ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Λιγότερος ουρανός,από αυτόν της πτώσεωςπρος του χώματος τη φυσιογνωμία,δε μας χαρίστηκε. Λιγότερος ουρανός,από αυτόν της πτώσεωςπρος της θάλασσας την οικουμενικότητα,δε μας διδάχτηκε. Ευγνωμοσύνη του χρώματοςνα μας…
Διαβάστε περισσότερα...

Παντός καιρούπαρατηρητής των πάντωνμε την γύμνια του σε κοινή θέα,ερχότανε στον καφενέστη γωνία καθότανε,στην άκρη του μαγαζιούστην άκρη του κόσμουγια ώρεςέπλεκε λέξεις με τα δάκτυλα τις τρύπεςστο στέρνο να μπαλώσει,τις άφηνε εκεί μέχρι να…
Διαβάστε περισσότερα...

Πως πήγε αλήθειαη μεγάλη εκείνη επιχείριση αισθήματοςπου άνοιξες. Μαθαίνω σε γονάτισε.Τουλάχιστον ξεμπέρδεψες με τις υποχρεώσεις;Βοήθησες τη λήθη να χτίσει;Χρόνια ονειρευότανεδική της οικογένειαδικό της σπιτικόμακριάμακριά από τη…
Διαβάστε περισσότερα...

Η Αιωνιότητα θέλει υπομονή. Και περιμένοντας δύσκολα κρατιέμαι. Κι όμως είχα τόση ανάγκη ν' απελευθερωθώ. Να καθορίσω καλά τη μοναξιά μου. Μπορώ να υποφέρω μόνος. Ξέρω ότι ο χρόνος μ' εκδικείται. Μετάφραση: Στέφανος Ευθυμιάδης. Από το…
Διαβάστε περισσότερα...

Ο έρωτας λοιπόν κατεδαφίζει το ετοιμόρροπο που συντηρούμε.Λιγάκι πριν μαζί του σωριαστούμεμε άλλα υλικά μάς ξαναχτίζει. Ευγένεια και βάθος μας χαρίζει,σκληρότητα και ύψος που τρομάζει.Σε άγνωστο τοπίο προβιβάζειτον κόσμο και ξανά μας…
Διαβάστε περισσότερα...

Ξεβράστηκανστη στεριά της μέραςκάποιοι κρατώντας κομμάτι νύχτακαι άλλοι θάλασσαόσοι γλύτωσαν είχαν κιόλας ξεχάσειοι άλλοι νεκροί ακόμημα προπαντός πλυμένοιστέγνωναν στις πέτρεςο καιρός δεν τους ξεχώριζεκαι αυτοί πού σώθηκανκαι οι άλλοι…
Διαβάστε περισσότερα...

Στην μνήμη της αδελφής μου Ο παράμεσος με όλα του τα ελαττώματαπου το πινέλο του μανόν υπερτόνιζεγια το τέλος του νυχιούή για την αρχή μιας χιονίστραςείναι ό,τι απέμεινε σωματικώς από εσένα.Βγάζω το δαχτυλίδι σουκαι το ακουμπάω στο…
Διαβάστε περισσότερα...

Παγετός την νύχτα και νωρίς το πρωί κι η στάχτη, ά η στάχτινη μνήμη, υγρή μόνωση, ξεφτισμένος τοίχος. Έρχονται καταιγίδες. Αλλά θάνατος δεν είναι η σταχτιά απόγνωση των χαμένων. Είναι ο φιδίσιος ήχος που σέρνεται χαράζοντας τα σπλάγχνα και…
Διαβάστε περισσότερα...

Τον καιρό εκείνοσυγκατοικούσα με τον Ιωάννη Σεβαστιανό Μπαχσε ένα ημιυπόγειο στην οδό ΛένορμανΕκείνος δούλευε σε βουλκανιζατέρ δύο στενά παρακάτωΕγώ νυχτερινός στο ΣισμανόγλειοΌταν εκείνος είχε φύγει το πρωί, εγώ επέστρεφαΠριν κοιμηθώ…
Διαβάστε περισσότερα...

Πριν φτάσουν νύχι χάλκινο οι ώρεςφεγγάρια ολόγιομοι εραστές επείγονταιΑν κι έχουν γνώση πως το πάθος σκοντάφτειστο ξημέρωμα.Όμορφη που είσαι απόψε νύχτα μουΤαχύπλοος γαλαξίας υπερίπτασαιτου αρχιπελάγους.Ένας πόθος το σπίτι, ένας πόθος,…
Διαβάστε περισσότερα...

Μετά την πήραν αιχμάλωτη. Πήρα τηλέφωνο την Έλενα σήμερα δεν μπορούσα να ξέρωμου είπε κάτι σφύριζε ανατριχιαστικά και τη διαπερνούσεπως δε γίνεται τώρα σκάνε όλμοι παντού δεν ακούωξύλινα ξίφη την τρυπούσαν στην πλάτη και τα πλευράαν…
Διαβάστε περισσότερα...

Καταλαβαίνω τη μέρα απ' το στόμααπ΄ το πως τρέχει το νερό στον νιπτήρα,απ΄το πως συνδυάζεται το κρασί της περασμένης βραδιάςμε την κολλημένη στον πίσω γομφίο οδοντόπαστα.Κι όμως δεν ήταν πάντα έτσι η ανθρώπινη η μέρα μου, ο ξυπνητός μου…
Διαβάστε περισσότερα...

Πιάνω την άνοιξη με προσοχή και την ανοίγω:Με χτυπάει μια ζέστη αραχνοΰφαντηένα μπλε που μυρίζει ανάσα πεταλούδαςοι αστερισμοί της μαργαρίτας όλοι αλλάκαι μαζί πολλά σερνόμενα ή πετούμεναζουζούνια, φίδια, σαύρες, κάμπιες και άλλατέρατα…
Διαβάστε περισσότερα...

Μέρα Μαγιού μού μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω, άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης Και με το δάχτυλο απλωτό μου τά 'δειχνες ένα-ένα τα…
Διαβάστε περισσότερα...

Όλες οι αγιογραφίες δείχνουν ότι θα με σκοτώσεις. Είναι απόγευμα, τα λέπια μου λάμπουν. Τρώω μόνο χορτάρι του φεγγαριού. Αίμα δεν είδα ποτέ. Ζεσταίνω τα αυγά της πολιτείας, βλέπουν οι κάτοικοι μερικούς εφιάλτες. Αυτά είναι όλα που κάνω –τα…
Διαβάστε περισσότερα...

Μαγδαληνή σε φώναζαν, γιατί πουλούσες μύρο, μα εγώ στον κόρφο σ’ έψαξα και βρήκα δάκρυα.Απ’ τη δουλειά σε σχόλασαν, γιατί έφαγες το μήλο, το Σάββατο γονάτισες, στης γης μιαν άκρια. Κι ήρθα ν’ ακούσω τις φωνές, που φύλαγες στο…
Διαβάστε περισσότερα...

Εσύ μετράςΌλο μετράςΕγώ κι εσύ.Εσύ κι αυτοίΚι εμείςΚι εσείςΌλο μετράςΑυτά που λεςΑυτά που θεςΜετράς τα πόσαΤα τόσαΌλο μετράς Εγώ είχα έναΚι αυτό στο χάρισαΕγώ είχα κανέναΈγινα τα πάντα Από τη συλλογή Οι στροφές και ο δρόμος (Κουκούτσι,…
Διαβάστε περισσότερα...

Μου είπες: γράφε για σένα.Απάντησα: προτιμώ να γράφωγια πουκάμισα αγορασμένααπό κάποια αμερικάνικη αγορά,για διψασμένα, άκοπα μαλλιά.Για χέρια που στολίζονταιμε ενθυμήματα από προγόνουςμε χαλκώματα που ιδεογραφούν τον έρωτα.Μου είπες:…
Διαβάστε περισσότερα...

Η γυναίκα θυμήθηκε Η νύχτα τη σταμάτησε Την έβαλε στο αμάξι Πήγανε στην άκρη της θάλασσας Η γυναίκα πλησίασε Τον χρόνο που κατάπινε κύματα Γονάτισε Το νερό έγλειφε το εσωτερικό των μηρών της Θυμήθηκε το σώμα του άντρα Βύθισε τις παλάμες…
Διαβάστε περισσότερα...

Μία ώρα διαφορά είναι άλλο πράγμα από την ώρα που κάνει τη διαφορά. Σήμερα αποφάσισα να μη σου πω την αλήθεια. Αυτός ο ήλιος κι ο πόνος στην πλάτη με κάνουν να πιστεύω και πάλι πως η πραγματικότητα δεν υπάρχει. Τι σε νοιάζει; Έτσι κι…
Διαβάστε περισσότερα...

Τα έργα επί της αναστήλωσηςακόμα να τελειώσουν Συνεχίζονται με αλκοολικούς ρυθμούςοι διαδικασίες επούλωσης Απευθύνω τις ταραχές μουσε μορφή διαμαρτυρίας Ως πότε θα μείνουν οι πληγέςεκτεθειμένα ρείθραστων καιρών τα έτσι θέλω; …
Διαβάστε περισσότερα...

εμφανίζονται όλες τους όταν βρέχει δυνατά Πρώτη έρχεται εκείνη που κρατάει τα βαφτιστικά και τα παπούτσια που με χτυπήσανε παρανυφάκι τα σέρνει μ' ένα λουράκι πάνω στην άσφαλτο να υποφέρουνε. Ακολουθεί αυτή που γνωρίζει τα πρόσωπα…
Διαβάστε περισσότερα...

Ο Αλμπέρτο έγραφε πως αυτός που κρύβεται μέσα στις σκιές είναι κατάσκοπος· αυτός που κρύβει μέσα του σκιές είναι καλλιτέχνης. Εξαρτάται ποια μορφή κρυφτού τού άρεσε από μικρός. Ποιητή ορίζει τον καλλιτέχνη της κατασκοπίας, αυτόν. Αναγνώστη…
Διαβάστε περισσότερα...

του Ἀλφόνσου-Λεωνίδα Δώδεκα δωδεκάτουτου δύο χιλιάδες δώδεκα.“Κοίτα”, μου είπες,“ποτέ ξανά δεν θα προλάβουμενα είναι έτσι ταιριασμένοι οι αριθμοί!” Μικρός, τρία χρόνιαπροτού κλείσεις τα δώδεκα,διέκρινες στο βάθος το όριο.Τον χρόνο…
Διαβάστε περισσότερα...

Γλιστρούσε από τα χέρια μουκι έπρεπενα έχω μεγάλη τέχνη στην απόχη. Όχι βαρύ καμάκι, θα πονέσει.Όχι το αγκίστρι, θα ματώσουντα καλοδουλεμένα του βράγχια. Κι ενώ ήταν ξένος και βουβός και κρύοςασήμιζαν τα μάτια μου όταν τον κοιτούσακι…
Διαβάστε περισσότερα...

Υπάρχουν γυναίκες με ψυχή κήπουανθίζουν, μαραίνονται, φυλλορροούν, αιμορραγούν,αναπαράγονταιμε κιρκαδική ροή, με αυτιστική πλήξημέχρι να σβήσουν οριστικά ωςτον αφανισμό τους κι αν τις ρωτήσεις το ίδιο θα έκαναν από την αρχήοι γυναίκες…
Διαβάστε περισσότερα...

Τί όμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω. Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα. Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους…
Διαβάστε περισσότερα...

Τοῦ Νάσου Βαγενὰ Τὰ πράγματα εἶναι ὅπως τὰ γνώρισες. Λίγο χειρότερα ἴσως, γιατί ὁ ἄνθρωπος συνηθίζει τὶς συφορές. Ἡ συφορὰ εἶναι ἕνα σκληρὸ προσκεφάλι ὅπου πλαγιάζω καὶ δὲν λέει νὰ μὲ πάρει ὁ ὕπνος. Τὶς νύχτες βυθίζομαι σ’ ἕνα μαῦρο…
Διαβάστε περισσότερα...

Σὰν ὁ Ἀντίνοος ξαπλώθηκε Ὅπως ἕνα μεγάλο σκυλὶ Ποὺ ἡ μακριὰ ράχη του ἡσυχάζει Μ’ ἀλλεπάλληλα ρίγη Ποὺ γυαλίζουν στὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ Καθὼς σὲ νερὰ ἀκροθαλασσιᾶς Πρὶν ἀρχίσει τὸ σκοτάδι τῶν κυμάτων Ποὺ φουσκώνουνε πιὸ βαθιὰ Ὁ νεκρὸς…
Διαβάστε περισσότερα...

Ἐξετελέσθη στὶς 7.06΄ ἀκριβῶς σήμερα τὸ πρωὶ πλησίον τῆς Κοινότητος Ἐξοχῆς ὁ Δράκος τοῦ Σέιχ Σοῦ, διὰ τὰ ἐγκλήματα τὰ ὁποῖα διέπραξε. Οἱ ἐφημερίδεςἈπὸ τῶν τουφεκιῶν τὶς κάννες γιὰ νὰ φτάσουν μέχρι τὸ λίγο ἀκόμα τῆς ζωῆς ἔπρεπε νὰ…
Διαβάστε περισσότερα...

Τὸν ἀγάπησε γιατί εἶχε μαῦρα μάτια Καὶ τὰ μάτια του πέταγαν σπίθες. Τὴν ἀγάπησε γιατί μιὰ πλεξούδα χρυσὴ τῶν μαλλιῶν της Κυμάτιζε πάνω στὸ μέτωπό της. Σμίξανε τὰ βήματά τους Σμίξανε τὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματα. Μιὰ πυρκαγιὰ τότε φούντωσε Ποὺ…
Διαβάστε περισσότερα...

Πέφτει ὁ ἥλιος πάνω στό πρόσωπό σου καί χθές ἔλεγαν πώς θἄχει συννεφιά Βρέχει πίσω ἀπό τήν πλάτη σου τά νερά τρέχουν πάνω σέ πλαστικά οἱ τεχνητοί πίδακες μπροστά σου. Ἄν σηκωθείς μπορεῖς νά πιάσεις τά ψάρια πού κυνηγιοῦνται στή λίμνη αὐτή…
Διαβάστε περισσότερα...

Στὸ μικρὸ καφενεδάκι εἶν’ ἀκόμα κρεμασμένα στοὺς τοίχους τὰ εἴκοσί μας χρόνια, ἀναπαράγονται ἀκόμα ἀναλλοίωτες οἱ φωνές τους. Αὐτὴ ἡ ἀποπετρωμένη στιγμὴ εἶν’ ἡ στιγμὴ ποὺ πρωτοπατήσαμε στὴν Ἀθήνα, ποὺ πρωτοκοιτάξαμε ἕνα γύρο τὴν Ἀθήνα, μ’…
Διαβάστε περισσότερα...

Κοίτα τὸ πῶς πηδάει πάνω ἀπ’ τὰ ξερόκλαδα τῆς καρδιᾶς μου! Ἡ βροχὴ ξεφαντώνει στὴν οὐρά του, ἀλλ’ αὐτὸς σταθερὸς ξεδιαλέγει φύλλα ξερά, ψάχνει γιὰ τὸ θεῖο καρύδι. Τὸ φθινόπωρο ἐκθέτει σχέδια ποὺ ταιριάζουν σὲ γυναῖκες «ὥριμες», μύθοι μιᾶς…
Διαβάστε περισσότερα...

Από τη μεγάλη οπή του τοίχουΣε δέχτηκα ανάθημα από τα χέρια του χειμώναΣε κοίταζα να διασχίζεις τους δαχτύλιους άμμου των θωράκωνΌπως η γενιά των μελαγχολικών στο περιβόλι των παιχνιδιώνΠάνω στο χορτάρι του μολύβδουΠάνω στο χορτάρι…
Διαβάστε περισσότερα...

Πυώδης πλευρίτις, η κατάσταση αποτόμως οξεία, μια παλιά φυματίωση η αιτία και το κληρονομικό. (Είχαν τρεις πεθάνει στο σπίτι του απ’ την επάρατο νόσο.) Πίστευε στη ζωή, ζητούσε να ζήσει. Είχε δυνάμεις κι έλπιζε ως το αόριστο τέλος. Πέθανε…
Διαβάστε περισσότερα...

Θεοφάνεια. Ο Ουρανός πανηγυρίζει.Έν΄ άσπρο περιστέρι φεύγει απάνου.Μ΄ ένα κλωνί ο παπάς δενδρολιβάνου μ΄ αγιασμό το γρασίδι ραντίζει. Η Δέηση, κρίνος μέσα του, κι ανθίζειγια το δικό του το ψωμί, για του ζητιάνου. Τα μυστικά τα λόγια…
Διαβάστε περισσότερα...

Πόσο έχεις στ αλήθεια πονέσει,ώσπου να βρεις τα χούγια μου,ώσπου να βρεις την ψυχή μου τη μονάτη κι ανήμερηκαι τ όνομά μου που όλους τους κάνει και τρέμουν . . .Πόσες και πόσες φορές δεν είδαμε το φως του αυγερινούνα μας φιλάει τα μάτιακαι…
Διαβάστε περισσότερα...

A οι νύχτες του Γενάρη αυτουνού,που κάθομαι και ξαναπλάττω με τον νουεκείνες τες στιγμές και σ’ ανταμώνω,κι ακούω τα λόγια μας τα τελευταία κι ακούω τα πρώτα. Aπελπισμένες νύχτες του Γενάρη αυτουνού,σαν φεύγ’ η οπτασία και μ’ αφήνει…
Διαβάστε περισσότερα...

Η θάλασσα θα ’χει δεχτείνα πάρει τα καράβια στο ταξίδι τουςέπειτα απ’ το θρίαμβο της πληρωμένης Νύχταςκαι τη φρίκη της Αυγής.Επευφημίες.Αδιάντροπες αφυπνισμένες άγκυρες.Το αίμα. Το δέος. Σιωπή.Μετά θ’ ανοίξουν τις κουρτίνεςκι ανέφικτη θα…
Διαβάστε περισσότερα...

Είδα ένα πλάσμα γυμνό, κτηνώδες,Καθόταν καταγής,Κράταγε στα χέρια του την καρδιά του,Και την έτρωγε.Είπα: «Είναι καλή, φίλε;»«Είναι πικρή · πικρή» μου απάντησε·«Αλλά μ’αρέσειγιατί είναι πικρή,και γιατί ‘ναι η καρδιά μου.» Από τη συλλογή…
Διαβάστε περισσότερα...

Αγαπάω τ’ ό,τι θλιμμένο στον κόσμο,Τα θολά τα ματάκια, τους άρρωστους ανθρώπους,Τα ξερά, γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,Τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ ένα δισάκιΓια μια πολιτεία μακρινή…
Διαβάστε περισσότερα...

Επιμέλεια: Γιώργης Χαριτάτος har_dim@hotmail.com Χ. Ρ. Εσύ δεν κάνεις για δω είσαι ακόμη «αμαλάκιστος», του είπαν και τον έδιωξαν. Ήταν δεν ήταν έντεκα χρονώ και πώς να τα ’βγαζε πέρα με τα θηρία της λαχαναγοράς· μα…
Διαβάστε περισσότερα...

Επιμέλεια: Γιώργης Χαριτάτος har_dim@hotmail.com Τα λόγια μου ήταν έμφυτα τά ’παιρναν της λιακάδας τα θροΐσματα Μάης από τη μια πέτρα στην άλλη φύσημα στο ρυάκι απ’ τ’ άλλο ρυάκι Μάης στων χεριών τα ευρήματα στις αρτηρίες…
Διαβάστε περισσότερα...

Επιμέλεια: Γιώργης Χαριτάτος har_dim@hotmail.com Κάποτε θα εγκαταλείψω όλες τις προσδοκίες μου για να γεννηθεί ένας λόγος αληθινός οι νύχτες μου αγρύπνησαν πάνω στο στήθος των αγαλμάτων κι άξαφνα ένας τρελός φώναζε κι έβγαινε…
Διαβάστε περισσότερα...

Επιμέλεια: Γιώργης Χαριτάτος har_dim@hotmail.com Είμαστε τα ζωντανά του γλυτωμού σε ξένες θετικότητες. Κι ανύπαρχτο περνάει το διάστημα απ’ την υγεία ώς την αρρώστια. Πιο άνθρωποι, θα βλέπουμε, αγριεμένοι από ντροπή, τα…
Διαβάστε περισσότερα...

Επιμέλεια: Γιώργης Χαριτάτος har_dim@hotmail.com Τα μεταφορικά απ’ την Αθήνα στη Νόβα Γιόρκη πώς υπολογίζονται; με τάλιρα Βαβυλώνας ή σε δραχμές; Πώς μεταφέρονται απ’ τ’ αγγλικά στη γλώσσα μας οι εικόνες; Πώς μετατρέπονται τα…
Διαβάστε περισσότερα...

Επιμέλεια: Γιώργης Χαριτάτος har_dim@hotmail.com Γράμματα που έγραψε στο βλέμμα τους η αγάπη Όνειρα που κέντησαν στον ύπνο τους οι αράχνες Ο θάνατος σαν ύφασμα σύρθηκε ανάμεσά τους Έσβησαν έτσι τα λαμπρά τους μάτια σαν…
Διαβάστε περισσότερα...

Επιμέλεια: Γιώργης Χαριτάτος har_dim@hotmail.com Αγαπημένος μού ήταν πάντα αυτός ο λόφος ο έρημος, κι αυτά τα δέντρα που μου κρύβουν τον μακρινόν ορίζοντα. Μα εδώ που στέκω οραματίζομαι τις αχανείς εκτάσεις τ’ ουρανού και…
Διαβάστε περισσότερα...

Επιμέλεια: Γιώργης Χαριτάτος hardim93@gmail.com Μέσα στη μνήμη πήγαινε, ερχότανε ένα χτυπημένο ορτύκι, ξοπίσω του ο αγριοπήγανος ύστερα το μολύβι, δαγκάνοντας το σύννεφο φτύνοντας θειάφι ψάχνεις μέσα σου, ακόμα η θύελλα…
Διαβάστε περισσότερα...

Επιμέλεια: Γιώργης Χαριτάτος hardim93@gmail.com Ως πότε θα γυρνάς στ’ ουρανού τα πλάτη αργυρή, πασίφαη, πλησίφαη, γεμάτη, μισή σα δρεπάνι, σα μαγεία φωτεινή, δέσμη φώτων, σφυρί που αργάζει, χρυσή, μια φεγγόρροη στεφάνη;…
Διαβάστε περισσότερα...

Επιμέλεια: Γιώργης Χαριτάτος hardim93@gmail.com Ω, αν μόνο κάποτε έρθει ο καιρός, η μόνωση πλησίον μιας παραλίας μακρινής να πληροί όλα τα φοβερά κενά της ζωής και των νυχτών της, όλους τους αγώνες με το Aγνωστο και το Μαύρο,…
Διαβάστε περισσότερα...