Κριτική / «Γένεσις 6, 6-7» από την Άνχέλικα Λίντελ: Ma che freddo fa!

Παράσταση ήταν και τελείωσε. Φρονώ, πως με αυτήν τη σκέψη αντιμετώπισε τελικά το ελληνικό κοινό την Ανχέλικα Λίντελ σε αυτήν την ευκαιρία που έδωσε φέτος το Φεστιβάλ, να γίνουμε και πάλι μάρτυρες της προκλητικής δουλειάς της Καταλανής καλλιτέχνιδος.

Στο τρίτο μέρος της Τριλογίας του Απείρου της, που βάφτισε Γένεσις 6, 6-7 (από τα σχετικά εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης), διαβάζουμε ότι συναντιέται το Βιβλικό κείμενο με τον μύθο της Μήδειας. Η Ανχέλικα Λίντελ, μέσα από την ιδιαίτερη ματιά της προτείνει την (αυτό)καταστροφή του κόσμου ως τη λύση για τη συνέχεια του στο διηνεκές. Και σε αυτήν την κατεύθυνση, προσφέρει απλόχερα προκλητικές εικόνες, ισοπεδωτικό (στα όρια του κανιβαλισμού) χιούμορ, προσβάλλοντας προφανώς την καθημερινότητα του ανθρώπου, βρίσκοντας συνάμα και την ευκαιρία να κάνει και ένα πολιτικό σχόλιο , ειρωνευόμενη τη «θρησκευτική ορθότητα»» ενός Ισραήλ που δολοφονεί.

Σε αυτήν την κατεύθυνση και τι δεν είδαμε επί σκηνής:

– Είδαμε μια πλήρη μετάδοση επέμβασης περιτομής σε πέος (και με το καλησπέρα μάλιστα)
– Είδαμε Πρωτόπλαστους να φιλοσοφούν περί έρωτος, ολόγυμνους και βουτηγμένους στο αίμα («Πάμε στον πόλεμο από αγάπη. Όχι από ακραίο μίσος αλλά από ακραία αγάπη» ακούστηκε – αναρωτιέμαι αν η εμβάθυνση αυτού του συμπεράσματος, (πρέπει να) οδηγεί κάπου ή απλά ειπώθηκε για να ειπωθεί)
– Είδαμε γούνες να πέφτουν εξ ουρανού για να ντυθούν
– Είδαμε περιφορά και εναγκαλισμό με νεκρό γουρούνι
– Είδαμε δίδυμες εγκύους με ανοιγμένες κοιλιές να κυοφορούν δίδυμα
– Είδαμε λευκούς αγγέλους με όπλα ανά χείρας
– Είδαμε αλεύρι και νερό, είδαμε ζυμάρι να περνάει από τη σχετική μηχανή ανοίγματος φύλλου, είδαμε αλευρώματα και αλευροπόλεμο
– Είδαμε κανάτες με γάλα να περιλούζουν
– Είδαμε ρολόι να βουτάει στο γάλα
– Είδαμε ακροβασία σε ναφθαλίνη (;)
– Είδαμε άλογο με 8 πόδια να αιωρείται στη σκηνή
– Είδαμε εξισώσεις , αρχές και αξιώματα να οδηγούν στο άπειρο
– Είδαμε πρωτότυπες «βεντούζες» σε ανθρώπινη πλάτη
– Είδαμε γυμνούς ραβί
– Είδαμε ανάγνωση της Βίβλου, επιλογή βινυλίων, και οδυρμό και κοπετό (ταυτόχρονα αυτά)
– Είδαμε και ακούσαμε ένα συνταρακτικό μονόλογο (ίσως και αυτό που άξιζε τελικά να υπομένεις όλα όσα είδες – «δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από το να πεθαίνεις κοιτώντας τους απογόνους σου» ένα σχόλιο για την ήσυχη, βολεμένη και εφησυχασμένη ζωή.)
– Είδαμε τερατογενέσεις ανθρώπων
– Και είδαμε (και μείναμε με αυτήν την εικόνα) παιδί να κόβει το καρβέλι, έχοντας δίπλα του το καλάσνικοφ, μια εικόνα που αντανακλά την παγκόσμια πραγματικότητα.

Είδαμε πολλά. Πολλές φορές νοιώσαμε άβολα είναι η αλήθεια, παρ΄όλο που υπήρξαν στιγμές εικαστικής αρμονίας . Ωστόσο, στο δια ταύτα, αναρωτηθήκαμε αν αυτές οι όποιες αγαθές προθέσεις αφύπνισης της Λίντελ , βρίσκουν τελικά το δρόμο της επικοινωνίας τους με το κοινό, όπου και αυτός πρέπει να είναι και ο στόχος σε τέτοιες παραστάσεις. Ή απλά μένουν ερμητικά κλειστές και περιχαρακωμένες σε μια προσωπική αισθητική, σκέψη και αντίληψη της δημιουργού, σε μια σκηνική αναπαράσταση ενός εντελώς προσωπικού διανοητικού της κόσμου, και αν αυτός αφορά και το θεατή ώστε να υπάρξει και η ανάλογη ανταπόκριση.

Είναι και αυτή η «ψύχρα» που νοιώθαμε σε όλη τη παράσταση…

Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ