Κριτική: Η τραγική ιστορία των Μακμπέθ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γκουτζαμάνη / Δύο ταυτότητες σε μία ενιαία ολότητα

Τελευταία παράσταση (11/06), από τις 9 που είχαν εξ αρχής προγραμματιστεί, «Η τραγική ιστορία των Μακμπέθ» στο υπόγειο του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης», δεν ήταν μία ακόμη εκδοχή αναπαραγωγής και μόνο της γνωστής ιστορίας του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Αντίθετα, η σκηνοθεσία τού Δημήτρη Γκουτζαμάνη έθεσε νέα ερωτήματα οπτικής έκφρασης και έκτασης αυτής.

Το μόνο κοινό που συνδέει τον ιστορικό χρόνο με την παρούσα παράσταση είναι η τραγικότητα των προσώπων, η αναζήτηση της εξουσίας και της απολυτότητας που η κατοχή της επιφέρει, η αλαζονεία και η ματαιοδοξία των ανθρώπων εμπρός της. Αυτός είναι ο ιστορικός δεσμός της κλασικής δραματικής ιστορίας με τη σύγχρονη μεταφοράς της στη σκηνή. Από κει και πέρα, μία νέα διάσταση, πλήρως εναρμονισμένη με τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής, αναπτύσσεται στη σκηνοθετική άποψη του Δημήτρη Γκουτζαμάνη.

Ήδη από την έναρξη της παράστασης, θα βρεθεί ο θεατής ενώπιον ενός ανθρωπόμορφου δέντρου, με εφέ και προτζέκτορα. Οι ηθοποιοί εκκινούν μία ανάλυση επιπέδων για τους σκοπούς τους. Σκοτεινοί σκοποί, άμεσα ταυτισμένοι με την αθέατη όψη της ανθρώπινης υπόστασης, τους οποίους εμφανίζει δίχως τεχνητά φκιασίδια και επικαλύψεις ο συγγραφέας στους ήρωές του.

Στο σημείο αυτό εισέρχεται η δυναμική τής τεχνολογίας, καθώς οι ηθοποιοί είναι καλωδιωμένοι, με εξαιρετικές ενδυματολογικές επιλογές, επεξηγούν τα δεδομένα μίας αφηγηματικής διαδικασίας που περιλαμβάνει τον αφανισμό κάθε εμποδίου, ανθρώπινου και μη, στην επικράτησή τους. Με ηχογραφήσεις λόγων, που συνέθεταν συνδετικούς κρίκους τής πλοκής, και υποδειγματική ερμηνεία των ηθοποιών, γεμάτη ένταση και εμμονική επιμέλεια στην αποτελεσματικότητα εκφοράς των βαθύτερων, ασυνείδητων, επιθυμών, εξαναγκάζουν τους θεατές να μείνουν προσηλωμένοι στην εξέλιξη της πλοκής, με επίκεντρο την ανθρώπινη διάσταση/μορφοποίηση της εξουσίας.  

Η Κρίστη Παπαδοπούλου, υπό τις οδηγίες τής οποίας διαμορφώθηκε η σκηνική επιμέλεια, υποδύεται τη λαίδη Μακμπέθ, σε διπλή διανομή με τη Ναταλία Κηρύκου. Δύο όψεις τού ιδίου νομίσματος. Αυτό πετυχαίνουν επί σκηνής, και το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Μοιάζουν σαν δύο ταυτότητες σε μία ενιαία ολότητα, εκφραστικών μέσων και δυνατοτήτων. Αυτός ο «κακός» χαρακτήρας σε δύο οπτικές εκφάνσεις, διαχέεται σε όλο το θέατρο. Στιγμές στιγμές, η ομιλία της διακατέχεται από ταχύτητα και ρυθμό, και άλλες στιγμές από σταθερή εκφορά τού λόγου, ενώ δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις που αφήνει να εννοηθεί μία κωμική αντίληψη των γεγονότων, δίχως λεπτό, ωστόσο, να υποχωρήσει από το αυστηρό πλαίσιο που η σκηνοθεσία ορίζει.

Από την πλευρά του, ο Δημήτρης Γκουτζαμάνης, πέραν της σκηνοθεσίας, πρωταγωνιστεί στον ρόλο τού Μακμπέθ και απλά επιβεβαιώνει την αξία που έχει η εμβάθυνση στον χαρακτήρα, διότι είναι εμφανές στις κινήσεις τού σώματος, στις εκφράσεις τού προσώπου, στη στάση και τη θέση που λαμβάνει επί σκηνής, πως έχει «βουτήξει» στην προσωπικότητα που υποδύεται, έχει κατανοήσει δομικά τον σκελετό τού χαρακτήρα του οποίου μετατρέπεται σε μορφή δυναμικής πραγμάτωσης.

Η παράσταση θέτει τον θεατή ενώπιον του εαυτού του, σε μία κοινωνική αναμέτρηση με έντονο τον ανθρωποκεντρικό προβληματισμό και την αναζήτηση των ορίων της ατομικής ευθύνης στο κοινωνικό και συλλογικό γίγνεσθαι.    

Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.