Ας το πούμε από την αρχή για να μην περιμένει ο αναγνώστης στο τέλος του μικρού αυτού κειμένου να το διαβάσει. Το καλό θέατρο δεν είναι ανάγκη σώνει και ντε να είναι και διδακτικό αλλά να καταφέρει για όσο είσαι το κοινό του να σε πάρει μαζί του και να γίνεις κοινωνία μαζί του. Να ξεχάσεις τα δικά σου υπαρξιακά και τα ποικίλης ύλης προβλήματα που σε μαστίζουν και να σε απασχολεί εν προκειμένω μόνο ο Αίας και το βάσανο του. Κι αυτή η παράσταση το καταφέρνει. Κι είναι και διδακτική χωρίς να σου υψώνει το δείκτη του δεξιού δάχτυλου στο πρόσωπο για να σε νουθετήσει.
Ας πούμε επίσης ευθύς εξαρχής για να μη μείνει ως εκκρεμότητα για το τέλος πως ο Μιχάλης Σαραντης είναι μιας σπάνιας σκηνικής ευφυΐας ηθοποιός. Παρακολουθώντας τον και σε άλλες παραστάσεις κατά το πρόσφατο παρελθόν είχα καταλήξει πως πρόκειται για ένα αξιόλογο επαγγελματία και χθες βράδυ στον Αίαντα του Νανούρη βεβαιώθηκα αφού στην πραγματικότητα όλο το έργο το ‘χει πάρει πάνω του κι υποδύεται όλα τα εμπλεκόμενα μέλη Αία, Οδυσσέα, Αθηνά και λοιπούς ότι η μαεστρία του, η τεχνική του το ξάφνιασμα που εν τέλει σου προκαλεί η μετάβαση από τον έναν στον άλλο ήρωα σε κάνει -τουλάχιστον τον υπογράφοντα- στιγμές στιγμές να αφαιρείσαι από το κείμενο να αφήνεσαι στη ροή του λόγου του και να αναρωτιέσαι πως το κάνει. Η ένταση της φωνής που ανεβοκατεβαίνει, η εκφορά του λόγου η παράλληλη ερμηνεία η σωματική με τη φωνή σε αφήνει αποσβολωμένο.
Το έξυπνο σκηνοθετικό εφεύρημα του Γιώργου Νανουρη, που δεν υπάρχει παράσταση του τα τελευταία χρόνια που να μη συζητιέται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, δηλαδή η παρουσία κι ενός ζωγράφου στη σκηνή, του Απόστολου Χαντζάρα με τα πινέλα του και τις μαύρες μπογιές του νομίζω κάνει την παράσταση μαγική αφού οι τέχνες εμπλέκονται με υποδειγματικό τρόπο και παράγουν αρμονία και οι θεατές βρίσκονται να μοιράζουν στους αγνώστους που είδαν μαζί την εμπειρία χαμόγελα ο ένας στον άλλον σαν να γνωρίζονταν κι από πριν κατεβαίνοντας τις σκάλες της εξόδου προχθές βράδυ στο Αυλαία.
2.500 χρόνια μετά ο λόγος του Σοφοκλη στη μετάφραση του Νίκου Α. Παναγιώτοπουλου επικοινωνείται τίμια και θίγει ζητήματα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης αυτό το ίδιο τραπέζι που έχει μπροστά του κι ο ζωγραφος Απόστολος Χαντζαράς καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης κι αποτυπώνει τους ήρωες που θέτουν τα ηθικά ζητήματα / διλήμματα της τιμής και της ατιμίας γιατί με λύπη ή μπορεί και μια αρρωστημένη ανακούφιση να διαπιστώνεις πως αυτός ο κόσμος δεν ήταν δίκαιος ποτέ και το διακύβευμα είναι να βρεθεί κάποτε μια γενιά ανθρώπων να αποκαταστήσει αυτήν την αδικία.
Η νέμεσις, ο κομπασμός των ανθρώπων, η ασίγαστη αιώνια πλάνη του πολέμου, η αρετή που βαραίνει πιο πολύ απ τη έχθρα. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο στο φινάλε.
Ιδρώνουν τη φανέλα οι συντελεστές του έργου κι αυτό περνάει στο κοινό όχι σαν κλισέ αλλά σαν αδιαπραγμάτευτη αλήθεια. Η παράσταση συνεχίζεται στην Αθήνα, στο Θέατρο Βεάκη, με απανωτά sold out!
Info: «Αίας» του Σοφοκλή, κάθε Δεύτερα και Τρίτη στις 21:00 στο Θέατρο Βεάκη (Στουρναρη 32, 21 0522 3522).