Δυο γυναίκες. Δυο μεσήλικες αδελφές. Συναντιούνται όχι κάτω από μια ευνοϊκή συνθήκη, αφού ο θάνατος θα ‘ναι για πάντα η πιο παγερή συνθήκη που συμβαίνει στο ανθρώπινο είδος κι όχι μόνο, το θάνατο της μητέρας τους κι αναμετριούνται με το παρελθόν τους. Γλυκόπικροι δεσμοί και δεσμά γίνονται μια μαύρη κωμωδία που είναι εν τέλει το έργο. Ένας χαμένος αδελφός, μια απρόσμενη κληρονομιά, φωτεινοί ζωγραφικοί πίνακες και σκοτεινά απωθημένα και μια ακολουθία επινοημένων μυστικών συνθέτουν την πλοκή.
Ο Βαγγέλης Χατζηγιαννιδης ο συγγραφέας του έργου γνωστός ήδη από μια παράσταση «τατουάζ» στο μυαλό και την καρδιά όσων εξ ημών την έχουμε παρακολουθήσει και δεν είναι άλλη από τη «Λα Πουπέ» φτιάχνει άλλο ένα ελεγειακό έργο.
Ένα εχέγγυο συνεπώς της παράστασης που είδαμε προχθές στο θέατρο Αμαλία είναι αυτό. Η πρώτη ύλη. Το άλλο δεν μπορεί παρά να είναι η Ναταλία Τσαλίκη και η Όλια Λαζαρίδου πρωταγωνίστριες του έργου και ισάξιες συμπαίκτριες!
Το πένθος κι η διαχείριση του. Η ακύρωση των επιθυμιών και των βεβαιοτήτων που φέρνει. Όλα αυτά που συμπαρασύρει ένας θάνατος όπως κι ο αέρας. Η Νόρα σ ένα ξέσπασμα: «οι άνθρωποι πεθαίνουν,ξεχνιούνται,έρχονται άλλοι» μας υπενθυμίζει την αλληλουχία της ζωής αυτής που σκόπιμα και για χρησιμοθηρικούς μάλλον λόγους επιλέγουμε να μην πολύθυμόμαστε. Υπάρχουν οι σταθερές στη ζωή μας υπάρχει κι η βεβαιότητα για την απουσία σταθερών σ’ ένα ευμετάβλητο κόσμο, όπως ήταν ανέκαθεν αυτός που ζούμε. Όμως να που στην παράσταση αναδύεται κι άλλη μια οπτική.Πως μπορεί ο θάνατος να φέρνει οριστικό χωρισμό μοιραία αφού κάποιος πεθαίνει αλλά να φέρνει πιο κοντά αυτούς που απομένουν. Πως τα ουσιώδη μπλέκονται με τα επουσιώδη για να λάμψουν τελικά τα πρώτα. Πως η καθίζηση-καθήλωση που φέρνει το πένθος είναι και το κουκούλι ταυτόχρονα για να λάμψουν οι αληθινές σχέσεις.
Κι όλα αυτά ειπωμένα με μια ανάλαφρη παιγνιώδη διάθεση, όπως θα πρεπε ίσως να ‘ναι όλος ο βίος αφού αυτό που τον συντηρεί ή θα έπρεπε μάλλον να τον συντηρεί είναι η αίσθηση του μάταιου.
Η κάθαρση επέρχεται στο τέλος στο χώρο της συνείδησης που κι εκεί ο αέρας κάνει τη δουλειά του με την ησυχία του. Και το τραγούδι της παράστασης που αποδίδουν οι δυο κυρίες έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς κι η επωδός του λέει: «Κι εγώ είμ’ εσύ. Κι εσύ είσαι εγώ». Κι έτσι μια Πέμπτη βράδυ στο θέατρο Αμαλία μένει έως και αξέχαστη.