Κριτική: «Ο Μάκης» του Βασίλη Κατσικονούρη – Ο άνθρωπος σε γυάλα!
Κριτική για την παράσταση «Ο Μάκης» του Βασίλη Κατσικονούρη σε σκηνοθεσία Βασίλη Κατσικονούρη και Ερρίκου Λίτση που παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Ένας θεατρικός μονόλογος του Βασίλη Κατσικονούρη, γραμμένος για έναν άνθρωπο κλεισμένο σε μια γυάλα στο σαλόνι του σπιτιού του· έναν ηλικιωμένο, κλεισμένο στη θολή γυάλα της μνήμης και των προσωπικών αναπολήσεων· αποκλεισμένο από τις κοινωνικές εκδηλώσεις της οικογένειάς του -η οποία καλείται να τον φροντίσει-, λόγω των ιδιοτροπιών, των ιδεολογικών του αγκυλώσεων, των άξεστων τρόπων του και του politically incorrect χιούμορ του. Έναν άνθρωπο, που συνδιαλέγεται άνετα, μονάχα με το χρυσόψαρό του, τον Μάκη, και του λέει τα πάντα: τα παράπονα και τις ανησυχίες του, τους προβληματισμούς του για τη ζωή, τις διαπροσωπικές σχέσεις, τον έρωτα, την ιδεολογία, την οικογένεια, το παρελθόν και το «παρόν».
Μέσα από τον μεταξύ τους «Διάλογο» (τον μονόλογο του πρωταγωνιστή, δηλαδή, καθώς απευθύνεται στον άναυδο Μάκη), αποκαλύπτονται η ταυτότητα, τα στοιχεία, και ο ρόλος του ψαριού – κατοικίδιου ζώου, εντός της οικογενειακής εστίας, και η αντίστοιχη απώλεια όλων των παραπάνω χαρακτηριστικών, για τον ήρωα· ο οποίος έχει απωλέσει την ταυτότητα και τους ρόλους, που παλιότερα ενσάρκωνε, ως πατέρας, πεθερός, σύζυγος, εραστής· πασχίζοντας πλέον, να επαναπροσδιορίσει τη θέση του εντός μιας οικογένειας, που τον αντιλαμβάνεται -όπως νομίζει εκείνος- ως βάρος, παράσιτο, ως μόνιμο πρόβλημα και φορτική παρουσία.
Ένας απολαυστικός μονόλογος για τη μοναξιά των ανθρώπων που ζουν κλεισμένοι σε γυάλες -γυάλες, που κατασκευάστηκαν από το δύσκαμπτο πλαίσιο των «παρωχημένων» αντιλήψεών τους και την εύθραυστη φυσαλίδα του παρελθόντος τους, ως καταφύγιο από την αφιλόξενη οικογενειακή εστία, ενός παρόντος που αλλάζει με τρόπο ανεπιθύμητο και ενοχλητικό- και που η μόνη τους διαφυγή, είναι να οραματίζονται τη μεγάλη, «ηρωική», έξοδο· προς πείσμα όλων εκείνων, οι οποίοι επιθυμούν να τους καθυποτάξουν και να τους περιορίσουν στο καλούπι της βολικής προσαρμοστικότητας, το οποίο επιβάλλουν οι καιροί και οι συνθήκες.
Ένας μονόλογος με αμεσότητα, ωμότητα, σκληρότητα, χιούμορ και ειρωνεία (με αναφορές στον Γκουσγκούνη και τον Άρη Βελουχιώτη), που παλινδρομεί ανάμεσα στο ιλαρό και το τραγικό, αποκαλύπτοντας τους φόβους και τις ματαιώσεις ενός ανθρώπου, ο οποίος νιώθει να εγκαταλείπεται «πίσω», ως αχρείαστη αποσκευή· καθώς, η οικογένειά του έχει φύγει για διακοπές, κι εκείνος παραμένει σπίτι να φροντίζει τον Μάκη, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του πως δεν έχει ξοφλήσει ακόμη (υπερασπιζόμενος το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής του, απέναντι στους οίκους ευγηρίας που του χτυπούν την πόρτα και τα τηλέφωνα).
Ένας μονόλογος σαρκαστικός, χειμαρρώδης και σπαρακτικός, που πραγματοποιείται στο σαλόνι ενός αστικού διαμερίσματος (στο δώμα του θεάτρου του Νέου Κόσμου, σκηνικά: Ήρα Σπαγαδώρου), για να αποδοθεί με πάθος και υποκριτική δεινότητα από τον Ερρίκο Λίτση, σκηνοθετημένος άρτια και ευφάνταστα από τους Βασίλη Κατσικονούρη και Ερρίκο Λίτση (Σχεδιασμός φωτισμών: Άννα Σμπώκου, Επεξεργασία ήχου: Βαγγέλης Αυγέρης) καταλήγοντας γλυκόπικρος, μα πλήρως απολαυστικός, παρά τις όποιες επαναλήψεις και κοινοτοπίες του κειμένου.
Info: Τελευταίες παραστάσεις Παρασκευή & Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 19:00 στον κάτω χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Εισιτήρια στη viva.gr.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.