Κριτική / «Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα» στο Από Κοινού Θέατρο: Είναι η Αγάπη που κατοικεί…

Τα σπίτια είναι οι άνθρωποι. Κουβαλάν τις δικές τους ζωές, επιπλώνονται με τα δικά τους όνειρα, ποτίζονται με τα δικά τους δάκρυα. Όταν εκλείψουν οι άνθρωποι, τα σπίτια στέκουν ως μουσεία ζωών, θυμήσεων και αναμνήσεων. Μόνο. Μαζί με τους ανθρώπους, εκλείπει και η δική τους ψυχή, το δικό τος πνεύμα και ας στέκουν ακόμα όρθια.

Ένα τέτοιο σπίτι, γεμάτο ζωή, ιστορία, αναμνήσεις, γέλια, χαρές, δάκρυα είναι το Ανάκτορο που δημιούργησε ο Παναγιώτης Μέντης αποκλειστικά για την Ελένη Γερασιμίδου. Δημιούργησε για αυτήν, την ηρωίδα του της έδωσε όχι τυχαία το όνομα Αγάπη, και μέσα από την καθημερινότητά της, μας αφηγείται την ιστορία τη δική της, του Αρχοντικού της και βεβαίως την ιστορία μιας ανώνυμης, αντιηρωικής Ελλάδας. Ο λόγος του Παναγιώτη Μέντη, πηγαίος και γλαφυρός, απλός και καθημερινός αλλά βαθιά διαπεραστικός, ποτισμένος με λαϊκή σοφία.

Μέσα στο δικό της ανάκτορο, το θέατρο Από Κοινού, η Ελένη Γερασιμίδου, φτιάχνει καφέ στο μπαλκονάκι της θυμάται και αφηγείται το παρελθόν. Ζει το παρόν και σχεδιάζει το μέλλον, πάντα με σημείο αναφοράς το πατρικό σπίτι, που με κόπους και βάσανα έφτιαξαν οι γονείς της, με κόπους και βάσανα συντηρεί και διατηρεί εκείνη, με το μεγάλο όνειρο να στεγαστεί εκεί όλη η οικογένεια, να συνεχιστεί αυτό το σπίτι να μένει ζωντανό. Όνειρο και ελπίδα, που η ίδια η ζωή τα ανατρέπει.

Μετανάστευση του τότε και του τώρα, φτώχεια του τότε και του τώρα, μοναξιά του τότε, του τώρα και του πάντα, η απλή πολύπαθη ζωή της Αγάπης, όπως χιλιάδων άλλων, βρίσκεται εκεί, στην ζεστή αφήγηση της.

Η ζεστή σκηνοθεσία της Αγγελικής Ξένου, ακολούθησε πιστά αυτήν την απλότητα και την αλήθεια του κειμένου. Το κοινό πίνει το καφεδάκι του μαζί με την ηρωίδα, και γίνεται η φίλη «που έχει να πει μαζί της δυο κουβέντες, βρε αδερφέ» η Αγάπη. Η Ελένη Γερασιμίδου απλώνει μπουγάδα, μαντάρει κάλτσες, φροντίζει τα λουλουδάκια της, τσακώνεται με τους γείτονες, κάνει όλα όσα μια καθημερινότητα επιτάσσει, προβάλλοντας με στοιχεία αυτοσαρκασμού, πότε χαμηλόφωνα, πότε δυνατά, την πίκρα που έχει εμποτίσει την ηρωίδα της, την αβάσταχτη μοναξιά που νοιώθει στο «δια ταύτα» της ζωής της, δικαιώνοντας απόλυτα την επιλογή του συγγραφέα να ξεδιπλώσει αυτήν την ιστορία με αυτήν την ηθοποιό, η οποία πάντα σφραγίζει τους ρόλους της με την προσωπικότητα της.

Αυτό το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα, γίνεται η ύστατη καταφυγή και η ασφαλής ασπίδα της απέναντι στις ανατροπές της ζωής, όσο και να σκέφτεται πως τελικά αυτό το Ανάκτορο ήταν και η μεγάλη της φυλακή και ίσως και η πηγή των βασάνων της.

Η Αγάπη της Ελένης Γερασιμίδου είναι η αγάπη των θαμμένων ονείρων και των διαψευσμένων ελπίδων, η αγάπη για μια ζωή που συνεχίζεται με τα πάνω και τα κάτω της, η αγάπη για τον ίδιο τον άνθρωπο, τη ψυχή και το πνεύμα του. Είναι η Αγάπη, που θα ζει πάντα μέσα στα Αρχοντικά της, που με τόσο κόπο και αγώνα έχει χτίσει.

Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ