Κριτική / «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι» του Ευριπίδη από τον Γιάννη Καλαβριανό: Αξιόλογη προσπάθεια, δεν έπεισε στα σημεία

Το 5ο Φεστιβάλ Θεάτρου Δάσους άνοιξε την αυλαία του με το κλασικό έργο του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» από το ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού και μετάφραση Παντελή Μπουκάλα. Το έργο του Ευριπίδη αποτελεί ένα από τα εμβληματικά έργα του τραγωδού καθώς συντέθηκε στο τέλος της ζωής του ποιητή λίγο πριν τη λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου, και πραγματεύεται τη θυσία της Ιφιγένειας προκειμένου να ξεκινήσει η εκστρατεία κατά του Ιλίου. Ο Ευριπίδης ψυχογραφεί για ακόμη μία φορά άρτια τους χαρακτήρες του έργου του δίνοντας την επιλογή και την ευθύνη των πράξεων του στον άνθρωπο.

Ο Γιάννης Καλαβριανός προσπάθησε αυτή τη χρονιά να  παρουσιάσει αισθητικά κάτι εντελώς διαφορετικό συγκριτικά με την περσινή προσπάθεια του ΚΘΒΕ τόσο σε επίπεδο σκηνοθετικό όσο και σκηνογραφικό. Χώμα στη σκηνή, λίγες πέτρες, ένα ομοίωμα ελαφιού, δείγμα της επικείμενης θυσίας θυμίζοντας το πλατωνικό σπήλαιο, μία απλή μουσική επένδυση έδειξαν από την αρχή την αισθητική της απλότητας που ήθελε να περάσει ο σκηνοθέτης δίνοντας με αυτόν τον τρόπο έμφαση στην ερμηνεία των ηθοποιών.

Ένα από τα θετικά της συγκεκριμένης παράστασης ήταν σίγουρα η παρουσία του Χορού, ο ακρογωνιαίος λίθος κάθε δράματος, ο οποίος πλαισίωνε τους χαρακτήρες του έργου και έδωσε ηχηρό στίγμα στα χορικά σημεία του έργου. Κίνηση, καλές φωνές και έκφραση τόσο στο πρόσωπο όσο και στη χροία στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων στηρίζοντας το συνολικό εγχείρημα επάξια.

Το μεγάλο βέβαια σημείο τριβής ήταν η ερμηνεία του Γιώργου Γλάστρα στον ρόλο του Αγαμέμνωνα. Έχοντας συνηθίσει να βλέπουμε έναν Αγαμέμνωνα κραταιό σε κάθε περίσταση, έτοιμο να πάρει δύσκολες αποφάσεις, να παραμερίσει κάθε είδους συναισθηματισμό προκειμένου να καταφέρει τον σκοπό του, σ’ αυτήν την παράσταση εμφανίστηκε ένας Αγαμέμνωνας απαθής, χωρίς χρώμα στη φωνή του, χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις στα όρια της κατάθλιψης και της ψυχοπάθειας ακόμη και όταν βρισκόταν σε αψιμαχία με τον Μενέλαο ή στα διαλογικά κομμάτια με την Κλυταιμήστρας και την Ιφιγένεια. Η εκδοχή αυτού του Αγαμέμωνα σίγουρα εγείρει πολλά ερωτηματικά καθώς φάνηκε αρκετά γυμνή η ερμηνεία του ηθοποιού και την έφερε σε μεγάλη αντίθεση με την προσπάθεια των υπόλοιπων χαρακτήρων.

Η Ανθή Ευστρατιάδου στον ρόλο της Ιφιγένειας ερμήνευσε όχι μόνο την “παιδική” άλλα και την φάση της “ενηλικίωσης” της με ένα τρόπο απλό, λιτό δίνοντας έμφαση στις εκφράσεις του προσώπου κρατώντας βέβαια το ίδιο χρώμα στη φωνή της στην κάθε φάση του έργου, φωνή μέσα στην αθωότητα στην πρώτη, στιβαρή και ώριμη στη δεύτερη.

Η Κλυταιμήστρα, που την ενσάρκωσε η Μαρία Τσιμά, ο Αχιλλέας, Θανάσης Ραφτόπουλος, και ο Μενέλαος, Νικόλας Μαραγκόπουλος, κατάφεραν να αποτυπώσουν με έναν τρόπο σαφή τις ερμηνείες τους συνδυάζοντας κείμενο, ύφος και αντιδράσεις χωρίς βέβαια να συγκλονίσουν.

Τέλος, η παρουσία του Πρεσβύτη, Γιώργου Καύκα, έδωσε μία κωμική χροιά στο έργο, σημάδι κατατεθέν του Ευριπίδη, ενώ ο Αγγελιοφόρος, Χρίστος Στυλιανού, ερμήνευσε μεστά τον χαρακτήρα βοηθώντας έτσι τη συνολική παράσταση.

Στη συνολική αίσθηση που άφησε η παράσταση επικροτείται η προσπάθεια παρουσίασης μιας πιο απλής παράστασης δίνοντας έμφαση στην ερμηνεία και στη δυναμική του ίδιου του κειμένου χωρίς εξεζητημένα κουστούμια ή σκηνική παρουσία. Δυστυχώς όμως σε πολλά σημεία της παράστασης οι ερμηνείες δεν ήταν τόσο πειστικές αποδυναμώνοντας έτσι τη συνολική προσπάθεια.

Μετά τις παραστάσεις στο Θέατρο Δάσους, σειρά έχει το Αρχαίο Θέατρο Δίου, το Σάββατο 13 Ιουλίου και το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, την Παρασκευή 19 και το Σάββατο 20 Ιουλίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2019. Περισσότερα εδώ.