Κριτική / «Η Κυανή» στο Rabbithole: ένα παραμύθι με παρόν, παρελθόν και μέλλον

«Αυτό που ψάχνει ένας επιστήμονας, είναι αυτό που ψάχνει ένας ερωτευμένος: ένα άλλο εγώ»

Θα μπορούσε να είναι ο υπότιτλος της παράστασης «Η Κυανή» από τον Γιώργο Σίμωνα και την ομάδα Nostalgia στο Θέατρο Rabbithole στο Μεταξουργείο.

Το διήγημα «Ο θνητός αθάνατος» της Μαίρης Σέλλευ, είναι η αφορμή  για να ξεδιπλωθεί στη σκηνή του Rabboitole ένα ερωτικό παραμύθι . Ο Γιώργος Σίμωνας, πήρε αυτό το μικρό κείμενο του προπερασμένου αιώνα, το ανέπτυξε, το δραματοποίησε, μετατρέποντας το παρελθόν του σε παρόν, και το παρόν του σε μέλλον.

Έτσι παρακολουθούμε το χρονικό ενός έρωτα που καλύπτει το χρονικό πλαίσιο από το 1965 έως το 2020.  Δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν, χωρίστηκαν οι ζωές τους, για να συναντηθούν ξανά μαζί χρόνια μετά όταν εκείνη έχει γεράσει αλλά εκείνος έχει παραμείνει νέος.

Μια μαγική, πολυεπίπεδη προσέγγιση της μυθοπλασίας, που εισβάλει στα χωράφια της επιστημονικής φαντασίας, του θρίλερ  και του μυστηρίου με βασικό άξονα ένα ρομάντσο, κάνοντας πολιτικά και κοινωνιολογικά σχόλια και θέτοντας βασανιστικά υπαρξιακά ερωτήματα. Και αυτό είναι το εντυπωσιακό αυτής της παράστασης: ακουμπά όλο το φάσμα των θεατρικών ειδών, αφουγκράζεται όλες τις εποχές, αναπνέει μέσα από τις ιδιαιτερότητες και το παράδοξο των ηρώων. Ο θεατής ταξιδεύει σε όλη τη Γη (φτάνει μέχρι και την Αλάσκα), ακόμα και στο διάστημα και σε άλλους πλανήτες. Προβληματίζεται για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη μοναξιά, την ανάπτυξη και χρήση της τεχνολογίας, τη μνήμη και την πίστη, τον έλεγχο συνειδήσεων. Συνυπάρχει με πραγματικούς ή φανταστικούς ήρωες, με ρομπότ, προσγειώνεται στην πραγματικότητα ή απογειώνεται στη δίνη της φαντασίας και του ονείρου.

Η υποβλητική ατμόσφαιρα της παράστασης οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου το οποίο  με αναδρομές και φλας μπακ στοχεύει στην ανάπτυξη της αγωνίας για το ξεδίπλωμα και την εξέλιξη της ιστορίας. Διάσπαρτα κομμάτια παζλ, τα οποία δημιουργούν ερωτήματα και απορίες στον θεατή, έρχονται στο τέλος να συνδεθούν καταιγιστικά και να δώσουν όλες τις απαντήσεις, οι οποίες προβάλλουν και αποκαλύπτονται δραματικά. Η πλοκή είναι κινηματογραφική, οι ρυθμοί άλλοτε γοργοί και σαρωτικοί-άλλοτε αργοί και στοχευμένοι και οι ερμηνείες ισορροπημένες και ακριβείς. Στο τεχνικό κομμάτι έχουμε μια αγαστή συνεργασία κινηματογράφου, βιντεσκόπησης και θεάτρου (συναντάμε ακόμα και θέατρο σκιών), μουσική επένδυση από τη Στέλλα Ν. Χρίστου  που δίνει το στίγμα της κάθε εποχής όπως και τα αξεσουάρ που χρησιμοποιούνται και αποτυπώνουν την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Όλα προσεγμένα, όλα μελετημένα και καλοσχεδιασμένα.

Εξαιρετικός ο κεντρικός σχεδιασμός της σκηνής από την Τώνια Ράλλη με τον ξύλινο προβλήτα, με ευφυή συμβολικό χαρακτήρα ως σημείο άφιξης και αναχώρησης ανθρώπων και συναισθημάτων,. Στον ίδιο χώρο χτίζονται διαστημικοί σταθμοί, πλανήτες στο διάστημα, καφετέριες και εστιατόρια, σαλόνια, κρεβατοκάμαρες, σανατόρια.

Δύσκολο το έργο της Ματίνας Μέγκλα, να ντύσει εννέα ηθοποιούς με τις επιταγές όλων των εποχών σε διάστημα 55 χρόνων, έργο στο οποίο ανταποκρίθηκε με εξαιρετική ακρίβεια, φινέτσα και καλαισθησία.

Η μεγάλη διάρκεια της παράστασης, θεωρητικά αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την παρακολούθηση της, ωστόσο η ίδια η παράσταση σε αποζημιώνει με την κλιμάκωση της υπόθεσης και των συναισθημάτων που γεννιούνται

Το θέατρο Rabbithole και ο Γιώργος Σίμωνας μένουν πιστοί σε ένα εναλλακτικό ρεπερτόριο, μοναδικό στο θεατρικό γίγνεσθαι της Αθήνας, και για μια ακόμα φορά μας εκπλήσσουν καταθέτοντας  μια πρωτότυπη αισθηματική περιπέτεια μυστηρίου και κερδίζοντας ένα πραγματικά πολύ μεγάλο στοίχημα.

πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ

Δείτε επίσης