Παναγιώτης Λάμπουρας: Η «Υδρόγειος» είναι μια δουλειά χειροποίητη, που κλείνει μέσα της τα συναισθήματα που κουβαλά ένας νέος άνθρωπος

Ο Παναγιώτης Λάμπουρας με την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του και το βιολί που τον συνοδεύει πάντα στις ζωντανές του εμφανίσεις, ο Κερκυραίος ερμηνευτής θα παρουσιάσει τα τραγούδια από τον πρώτο του προσωπικό δίσκο «Υδρόγειος», όπως και τραγούδια που αγαπάει πολύ. Θα “συνομιλήσει” με το κοινό στο μυσταγωγικό χώρο της αγγλικανικής εκκλησίας του Αγίου Παύλου την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου.

Σε μια συνέντευξη/συζήτηση για το τραγούδι και τις προσωπικές του αναφορές ο νεαρός ερμηνευτής απάντησε στις ερωτήσεις μου.

Καταγόμενος από την Κέρκυρα, ένα νησί με λαμπρή καλλιτεχνική ιστορία, νομίζω η ερώτηση περιττεύει αλλά είναι απαραίτητη. Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σας με τη μουσική; Η ενασχόλησή μου με τη μουσική άρχισε σε ιδιαίτερα μικρή ηλικία (5 ετών), όταν ρωτήθηκα από τους γονείς μου εάν θέλω να ξεκινήσω βιολί. Τότε, τελείως αυθόρμητα απάντησα ναι και έκτοτε δεν σταμάτησα. Ήταν πολύ εύκολο να παρακολουθώ τα μαθήματα καθώς το Ωδείο ήταν δίπλα από το σπίτι μου.

Οι σπουδές πάνω στα κλασικά όργανα συνήθως θεωρούνται εσφαλμένα αταίριαστες με την ελληνική μουσική παράδοση. Εσείς πώς καταφέρατε να συνδυάσετε τις δύο αυτές διαστάσεις;Είναι κάτι που προσπαθώ ακόμα και τώρα, έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο των Κλασσικών Σπουδών (δίπλωμα κλπ). Αυτή η συνύπαρξη των δύο φαινομενικά αταίριαστων κόσμων ήταν κάτι που με απασχολούσε και με απασχολεί γιατί πιστεύω πως η φύση της μουσικής είναι μια τελικά. Συνεχίζοντας, μελετώντας και εμβαθύνοντας στην τέχνη της μουσικής καταλαβαίνω πως ο τρόπος που μπορώ εγώ να την αφομοιώσω και να την παρουσιάσω καλύτερα είναι μέσα από την κλασσική τεχνική που ήδη υπάρχει επάνω στο όργανο αλλά και μέσα από τη διάθεσή μου για πειραματισμό. Δεν είμαι δηλαδή τραγουδιστής ή οργανοπαίχτης της Παράδοσης απλά προσεγγίζω με τον τρόπο που ήδη ξέρω, όσα αγαπώ και μιλούν στη καρδιά μου.

Η αρχή έγινε με διασκευές πάνω σε γνωστά κομμάτια, ωστόσο, πρόσφατα κυκλοφόρησε η πρώτη σας ολοκληρωμένη δουλειά, η «Υδρόγειος». Ποια τα συναισθήματα σας γι αυτό το μεγάλο βήμα; Νιώθω υπέροχα που μπόρεσα να καταγράψω όσα νιώθω και να τα παρουσιάσω μέσα από μια ολοκληρωμένη δισκογραφική εργασία, δεδομένων των συνθηκών και της γενικότερης κρίσης. Ήταν ένα πρώτο βήμα έκθεσης της μουσικής που θέλω να δημιουργήσω, ένα κράμα διαθέσεων και καταβολών. Η «Υδρόγειος» είναι μια δουλειά χειροποίητη, που κλείνει μέσα της τα συναισθήματα που κουβαλά ένας νέος άνθρωπος που θέλει να ανακαλύψει το κόσμο, να αφουγκραστεί το κάλεσμά του, αρχίζοντας και θέτοντας ερωτήματα για την ίδια του την ύπαρξη. Ψάχνει τα νοήματα, χωρίς να γίνεται δραματικός, μέσα από τον εαυτό του και τον κόσμο γενικότερα. Είμαι πολύ τυχερός που εκδίδεται από τη δισκογραφική εταιρεία της Μικρής Άρκτου.

 Πώς νιώσατε αναλαμβάνοντας και το στιχουργικό σκέλος, εκτός από το μουσικό; Πόσο εύκολο είναι κάποιος δημιουργός να εκθέτει τα συναισθήματα του στο ευρύ κοινό με αυτό τον τρόπο; Είναι κάτι που με δυσκόλεψε πολύ όχι τόσο στο κομμάτι της έκθεσης, διότι αυτό είναι δεδομένο για έναν καλλιτέχνη που προχωρά και εκτίθεται, όσο για τον τρόπο που θα έγραφα αυτά που θέλω να πω, ώστε να έχουν σαφήνεια, ειλικρίνεια και να στέκονται ως ξεχωριστές ιστορίες με αρχή μέση και τέλος. Επίσης, αισθάνομαι πως είναι δύσκολο όταν παρουσιάζεις τα τραγούδια ζωντανά να περάσεις ξανά από μέσα τους αφού έχεις αφήσει το κομμάτι της δημιουργίας πίσω σου. Είναι ένα απέραντο ταξίδι γνωριμίας μαζί τους ξανά και ξανά, όπου κάθε φορά δεν είναι τίποτα δεδομένο.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ποιες θα λέγατε ότι είναι οι βασικές σας επιρροές; Οι μουσικές μου επιρροές είναι ετερόκλητες και ξεκινούν από τη Κλασσική Μουσική, πηγαίνοντας ως τη Παραδοσιακή και τη σύγχρονη Μουσική. Αγαπώ πολύ τον Bach και  τον Debussy, τον Dapher Youssef και τη Fairuz. Λατρεύω τον ήχο από το ούτι και το κανονάκι. Ανακαλύπτω πολλά στην τραγουδοποιία της Joni Mitchell και στον μουσικό κόσμο του Τούρκου Erkan Ogur. Μεγαλώνοντας, τρέφω απέραντο θαυμασμό στον Mozart.

Το παρεξηγημένο παραδοσιακό τραγούδι δείχνει να αγκαλιάζεται όλο και περισσότερο από νεαρότερους ανθρώπους. Τι είναι αυτό που τους έλκει; Οι πιο απλές φόρμες ή η ανάγκη για γλέντι και εκτόνωση; Νομίζω και τα δύο. Υπάρχει έντονη η ανάγκη του άμεσου και καθαρού συναισθήματος, ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει βαθιά το Παραδοσιακό τραγούδι. Οι άνθρωποι τότε γεννούσαν τραγούδια από πόνο και ανάγκη, χόρευαν τους καημούς τους και τραγουδούσαν για τη ξενιτιά. Μαζεύονταν σε κύκλο, καθόντουσαν σε ένα τραπέζι και τραγουδούσαν για να λυτρωθούν. Αυτό είναι ένα αρχέγονο συναίσθημα, ένα ένστικτο που υπάρχει στους ανθρώπους. Θεωρώ πως το Παραδοσιακό τραγούδι ανθίζει στις μέρες μας και θα συνεχίσει να ανθίζει διότι είναι η φωνή που ενώνει τις γενιές.

Εσάς προσωπικά τι σας έκανε να στραφείτε προς τη συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση; Δεν θεωρώ πως έχω στραφεί καθαρά προς αυτή τη κατεύθυνση, διότι δεν είμαι μουσικός ή τραγουδιστής της Παράδοσης. Απλώς αντλώ συνεχώς στοιχεία της και προσπαθώ να την εντάξω μέσα σε έναν πολυσυλλεκτικό κόσμο δημιουργίας, που δεν έχει σαφή προσανατολισμό ή “γονέα”. Είναι ένα κομμάτι του παζλ. Αυτό συμβαίνει ίσως γιατί με ελκύει η δωρικότητα αυτών των τραγουδιών αλλά και ο στίχος τους. Μου αρέσει που εντάσσουν τα πιο δύσκολα νοήματα μέσα στις πιο απλές και κατανοητές λέξεις της ζωής μας. Αυτή η προσπάθεια, αυτή η προσέγγιση, ίσως ήταν και το εναρκτήριο λάκτισμα του δίσκου. Ο απλός και καθαρός λόγος.

Η επερχόμενη εμφάνιση στην Αγγλικανική Εκκλησία αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν είναι μυστικό, άλλωστε, ότι αποτελεί έναν από τους πιο ιδιαίτερους χώρους στην Ελλάδα. Τι πρόκειται να δούμε εκείνη τη βραδιά; Θα παρουσιαστούν ζωντανά σχεδόν όλα τα κομμάτια του δίσκου, αλλά και τραγούδια από το Ελληνικό και διεθνές ρεπερτόριο. Είναι κομμάτια που συνδέομαι και αγαπώ πολύ, διασκευές που τις έχω προσεγγίσει μέσα από τον ήχο του βιολιού. Η “Υδρόγειος”  μαζί με την Δημοτική Μουσική, τη μελοποιημένη ποίηση έως και το Bob Dylan και τον Χατζιδάκι. Βιολί, ούτι, ηλεκτρική κιθάρα, πλήκτρα και μπάσο μέσα από προσεγμένες ενορχηστρώσεις, φιλτραρισμένα και αποδοσμένα στο σήμερα.

Θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του «Τετραγώνου» τα σχέδια σας για το εγγύς μέλλον; Συνεχίζουμε δυναμικά και τον Φεβρουάριο στην Ακτή Πειραιως, μαζί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, το Γιάννη Κότσιρα και τη Βίκυ Καρατζόγλου κάθε Σάββατο. Παράλληλα, θα ακολουθήσουν και άλλες προσωπικές ζωντανές εμφανίσεις σε χώρους εντός και εκτός Αθηνών. Γράφω, πειραματίζομαι και ψάχνω υλικό για τον επόμενο δίσκο. Τέλος, διδάσκω βιολί και τραγούδι κάτι που με κάνει πολύ χαρούμενο.

Info: Ο Παναγιώτης Λάμπουρας με την «Υδρόγειο» στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου. Περισσότερα εδώ.