Κριτική: Η Λαίδη Μάκβεθ από το Μτσενσκ / Θέατρο να σκεφτείς μετά το πέρας του

Κι εκεί που σε ρωτάνε, τί θα κανείς Πέμπτη βράδυ στη Θεσσαλονίκη, κι αφού στο παραλίγο της αντοχής σου αποφεύγεις τον κανονικό γλωσσοδέτη που είναι το όνομα της παράστασης, όταν λες ότι θα πας να δεις την σκηνοθετημένη από τον Ένκε Φεζολλάρι παράσταση «Η Λαίδη Μάκβεθ από το Μτσενσκ» του Νικολάι Λεσκώφ πας και βλέπεις ένα έργο φτιαγμένο με ισορροπίες (παρότι πραγματεύεται ανισορροπίες) και πλοκή που σε παίρνει μαζί του από το πρώτο λεπτό μέχρι την των τοιούτων παθημάτων κάθαρση. Κι έχει πολλά παθήματα η κάθαρση που επέρχεται στο τέλος.

Παθη, έρωτες, εγκλήματα απ’ αυτά που κάνουν τον ανθρώπινο μύλο να γυρίζει. Στην παράσταση μαθαίνουμε, επίσης, πως οι παντρεμένοι φιλιούνται για να ξεσκονίσουν ο ένας τα χείλια του άλλου, αφού μιλάμε για τον αξιακό κώδικα μιας άλλης εποχής πατριαρχικής, που το αίτημα για ευτυχία περνούσε μέσα από τις συμπληγάδες της κοινωνικής ευπρέπειας για να μην πούμε της κοινωνικής υποκρισίας που είναι και το πιο περιγραφικά σωστό.

Βλεπεις μια νεαρή γυναίκα να ζει το προσωπικό της τέλμα σ’ ένα γάμο συμφερόντων που η δική της συμμετοχή ήταν ανύπαρκτη αλλά στην πραγματικότητα βλέπεις ένα ταξικό και βαθιά πολιτικό θρίλερ. Το θέμα έχει αναλυθεί σε μερικά από τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα και θεατρικά έργα των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα, όπως τη Madame Bovary και την Anna Karenina. Αλλά να που πάντα υπάρχει λόγος και να γράφονται ανάλογες ιστορίες και να τις βλέπουμε αλλά κυρίως να τις σκεφτόμαστε.

Ο Φεζολλάρι που σκηνοθέτησε την παράσταση δεν κατέφυγε σε σκηνικές υπερβολές εκμαιεύοντας από τους ηθοποιούς του τις ερμηνείες που καθιστούν κατανοητό το έργο. Σκορπισμένα παντού άχυρα στη σκηνή κι ένα ντιβάνι και πάνω ‘κει η πλοκή ξετυλίγεται και τυλίγει σαν ιστός αράχνης τα πονεμένα πρόσωπα και τους ψυχρούς εκτελεστές. Θύματα και θύτες όλοι θύματα.

Δυστοπικές καταστάσεις που κάθε άλλο παρά συντελούν στην ανάταση των συμμετεχόντων. Τροφή για σκέψη και ζόρικο homework η συγκεκριμένη παράσταση σε μια εποχή αυτή που τώρα διανύουμε και που όλους μας κάνει να ανησυχούμε.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τέλος, ας ειπωθεί ότι οι παραστάσεις του Φεζολλάρι είναι απ’ αυτες που η διαφήμιση τους γίνεται από στόμα σε στόμα, όπως οτιδήποτε αξίζει και τελικά ταξιδεύει σε αφυπνισμένες συνειδήσεις. Το έργο συνεχίζει την πορεία του στο θέατρο Vault.

Μνεία αξίζει στη μουσική της παράστασης και στο τραγούδι που αληθινά σπαρακτικά ερμηνεύει η Σοφία Παπάζογλου την ώρα που οι θεατές μουδιασμένοι αποχωρούν από την αίθουσα.

Info: Παραστάσεις έως την Τρίτη 25 Φεβρουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στον πολυχώρο Vault. Η παράσταση που παρακολούθησε ο Αντρέας Ντούσκας ήταν στο Θέατρο Αμαλία (Θεσσαλονίκη)! Περισσότερα εδώ.