ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΜΕΡΑ

Μου είπες: γράφε για σένα.Απάντησα: προτιμώ να γράφωγια πουκάμισα αγορασμένααπό κάποια αμερικάνικη αγορά,για διψασμένα, άκοπα μαλλιά.Για χέρια που στολίζονταιμε ενθυμήματα από προγόνουςμε χαλκώματα που ιδεογραφούν τον έρωτα.Μου είπες:…
Διαβάστε περισσότερα...

Η γυναίκα θυμήθηκε Η νύχτα τη σταμάτησε Την έβαλε στο αμάξι Πήγανε στην άκρη της θάλασσας Η γυναίκα πλησίασε Τον χρόνο που κατάπινε κύματα Γονάτισε Το νερό έγλειφε το εσωτερικό των μηρών της Θυμήθηκε το σώμα του άντρα Βύθισε τις παλάμες…
Διαβάστε περισσότερα...

Μία ώρα διαφορά είναι άλλο πράγμα από την ώρα που κάνει τη διαφορά. Σήμερα αποφάσισα να μη σου πω την αλήθεια. Αυτός ο ήλιος κι ο πόνος στην πλάτη με κάνουν να πιστεύω και πάλι πως η πραγματικότητα δεν υπάρχει. Τι σε νοιάζει; Έτσι κι…
Διαβάστε περισσότερα...

Τα έργα επί της αναστήλωσηςακόμα να τελειώσουν Συνεχίζονται με αλκοολικούς ρυθμούςοι διαδικασίες επούλωσης Απευθύνω τις ταραχές μουσε μορφή διαμαρτυρίας Ως πότε θα μείνουν οι πληγέςεκτεθειμένα ρείθραστων καιρών τα έτσι θέλω; …
Διαβάστε περισσότερα...

εμφανίζονται όλες τους όταν βρέχει δυνατά Πρώτη έρχεται εκείνη που κρατάει τα βαφτιστικά και τα παπούτσια που με χτυπήσανε παρανυφάκι τα σέρνει μ' ένα λουράκι πάνω στην άσφαλτο να υποφέρουνε. Ακολουθεί αυτή που γνωρίζει τα πρόσωπα…
Διαβάστε περισσότερα...

Ο Αλμπέρτο έγραφε πως αυτός που κρύβεται μέσα στις σκιές είναι κατάσκοπος· αυτός που κρύβει μέσα του σκιές είναι καλλιτέχνης. Εξαρτάται ποια μορφή κρυφτού τού άρεσε από μικρός. Ποιητή ορίζει τον καλλιτέχνη της κατασκοπίας, αυτόν. Αναγνώστη…
Διαβάστε περισσότερα...

του Ἀλφόνσου-Λεωνίδα Δώδεκα δωδεκάτουτου δύο χιλιάδες δώδεκα.“Κοίτα”, μου είπες,“ποτέ ξανά δεν θα προλάβουμενα είναι έτσι ταιριασμένοι οι αριθμοί!” Μικρός, τρία χρόνιαπροτού κλείσεις τα δώδεκα,διέκρινες στο βάθος το όριο.Τον χρόνο…
Διαβάστε περισσότερα...

Γλιστρούσε από τα χέρια μουκι έπρεπενα έχω μεγάλη τέχνη στην απόχη. Όχι βαρύ καμάκι, θα πονέσει.Όχι το αγκίστρι, θα ματώσουντα καλοδουλεμένα του βράγχια. Κι ενώ ήταν ξένος και βουβός και κρύοςασήμιζαν τα μάτια μου όταν τον κοιτούσακι…
Διαβάστε περισσότερα...

Χρόνια σακάτικα εμφανίστηκε στὸν παραδεισένιο κόσμο ο Κάσπαρ Χάουζερ, έκθετος και τρελός. Η γη χωρίς Εδὲμ μόνο καμιά σιδερένια καμηλοπάρδαλη, σαύρες καρδινάλιοι, δηλητηριαστὲς φυτών, ανεμώνες σπασμένες κι ο πύρινος ουρανός άγιος κηπουρός.…
Διαβάστε περισσότερα...

Κι όσο για τα παιδιά ψηλώνουν γρήγορα μαθαίνουνε να θάβουν τα νεκρά πουλιά, συναγωνίζονται στην αντοχή και στην ταχύτητα να δούμε ποιος ποιος ποιος θα τα φυλάει. Οι μητέρες τους μετράν το ύψος μέρα με τη μέρα μικρά σημάδια στον τοίχο με το…
Διαβάστε περισσότερα...

Ο Λευκός βασιλιάς του χειμώνακρυστάλλινος απεβίωσε εχτές βράδυστους 19 βαθμούς κελσίου. Σύσσωμες οι εποχές με τον τρίτο ήλιοκατέφθασαν να παραλάβουν το σώμα τουγια την ετήσια ανακατασκευή. Στην θανάσιμη ακολουθίακαι στα επιμέρους…
Διαβάστε περισσότερα...

Tο τέρας ο Αχιλλέαςδίπλα μου πάνταομοτράπεζοςόταν δειπνώ σκιές κι ο Έκτωρ μουάφαντοςσαν να μην πέθανε ποτέ. Από τη συλλογή Σκοτεινή κλωστή δεμένη, Γαβριηλίδης, 2017
Διαβάστε περισσότερα...

Στιγμές αναρχίαςταράζουν το φόβο.Μουδιάζουν τον άρρωστο.Με μέλι την άφτρα. Περαστικός στην προσευχήμε μια σταγόνα πλήξης. Ανάσακαι ξεκίνησανα παλουκώνω ρίμες. Από τη συλλογή Παρεστιγμένος, Πανοπτικόν, 2015
Διαβάστε περισσότερα...

Υπάρχουν γυναίκες με ψυχή κήπουανθίζουν, μαραίνονται, φυλλορροούν, αιμορραγούν,αναπαράγονταιμε κιρκαδική ροή, με αυτιστική πλήξημέχρι να σβήσουν οριστικά ωςτον αφανισμό τους κι αν τις ρωτήσεις το ίδιο θα έκαναν από την αρχήοι γυναίκες…
Διαβάστε περισσότερα...

Απομονώθηκεκαι τα ταλέντα του αμφισβητήθηκαν σε βάθος.Έπεσε, όπως λένε, «σε δυσμένεια».Κατάθλιψη, απώλεια μνήμης, τα γνωστά.Μια μέρα μάζεψε όλο του το θάρροςγια να σηκώσει με παρρησίαστα δύο του χέρια τις σακούλες του σούπερ μάρκετκαι να…
Διαβάστε περισσότερα...

Όταν πια βρεθώ στον τόπο μουθα είμαι περίπου εκατό χρονώντη νύχτα που θα πέσω να κοιμηθώπρέπει να πω στον Τζων ότι δεν χρειάζεταισαξόφωνο για το βραδινό σιωπητήριοπαρά μόνον ένας επίδεσμος στα μάτιατα στήθη της και η τρομπέτα του Μάιλς …
Διαβάστε περισσότερα...

Ξέμαθαν να περπατούν Μπουσουλάνε σαν προσκυνητές Σέρνονται σαν χελώνες Οι αμαρτίες τους βαρύ καβούκι Στο ξέφωτο ελπίζουν για το θαύμα Πριν τη χειμερία νάρκη Να ξαναγίνουνε λαγοί. Από την ποιητική συλλογή «Ποιήματα που γράψαμε…
Διαβάστε περισσότερα...

Στίχος λέει είναι: «αράδα έντυπου κειμένου». Εγώ σου λέω: είναι παλμός εντατικής βρογχόσπασμος ασθματικής σειρήνας. Κυρίως είναι: στουπί εμποτισμένο με βενζίνη δίπλα στο κοριτσάκι με τα σπίρτα. Από την ποιητική συλλογή "Η πλατεία των…
Διαβάστε περισσότερα...

Ερχόμουν κρυφά σαν κοιμόσουνα και σου έγραφα στα χέρια στα πόδια και στην κοιλιά σου λέξεις και ποιήματα μεγάλων ποιητών και πάντα το πρωί σαν ξύπναγες έπλενες τις λέξεις με το φως κι έμενες πια ολότελα γυμνή. Από τη συλλογή ποιημάτων…
Διαβάστε περισσότερα...

Πέρναγε πάντα τα κομμένα γιασεμιά με ιώδιο μήπως τη συγχωρέσει το κεφάλι του ονείρου της που άσπριζε άταφο για χρόνια στην πίσω αυλή Από τη συλλογή «Αλλά κανείς δεν κοιτά τους κήπους»  (Εκδόσεις Μετρονόμος, 2013)
Διαβάστε περισσότερα...

«Αγάπη μου .. μου είχες πει κάποτε ότι μ’ αγαπάς επειδή με κάνεις ευτυχισμένη (ίσως να μην το θυμάσαι, λες τόσα πολλά ανόητα πράγματα) λοιπόν αυτή την στιγμή θα πρέπει να μ’ αγαπάς πολύ, γιατί μ’ έκανες ακόμη πιο ευτυχισμένη. Υπερκέρασες…
Διαβάστε περισσότερα...

Τί όμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω. Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα. Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους…
Διαβάστε περισσότερα...

Τοῦ Νάσου Βαγενὰ Τὰ πράγματα εἶναι ὅπως τὰ γνώρισες. Λίγο χειρότερα ἴσως, γιατί ὁ ἄνθρωπος συνηθίζει τὶς συφορές. Ἡ συφορὰ εἶναι ἕνα σκληρὸ προσκεφάλι ὅπου πλαγιάζω καὶ δὲν λέει νὰ μὲ πάρει ὁ ὕπνος. Τὶς νύχτες βυθίζομαι σ’ ἕνα μαῦρο…
Διαβάστε περισσότερα...

Σὰν ὁ Ἀντίνοος ξαπλώθηκε Ὅπως ἕνα μεγάλο σκυλὶ Ποὺ ἡ μακριὰ ράχη του ἡσυχάζει Μ’ ἀλλεπάλληλα ρίγη Ποὺ γυαλίζουν στὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ Καθὼς σὲ νερὰ ἀκροθαλασσιᾶς Πρὶν ἀρχίσει τὸ σκοτάδι τῶν κυμάτων Ποὺ φουσκώνουνε πιὸ βαθιὰ Ὁ νεκρὸς…
Διαβάστε περισσότερα...

Καὶ ἤθελα νὰ φύγω μὲ τὰ λεφτά μου ἢ τὴ ζωή μου. Φασαρίες καὶ μὴ φασαρίες. Θὰ ἀνεβάσεις πυρετό. Τί γυρεύεις ὅταν τρέχεις Ἀθήνα-Πειραιὰ καὶ τανάπαλιν - τούμπαλιν; Νὰ μοῦ ἀγοράσεις μήπως καμμία κοπέλα καμμιὰ πέτσινη φιλενάδα; Τὰ μεγάλα σου…
Διαβάστε περισσότερα...

Ἐξετελέσθη στὶς 7.06΄ ἀκριβῶς σήμερα τὸ πρωὶ πλησίον τῆς Κοινότητος Ἐξοχῆς ὁ Δράκος τοῦ Σέιχ Σοῦ, διὰ τὰ ἐγκλήματα τὰ ὁποῖα διέπραξε. Οἱ ἐφημερίδεςἈπὸ τῶν τουφεκιῶν τὶς κάννες γιὰ νὰ φτάσουν μέχρι τὸ λίγο ἀκόμα τῆς ζωῆς ἔπρεπε νὰ…
Διαβάστε περισσότερα...

Τὸν ἀγάπησε γιατί εἶχε μαῦρα μάτια Καὶ τὰ μάτια του πέταγαν σπίθες. Τὴν ἀγάπησε γιατί μιὰ πλεξούδα χρυσὴ τῶν μαλλιῶν της Κυμάτιζε πάνω στὸ μέτωπό της. Σμίξανε τὰ βήματά τους Σμίξανε τὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματα. Μιὰ πυρκαγιὰ τότε φούντωσε Ποὺ…
Διαβάστε περισσότερα...

Πέφτει ὁ ἥλιος πάνω στό πρόσωπό σου καί χθές ἔλεγαν πώς θἄχει συννεφιά Βρέχει πίσω ἀπό τήν πλάτη σου τά νερά τρέχουν πάνω σέ πλαστικά οἱ τεχνητοί πίδακες μπροστά σου. Ἄν σηκωθείς μπορεῖς νά πιάσεις τά ψάρια πού κυνηγιοῦνται στή λίμνη αὐτή…
Διαβάστε περισσότερα...

Χλωμιάσανε τὴ νύχτα οἱ γλαυκὲς στῆλες τοῦ ναοῦ ἀλλ’ ἄσκοπα ὑψώνουν τὸ λαβωμένο ἀνάστημά τους σὲ οὐρανοὺς ἀπρόσιτους κανεὶς δὲ νογᾶ τὴν ἄλαλη δέηση παλιᾶς λατρείας ποὺ ὑποβλητικὲς γραμμὲς λαξευμένης πέτρας ὁδηγούσανε στὸ Δία ἐσκούριασαν οἱ…
Διαβάστε περισσότερα...

μόνο με τη σκέψη…
Διαβάστε περισσότερα...

Στὸ μικρὸ καφενεδάκι εἶν’ ἀκόμα κρεμασμένα στοὺς τοίχους τὰ εἴκοσί μας χρόνια, ἀναπαράγονται ἀκόμα ἀναλλοίωτες οἱ φωνές τους. Αὐτὴ ἡ ἀποπετρωμένη στιγμὴ εἶν’ ἡ στιγμὴ ποὺ πρωτοπατήσαμε στὴν Ἀθήνα, ποὺ πρωτοκοιτάξαμε ἕνα γύρο τὴν Ἀθήνα, μ’…
Διαβάστε περισσότερα...

Μὲ τὶς λέξεις σου νὰ εἶσαι πολὺ προσεχτικὸς ὅπως εἶσαι ἀκριβῶς μ’ ἕναν βαριὰ τραυματισμένο ποῦ κουβαλᾶς στὸν ὦμο. Ἐκεῖ ποὺ προχωρᾶς μέσα στὴ νύχτα μπορεῖ νὰ τύχει νὰ γλιστρήσεις στοὺς κρατῆρες τῶν ὀβίδων μπορεῖ νὰ τύχει νὰ μπλεχτεῖς στὰ…
Διαβάστε περισσότερα...

Τί νύχτα ἡμερινὴ στὸν κόσμο! Ἀπὸ λιθάρι λιθάρι, μὲς στὸ δρόμο, νὰ ’βγω νὰ ξεκρίνω… Βιολέτα μοναχή, στὸ δρόμο, τὸ φεγγάρι. Κι ἀγέρι σιγανὸ φυσᾶ ἀπὸ μαντολίνο. (Κι εἶναι σὰν τ’ ὄργανο, ποὺ ἡμέρα-μεσημέρι τὰ σπιτικὰ πουλιὰ στὰ κλουβιὰ…
Διαβάστε περισσότερα...

Κοίτα τὸ πῶς πηδάει πάνω ἀπ’ τὰ ξερόκλαδα τῆς καρδιᾶς μου! Ἡ βροχὴ ξεφαντώνει στὴν οὐρά του, ἀλλ’ αὐτὸς σταθερὸς ξεδιαλέγει φύλλα ξερά, ψάχνει γιὰ τὸ θεῖο καρύδι. Τὸ φθινόπωρο ἐκθέτει σχέδια ποὺ ταιριάζουν σὲ γυναῖκες «ὥριμες», μύθοι μιᾶς…
Διαβάστε περισσότερα...

Γιατί να γράψω εγώ αυτά τα ποιήματα Γιατί να μην πάω στο περίπτερο Να χαζέψω τις γλάστρες από το παράθυρο Να πιω νερό; Γιατί να μην αφήσω τον εαυτό μου Στην καρέκλα του Ξεχασμένο Κι αδίκαστο; Από τη συλλογή «Ζεστό μεσημέρι», 1984
Διαβάστε περισσότερα...

Μιὰ Κυριακὴ ἀπόγιομαἕνας νεκρὸς φαντάροςμπῆκε στὸν κινηματογράφοπέντε μ’ ἑφτά. Κάθισε μόνος σὲ μιὰν ἄκρηστὸ πίσω μέρος τοῦ ἐξώστηχωρὶς κανένας νὰ τὸν βλέπεικι ἔκλαιγε στὰ σκοτεινά. Τὸ ἔργο ἦταν αἰσθηματικὸκάποτε τό’ χε ξαναδεῖμαζὶ μ’…
Διαβάστε περισσότερα...

Αθήνα, Κυριακή πρωί 29 Σεπτεμβρίου 1940 Μόλις τώρα πήρα το πρωινό μου και διάβασα τα γράμματά σου. Ανάσανα που ξέρω πως έρχεσαι την Παρασκευή. Δεν ξέρεις πως σε περιμένω. Γιατί αυτές τις τελευταίες μέρες σ' έχω φριχτά επιθυμήσει. Τι…
Διαβάστε περισσότερα...

Μόνο το σπίτι μου υπάρχει,όλα τ’ άλλα χάθηκαν.Είσαι μέσα εσύ, είσαι εντός,με καρτεράς που έρχομαι.Περνάς απ’ τις πολύξερες τις κάμαρες,τη σκόνη παίρνεις, τη φριχτή σκουριά,το τόσο χνούδι που κρυφομαζεύτηκε.Το μεσημέρι με τη λήξη της…
Διαβάστε περισσότερα...

Ω! να η Σελήνη φουσκωτή,  σαν ένα ολόγιομο πουγκί. Μια σάλπιγγα μακριά σημαίνει...  Ο κύριος πάρεδρος διαβαίνει. Παίζει ένα πιάνο μέσ’ στο βράδυ,  μια γάτα τρέχει στο σκοτάδι.…
Διαβάστε περισσότερα...

Κατοικούσαν λίγα τετράγωνα παρακάτω. Τραβούσαν μεσ' από τα στενά του Ρούφ, σταματώντας η Μπέμπα να ισιώσει την κάλτσα της, ο Βλάσης ν' αγοράσει τσιγάρα. Φτασμένοι σπίτι, ο Βλάσης βούλιαζε στην πολυθρόνα, η Μπέμπα ξυπολιόταν και, μ'…
Διαβάστε περισσότερα...

Ήταν Κυριακή. Όλοι σχεδόν οι άντρες του χωριού, από τα σύθαμπα που ετελείωσεν η λειτουργία, ήσαν συναγμένοι έξω από το σπιτομάγαζο του Μαγουλά κι έπιασαν ζωηρή ομιλία. Τα γιαπιά — οι χωμάτινες κρεββατωσές, όπου συνήθως περνά τη ζωή του—…
Διαβάστε περισσότερα...

Οι μέρες του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου είναι θερμές, καφτερές, γεμάτες τυφλωτικό ήλιο, φως αδυσώπητο. Ο μπάτης δεν κατορθώνει ούτε να ρυτιδώσει τη θάλασσα. Τα μελτέμια δεν έχουν δύναμη ν’ απλώσουν τα φτερά τους. Τη νύχτα αναδίνονται…
Διαβάστε περισσότερα...

Από τη μεγάλη οπή του τοίχουΣε δέχτηκα ανάθημα από τα χέρια του χειμώναΣε κοίταζα να διασχίζεις τους δαχτύλιους άμμου των θωράκωνΌπως η γενιά των μελαγχολικών στο περιβόλι των παιχνιδιώνΠάνω στο χορτάρι του μολύβδουΠάνω στο χορτάρι…
Διαβάστε περισσότερα...

Και τον κακίζω τον πατέρα μου, που χύμηξε την τελευταία στιγμή,  μετανιωμένος, πάνω στη φωτιά και την ποδοπατούσε σαν αναστενάρης και την απόσβησε. Και μου ΄φερε πίσω, μισοκαμμένα, μέσα από τις στάχτες, δυο βιβλία που μπόρεσε να σώσει.…
Διαβάστε περισσότερα...

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα! Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα το θέλημά σου να γενεί και να μου ξαναπείς τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη κι…
Διαβάστε περισσότερα...

Πυώδης πλευρίτις, η κατάσταση αποτόμως οξεία, μια παλιά φυματίωση η αιτία και το κληρονομικό. (Είχαν τρεις πεθάνει στο σπίτι του απ’ την επάρατο νόσο.) Πίστευε στη ζωή, ζητούσε να ζήσει. Είχε δυνάμεις κι έλπιζε ως το αόριστο τέλος. Πέθανε…
Διαβάστε περισσότερα...

Ένας κρύος αγέρας φύσηξε μέσ’ απ’ τα πρόσωπα του ΜεγάλουΚαθρέφτη μου. Τα πήρε ύστερα ο ήλιος κι ησύχασαν.Είναι μέσα στον καθρέφτη, ζωντανοί μαζί και νεκροί: Εγώο Κάφκα, μια μεταβυζαντινή αγία κι ο Ντίλαν Τόμας.Ο Ντίλαν Τόμας φούσκωσε,…
Διαβάστε περισσότερα...

Την άτιμη την σκάλα σαν κατέβαινα,από την πόρτα έμπαινες, και μια στιγμήείδα το άγνωστό σου πρόσωπο και με είδες.Έπειτα κρύφθηκα να μη με ξαναδείς, και συπέρασες γρήγορα το πρόσωπό σου κρύβοντας,και χώθηκες στο άτιμο το σπίτι μέσαόπου την…
Διαβάστε περισσότερα...

Θέλω τη σάρκα σου να δαγκώνω, σάρκα αλμυρή και όλο ρώμη, ξεκινώντας απ´τα όμορφα τα μπράτσα σου, ίδια με κλαδιά ερυθρίνας, να συνεχίζω προς το στήθος αυτό που τα όνειρά μου τ’ ονειρεύονται αυτό το στήθος-σπηλιά όπου το πρόσωπό μου κρύβω…
Διαβάστε περισσότερα...

Θεοφάνεια. Ο Ουρανός πανηγυρίζει.Έν΄ άσπρο περιστέρι φεύγει απάνου.Μ΄ ένα κλωνί ο παπάς δενδρολιβάνου μ΄ αγιασμό το γρασίδι ραντίζει. Η Δέηση, κρίνος μέσα του, κι ανθίζειγια το δικό του το ψωμί, για του ζητιάνου. Τα μυστικά τα λόγια…
Διαβάστε περισσότερα...