Θυμάστε , τότε που παιδιά, ζωγραφίζαμε με νερομπογιές και βουτάγαμε το πινέλο στο νερό να καθαρίσει, και άφηνε πίσω του χρωματιστές γραμμές και σύννεφα που στροβιλίζονταν και μπερδεύονταν γλυκά μεταξύ τους;
Αυτή είναι η παράσταση της Μαρίας Αιγινήτου στο Black Βox του Θεάτρου Επί Κολωνώ. Ένα γλυκό ανακάτεμα του πινέλου της ζωής μας, μια χρωματιστή αναταραχή των από καιρό καθισμένων υδάτων μας, ένας καμβάς από εικόνες της πόλης και των ανθρώπων της.
Τα «Είκοσι Αστικά Μονόπρακτα» της Δώρας Τσόγια, περνάνε από το μαγικό ραβδί της σκηνοθέτιδας, και μετατρέπονται σε είκοσι εικόνες, είκοσι σκηνές από την ίδια την καθημερινότητά μας. Είκοσι σκηνές ανοιχτές, χωρίς αρχή και τέλος, είκοσι περιστατικά που φευγαλέα παρατηρούμε τριγύρω μας και προσπερνάμε, όχι γιατί τα θεωρούμε ασήμαντα και αστεία, αλλά γιατί και τα είκοσι τα βιώνουμε και οι ίδιοι και χανόμαστε στη δική μας προσπάθεια να τα ξεπεράσουμε.
Άνθρωποι, εμείς, εσείς, αυτοί σε πλατείες, δρόμους, λεωφορεία, τραίνα, σουπερμάρκετ. Εργάτες, υπάλληλοι, απολυμένοι, άνεργοι. Άνθρωποι που ψάχνουν δουλειά, αγάπη, τον άνθρωπο τους , το ζωάκι τους, το στήριγμα τους. Που ψάχνουν σε αγγελίες, σε κλήσεις, σε τηλέφωνα και στους δρόμους. Άνθρωποι ρομαντικοί που διαβάζουν κόμιξ, άνθρωποι αποξενωμένοι της τεχνολογίας. Άνθρωποι με εισιτήρια ζωής, άνθρωποι λαθρεπιβάτες ή συνταξιδιώτες. Που πεινάνε για τροφή ή για αγάπη. Που ζητιανεύουν χρήματα ή επαιτούν για ανθρωπιά. Που βρίζουν ή εξυμνούν. Που θαυμάζουν και απαξιούν. Που τσακίζονται από την κρίση, από επιλογές άλλων και που συνεχίζουν σε πείσμα και σε κόντρα. Που επιβιώνουν. Που ζουν.
Όλοι μας είμαστε εκεί πάνω στη σκηνή δίπλα στην Μαρία Αιγινήτου και τους Ειρήνη Ιωάννου, Γιώργο Καπινιάρη και Γιώργο Μακρή. Ευέλικτοι, ζωντανοί στην ερμηνεία τους , σε μια αδιάκοπη ερμηνευτική διαλεκτική μεταξύ τους, με γρήγορες ρυθμικές εναλλαγές σκηνών, διαθέσεων και χαρακτήρων. Ένα πραγματικό θεατρικό πινγκ-πονγκ, σε εξαιρετικά «ανολοκλήρωτα» κείμενα, που διατηρούν όμως την αμεσότητά τους στο ακέραιο γιατί και η ευτυχία άλλωστε ολοκληρώνεται ποτέ; Γίνεται ποτέ, πραγματικά ευτυχισμένος ο άνθρωπος; ‘Η μήπως αυτό το αδέξιο, άληκτο και ατελές κυνήγι της είναι ο προορισμός του; Να «νοιώθει το χάδι, αλλά να μην βλέπει το χέρι που τον χαϊδεύει»…
Λιτή ανοιξιάτικη η σκηνική επιμέλεια της παράστασης, χιόνι από ένα ολόλευκο μπαλόνι, μακιγιάζ και κοστούμια όλα χρωματιστά και «απλωμένα» στο πνεύμα της παράστασης, υποψιάζομαι ότι σε όλα αυτά έχει βάλει το χεράκι του ο Νίκος Καρδώνης, φώτα από τον Αποστόλη Τσατσάκο, η Μαργαρίτα Τρίκκα έχει επιμεληθεί την κίνηση, ενώ ακούμε θαυμάσιες μουσικές που έχει επιμεληθεί ο Θανάσης Χαλκιάς. Πολύ όμορφες και με άποψη οι φωτογραφίες του Γιάννη Πρίφτη.
Σάββατο και Κυριακή η Μαρία Αιγινίτου και τα παιδιά της, εκεί στο Θέατρο Επί Κολωνώ, προσφέρουν ευρώ και τα ανταλλάσσουν με ανθρωπιά. Χαριστείτε τους και θα ανταμειφθείτε.
Γιατί «σπουδαίοι οι άνθρωποι, αλλά…»
Info: Παραστάσεις: Σάββατο 19:00 – Κυριακή 21:30 / Πληροφορίες: 210 5138067 / Περισσότερα εδώ.