Σοφία Αλεξανιάν: «Ο “πόλεμος” δεν τελειώνει ποτέ, όλοι θεωρώ πως είμαστε σε μία προσωπική μάχη για το κάθε τι»

Η Σοφία Αλεξανιάν γεννήθηκε στο Σουχούμι της Αμπχαζίας από μητέρα Αρμένισσα και πατέρα Έλληνα. Το 1995 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη γενέτειρά της και να καταφύγει στην Ελλάδα, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Είναι απόφοιτη της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Μαίρης Βογιατζή Τράγκα και του Τμήματος Σχεδιασμού και Τεχνολογίας Ένδυσης του ΤΕΙ Κεντρικής Μακεδονίας. Αρχικά εργάστηκε με αντικείμενο την ένδυση στην τηλεόραση και στο θέατρο (2008-2010). Το 2011 ολοκλήρωσε τα μαθήματα ανώτερης υποκριτικής τέχνης στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας. Έχει εμφανιστεί σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, δίπλα σε μεγάλα ονόματα, σε τηλεοπτικές σειρές, όπως Η πολυκατοικίακαι το Μάλιστα, Σεφ!, και σε κινηματογραφικές ταινίες.

Με αφορμή το πρώτο της μυθιστόρημα «Η ζωή αύριο, η ζωή χτες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος η ηθοποιός και συγγραφέας απάντησε στις ερωτήσεις μου.

Κυρία Αλεξανιάν, πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο που γράψατε με τίτλο ”Η ζωή αύριο, η ζωή χθες” το οποίο έχει αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. Ποιος ήταν ο λόγος που σας ώθησε στη συγγραφή αυτού του μυθιστορήματος; Στο βιβλίο η Ζωή αύριο, η ζωή χτες γράφω για τον πόλεμο Αμπχαζίας – Γεωργίας που έγινε το 1992 και το προσφυγικό ρεύμα των Ποντίων που πραγματοποιήθηκε με την Επιχείρηση το Χρυσόμαλλο Δέρας το 1993. Όμως όλα αυτά είναι μια χρονική περίοδος που άφησε αυτήν την ιστορία που αναφέρω, ο προσωπικός μου λόγος που με παρότρυνε να γράψω αυτήν την ιστορία ήταν η ανάγκη να βρω απαντήσεις για τον εαυτό μου και να επισημάνω πως τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την αξία της ανθρώπινης ζωής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο “πόλεμος” δεν τελειώνει ποτέ, όλοι θεωρώ πως είμαστε σε μία προσωπική μάχη για το κάθε τι, αλλά μέσα σ’ αυτή τη μάχη θα ήταν ιδανικό να διασφαλίζεται η ακεραιότητα του ανθρώπου.

Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε κατά τη συγγραφή του, επαναφέροντας στη μνήμη τις στιγμές φόβου και αγωνίας που ζήσατε; Ομολογώ πως κατά τη συγγραφή οι μνήμες που τις θεωρούσα βαθιά θαμμένες, αναδύθηκαν εύκολα αφενός. Αφετέρου ένιωθα ένα παράξενο και πρωτόγνωρο συναίσθημα, ένιωθα παιδί. Μου ήταν δύσκολο να συγκεντρώσω τον εαυτό μου αισθανόμουν συνεχώς πως είμαι εννέα χρονών με τεράστια ανάγκη για προστασία που φαινομενικά μου την προσέφερε μόνο το ενήλικο σώμα μου. Έκλαιγα πολύ συχνά γιατί η προστασία που είχα τόσο ανάγκη, απουσίαζε.

Εξαιτίας του πολέμου, αναγκαστήκατε να εγκαταλείψετε τον τόπο σας και να έρθετε στην Ελλάδα, όπου βιώσατε δύσκολες στιγμές. Πώς βρήκατε διέξοδο και ποιο ήταν το κίνητρό σας για να φτάσετε εδώ που είστε σήμερα και να ασχολείστε με την τέχνη; Πάντα αγαπούσα την τέχνη και τα γράμματα αλλά μεγάλωσα σε τελείως αντίθετο περιβάλλον που καθυστέρησαν πολύ την εξέλιξη μου. Το κίνητρο μου είναι η αγάπη γι’ αυτό που κάνω και το όραμα που έχω πάντα.

Ο πόλεμος έγινε όταν εσείς ήσασταν στη τρυφερή ηλικία των 9 ετών. Σήμερα πώς θα μπορούσε να εξηγήσει κάποιος σε ένα παιδί την έννοια του πολέμου; Κρίνοντας από τον εφτάχρονο γιό μου και τους φίλους του, που παίζουν με μανία πολεμικά παιχνίδια γιατί βομβαρδίζονται καθημερινά από υπερήρωες, όπλα και πως να σκοτώσεις τους κακούς. Νομίζω πως είναι δύσκολο να το πάρουν στα σοβαρά τι είναι πραγματικά ο πόλεμος. Έχω συναντήσει και ενήλικες που δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα και το μέγεθος του πολέμου. Προσωπικά δεν το κρίνω αρνητικά, τους θεωρώ τυχερούς.

Βιώσατε ποτέ τον ρατσισμό; Κάποιες φορές ναι. Όχι πάντα κι όχι από όλους. Ο φυλετικός ρατσισμός είναι μικρότερος από τον οικονομικό ρατσισμό.

Θα επιθυμούσατε να γράψετε ένα ακόμη βιβλίο; Ναι θα επιθυμούσα να ξανά ζήσω εκείνο το δημιουργικό ρεύμα που ένιωθα όταν έγραφα το παρόν βιβλίο. Έχω και μια παράκληση από τον πατέρα μου λίγο πριν το θάνατο του να γράψω ένα βιβλίο για εκείνον. Μου έλεγε κουρασμένος την παράξενη ιστορία του για το μισό της ζωής του ως καταζητούμενος, αλλά δεν μου παραδέχτηκε την ενοχή του, ούτε και την αποποιήθηκε φυσικά. Η ιστορία είχε πολλά κενά με σκηνές από τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο που είχε βρει και τους δύο γονείς μου στην παιδική τους ηλικία. Επίσης έχω ήδη γραμμένη μια ιστορία αγάπης σύγχρονη, μυθοπλασία. Καθυστερεί η έκδοση λόγο μεταμόρφωσης της μυθοπλασίας σε ρεαλισμό, μια ακούσια σύμπτωση.

Έχετε δουλέψει στην τηλεόραση, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Ποιο μέσο απ’ όλα σας μαγεύει περισσότερο; Όλα με μαγεύουν γιατί με έχει μαγέψει από μικρή η υποκριτική τέχνη. Ο κινηματογράφος έχει την πρώτη θέση γιατί σε παγώνει στο χρόνο και μένει πάντα ένα ολοζώντανο υλικό. Το θέατρο που σε φέρνει σε επαφή με τον εαυτό σου και με το σώμα και η τηλεόραση επιβάλει την παρουσία σου σε κάθε σπίτι άμεσα και γρήγορα.

Τέλος, θα ήθελα να σας ρωτήσω, τι ονειρεύεστε για το μέλλον; Να προλάβω να υλοποιήσω όλους τους στόχους μου. Να είναι πάντα καλά η οικογένεια μου, να είναι δίπλα μου ευτυχισμένη και χαρούμενη. Να αρέσουν στον κόσμο τα βιβλία μου και να γυρίσω πολλές πολλές ταινίες και να παίξω σε πολλά θέατρα.