την προηγούμενη μου απάντηση, νομίζω ότι θα είχα την αναμενόμενη αντίδραση. Δυστυχώς, υπακούω και εγώ στις ίδιες κοινωνικές νόρμες και έχω ένα ισχυρό εγώ όπως οι περισσότεροι άνθρωποι που ζουν και έχουν μεγαλώσει σ’ αυτήν την καταπιεστική κοινωνία. Παρόλα αυτά θα έκανα, τουλάχιστον θεωρητικά, την προσπάθεια μου προς μία πιο προοδευτική κατεύθυνση, αλλά έχω πολλές αμφιβολίες ως προς το αποτέλεσμα γιατί πιστεύω ότι αν δεν αλλάξει η νοοτροπία μας συνολικά δεν γίνεται δουλίτσα ατομικά μόνο.

Υπάρχουν ρόλοι που έχετε ονειρευτεί;
Όχι. Αρχίζω να ονειρεύομαι έναν ρόλο αφού μου προταθεί ή τον πάρω πρώτα. Μετά τον βλέπω στον ύπνο μου και στον ξύπνιο μου συνέχεια….

Αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Δεν ξέρω…δεν έχω αγαπημένο. Πιστεύω ότι ανάλογα με τη φάση που βρισκόμαστε, χρονικά ,συναισθηματικά, έχουμε και αγαπημένες στιγμές από κάποιον συγγραφέα ή μουσικό ή καλλιτέχνη γενικά. Μπορούν να μας συγκινήσουν και να μας επηρεάσουν, δεν μπορούν να μας αρέσουν τα πάντα που κάνει κάποιος –α , τουλάχιστον από μία ηλικία και μετά. Επίσης έχει να κάνει και με το πόσο εμβαθύνεις στο έργο κάποιου. Ένα παράδειγμα είναι η Ούρσουλα Λε Γκεν. Αυτή η φανταστική, ελευθεριακή, φεμινιστική γραφή της, μου είχε αρέσει πολύ. Έχω πολλά χρόνια να διαβάσω βέβαια, άμα το ξανακάνω μπορεί να μου αρέσει το ίδιο, περισσότερο ή και να μη με συγκινεί, τουλάχιστον με τον ίδιο τρόπο πια. Άλλο παράδειγμα είναι με τον Τσέχωφ. Αν με ρωτούσες πιο παλιά θα έλεγα …πφφφ κλασικούρες … βαρετίλα, πολύ πρόσφατα όμως όταν με τη θεατρική μου ομάδα, φτιάξαμε μια διασκευή του «Βυσσινόκηπου», άρχισα να ασχολούμαι με το έργο του πιο βαθιά και ενθουσιάστηκα. Ήταν αποκάλυψη για μένα το πόσο πολιτική και επίκαιρη είναι η γραφή του. Έγινε κ αυτός ένας αγαπημένος μου.. χεχε

Πως θα θέλατε να κλείσουμε τη συνέντευξη;
Έτσι …απλά.

Ο Ορφέας Γεωργίου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «F*cking men» σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία Αντώνη Γαλέου στον πολυχώρο Vault. Περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ.