Είδαμε | «Σούμαν» της Σοφίας Καψούρου στη σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» – Με μέτρο για ό,τι δεν μετριέται
Γράφει ο Χρήστος Βασιλακόπουλος
Εις τας Αθήνας
Στο Εθνικό Θέατρο και ειδικά στην σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» στο κτίριο Τσίλλερ για δεύτερη χρονιά παρουσιάζεται το έργο «Σούμαν» της Σοφίας Καψούρου. Ένα έργο το οποίο αναδείχθηκε την περσινή περίοδο μέσα από την δράση του Εθνικού «Ο συγγραφέας του μήνα» που σκοπό είχε την γνωριμία του κοινού με νέους Έλληνες δημιουργούς.
Η Σοφία Καψούρου στο δεύτερο θεατρικό της έργο αφηγείται είκοσι χρόνια της ζωής ενός διάσημου και κατεξοχήν ρομαντικού ζευγαριού μουσικών: της Κλάρα Σούμαν (1819-1896) και Ρόμπερτ Σούμαν (1810-1856), συνδέοντας τους με τη σύντομη ιστορία ενός άλλου μουσικού ζευγαριού, στην Αθήνα του σήμερα. Η επιλογή της χρονικής απόστασης μεταξύ των ζευγαριών δεν είναι τυχαία αφού αναδεικνύει πόσα λίγα έχουν αλλάξει στον ερωτά και στην δημιουργία.
«..με μέτρο για ό,τι δεν μετριέται.»
Τα σκηνικά της Ελένης Μανωλοπούλου είναι εμπνευσμένα και λειτουργικά, ειδικά η επιλογή να χρησιμοποιήσει κούκλες μαζί με τους ηθοποιούς στο background δίνοντας την εντύπωση μουσειακών εκθεμάτων που περιμένουν να πουν την ιστορία τους έχοντας όμως την εικόνα ενός κινηματογραφικού κάδρου.
Ο σκηνοθέτης Λευτέρης Γιοβανίδης, ο όποιος έχει και την μουσική επιμέλεια, επιλεγεί η έναρξη του έργου να ξεκινά με ρεμπέτικα τραγούδια. Μια επιλογή που σε κάποιους θα φανεί παράξενη και άκυρη αλλά που συγχρονίζεται αμέσως με τις ιδιοσυγκρασίες των ηρώων του σήμερα.
Τα κοστούμια των Λίνα Σταυροπούλου και Τζίνα Ηλιοπούλου που κατακλύζονται από τον χρωματισμό του σάπιου μήλου σε όλους τους ηθοποιούς, είναι από τα συν της παράστασης.
Όταν είμαστε στην εποχή του Σούμαν, η επιλογή της συγγραφέως να μιλούν μέσα από ομοιοκατάληκτο στίχο αποτελεί μια πρόκληση. Γιατί, ενώ μεταφέρει πιο εύκολα την χρονική περίοδο και τον ρομαντισμό, είναι δίκοπο μαχαίρι, εάν κάποιος σκεφτεί ότι χρησιμοποιείται αυτή η μέθοδος για την ευκολία της κωμωδίας το όποιο θα ήταν και άδικο. Η ίδια η συγγραφέας λέει ότι: «Μιλήσαμε με μέτρο για ό,τι δεν μετριέται. Τον έρωτα. Την τρελά. Το ταλέντο». Πράγμα ριψοκίνδυνο βέβαια γιατί πολύ δύσκολα αφομοιώνεται από κάποιους ηθοποιούς στην ερμηνεία.
Η σιωπή μέσα από το έργο.
Ο Λευτερης Βασιλακης ως Σούμαν, ενώ στην αρχή φαίνεται ψυχρός απέναντι στον ρόλο εύκολα κατά την διάρκεια σε συμπαρασύρει να κατανοήσεις μια προσωπικότητα που βασανίστηκε πολύ να κατανοήσει την ιδέα της δημιουργίας και την ανάγκη να δώσει την σιωπή μέσα από τα έργα και που κατάληξε να αρρωστήσει ψυχικά λαβωμένος από την σύφιλη σε μια εξαίσια σκηνή του ίδιου του ηθοποιού.
Εκείνη που τραβά τα βλέμματα είναι η ηθοποιός Τζίνη Παπαδοπούλου, η οποία υποδύεται με εξαιρετικό τρόπο την μητέρα του Ρόμπερτ, Τζοάννα. Η εκφορά του ποιητικού λόγου μοιάζει σχεδόν καθημερινός για εκείνη και αξίζει κάθε σκηνή στην οποία πρωτοστατεί.
Ειδική μνεία στον Γιάννη Παπαδόπουλου, ο οποίος σκηνικά μοιάζει στον ηθοποιό Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς, ενσαρκώνει με επιτυχία τον προστατευόμενο του Σούμαν, Γιοχάνες Μπραμς.
Μια σκηνή που ξεχωρίζει έναντι όλων είναι εκείνη του τραπεζίου όπου χορογραφημένη (Ζωή Χατζηαντωνίου) άψογα αποτελεί διαμάντι στην παράσταση.
Ο θίασος ολοκληρώνεται με τους Δήμητρα Λαρετζάκη, Αλέξανδρο Καλπακίδη, Δήμητρα Μητροπούλου, Ελεάνα Καυκαλά, Πέρη Μιχαηλίδη και Γιάννη Ασκάρογλου.
Μια παράσταση που εύκολα θα αρέσει στους μυημένους της κλασσικής μουσικής, αλλά θα γοητεύσει κι όσους αγαπούν τις καλές παραστάσεις. Γιατί ένας θεατής ενημερωμένος, είναι θεατής ικανοποιημένος!