Κριτική / «Με λέμε Έμμα» από την Ομάδα Νάμα στο Σύγχρονο Θέατρο: Είμαστε τα τραύματα μας
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ντάνκαν Μακμίλαν, συγγραφέας του έργου «Με λέμε Έμμα», καταπιάνεται με σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα. Από τους Πνεύμονες, που κέρδισε και το βραβείο καλύτερου έργου το 2013, στο Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα, που μιλάει για την αυτοκτονία και τώρα στο Με λένε Έμμα (People, Places and Things) και στον αγώνα των εξαρτημένων ανθρώπων να ξεφύγουν από τα ναρκωτικά.
Αυτό είναι το έργο. Ένα χρονικό που δείχνει τον σκληρό αγώνα της Έμμα, της Νίνα, της Λούση να ξεφύγει από τους δαίμονες της. Γιατί τρίτο ενικό; Μα είναι το ίδιο πρόσωπο. Είναι εμείς.
Η Έμμα, δεν πρέπει να ξεφύγει μόνο από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, αλλά και να καταφέρει να επιβιώσει στους ξέφρενους ρυθμούς του σήμερα.
Μια νεαρή ηθοποιός, η Έμμα, ζει μια ζωή εκτός ελέγχου, μεταξύ αλήθειας και ψευδαίσθησης. Είναι νέα, έξυπνη, ταλαντούχα, θυμωμένη αλλά και εξαρτημένη από ναρκωτικές ουσίες και αλκοόλ. Θέατρο και πραγματικότητα, οι δυο κόσμοι στους οποίους ζει, βρίσκονται πλέον σε σύγχυση. Ένα επεισόδιο την ώρα που ερμηνεύει την Νίνα στον Γλάρο του Τσέχωφ, θα την αναγκάσει να πάει σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης για να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της, να τον αποδεχθεί και να μπορέσει να προχωρήσει σε έναν κόσμο πραγματικό, διαχειριζόμενη τους συνειρμούς που θα της προκαλέσουν τα άτομα, οι τόποι και τα πράγματα απ΄ τα οποία αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος.
Θα τα καταφέρει;
Η Ελένη Σκότη παίρνει στα χέρια της ένα σκληρό κείμενο, σε μετάφραση Γιώργου Χατζηνικολάου και με “εργαλεία” τις Μαίρη Μηνά και Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, καθώς και έναν 8μελή θίασο, μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί μέσα από απρόβλεπτες, ευαίσθητες και βαθιά οδυνηρές καταστάσεις στα 12 βήματα που χρειάζονται για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε ότι τα τραύματα μας δεν είναι μόνο τώρα εδώ. Είναι εκεί και εκεί και παραπέρα και είναι όλα δικά μας.
Η σκηνοθέτις επιλέγει τον ωμό ρεαλισμό, χωρίς καμιά διάθεση να στρογγυλέψει τις καταστάσεις. Η Έμμα είναι ένα “πρεζάκι” που αρνείται το πρόβλημα της και προσπαθεί να ξεφύγει από την δύσκολη θέση που βρίσκεται. Μην περιμένετε να δείτε ρομαντικές σκηνές και εύκολες λύσεις. Θα δείτε ανθρώπους διαλυμένους, ενοχικούς και πάρα πολύ πληγωμένους.
Η Ελένη Σκότη καταφέρνει εύστοχα να μας μεταφέρει την ψυχολογία του ατόμου που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του και να απαλλαγεί από την απόγνωση. Αρκετά πιστή είναι και η διαδικασία ένταξης των εξαρτημένων στις ομάδες ένταξης των 12 βημάτων. Αυτό που ίσως αποτελεί τον αδύναμο κρίκο της παράστασης είναι η μεγάλη διάρκεια του έργου, που σε συνδυασμό με τα όσο έντονα συναισθήματα, φορτίζει πάρα πολύ τους θεατές.
Η Μαίρη Μηνά στον ρόλο της Έμμα, είναι συγκλονιστική. Η προσέγγιση του χαρακτήρα του εξαρτημένου ατόμου, είναι όχι μόνο εύστοχη, αλλά και πέρα αληθινή. Σε αυτό σίγουρα την βοήθησε, εκτός του ταλέντου της, οι σπουδές της πάνω στην κοινωνιολογία και η εμπειρία της σε θέατρο ατόμων με ειδικές ανάγκες καθώς και στο ψυχοθεραπευτικό κέντρο κατά του εθισμού, στην Βιέννη, όπου έχει εργασθεί στο παρελθόν. Ακραία, εύθραυστη, θύμα, αλλά και θύτης, περνάει όλα τα στάδια της διπολικής συμπεριφοράς της Έμμα. Άλλοτε εκρήγνυται και θυμώνει και άλλοτε διάφανη συναισθηματικά και ευάλωτη, παραληρεί σε έναν πολύ δύσκολο ρόλο που όμως όχι απλά καταφέρνει να συγκινήσει, αλλά θέτει και ψηλά τον πήχη, της θεατρικής σεζόν. Ίσως να μιλάμε και για την επόμενη νικήτρια του βραβείου Μελίνα Μερκούρη. Θα δείξει!
Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, με την θεατρική της εμπειρία καταφέρνει να ανταποκριθεί θαυμάσια και στους τρεις ρόλους που καλείται να ερμηνεύσει. Η χημεία της με την Μαίρη Μηνά, αλλά και τους υπόλοιπους ηθοποιούς, είναι πολύ καλή και από την πρώτη στιγμή κάνει δική της την σκηνή. Μεστός, καθαρός λόγος και ωραίες εναλλαγές.
Ο Χάρης Τζωρτζάκης στον ρόλο του Μαρκ λειτουργεί ως alter ego της Έμμα. Δυναμικός και άμεσος καταφέρνει μια ζεστή ερμηνεία χωρίς υπερβολές. Ήρεμη δύναμη και με έντονη εκφραστικότητα ο Ανδρέας Κοντόπουλος στον ρόλο του Φόστερ υποδύεται έναν πρώην τοξικομανή και νυν νοσηλευτή της κλινικής. Επίσης, έχει τον ρόλο του Κόνσταντιν! Στον ρόλο του τοξικομανή Πι, ο Κώστας Ξυκομηνός, μοιάζει να έχει μελετήσει σωστά την ιδιοσυγκρασία του οροθετικόυ, φοβισμένου ατόμου, αλλά ως πατέρας βγάζει μια υπερβολή.
Η Ιωάννα Τζίκα (Λώρα), η Μαρίτα Τζατζαδάκη (Τζόντι), η Έλενα Βακάλη (Σάρον), η Λένα Μποζάκη και ο Γιώργος Κάτσης (Πωλ) στους ρόλους των μελών της ομάδας απεξάρτησης, συμμετέχουν στο καλό αποτέλεσμα της παράστασης.
Η σκηνή χωρίζεται σε δύο χρόνους. Αυτό που συμβαίνει και αυτό που είτε εννοείται είτε φαντάζεται η Έμμα να συμβαίνει μέσα στις παραισθήσεις της. Διάφανα χωρίσματα που χρησιμεύουν ως δωμάτια και ως αφηγητής κάποιες φορές. Σε αυτό βοηθάνε πολύ οι εύστοχοι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου. Το υπόλοιπο σκηνικό, που έχει επιμεληθεί ο Γιώργος Χατζηνικολάου, περιορίζεται σε λιγοστά έπιπλά, δίνοντας πολύ σωστά χώρο στους ηθοποιούς να κινηθούν σε μια έτσι κι αλλιώς μεγάλη σκηνή, που διαθέτει το Σύγχρονο Θέατρο. Άτυχη στιγμή η λίγο άχαρη μετακίνηση των επίπλων με σκοπό την αλλαγή του σκηνικού.
Αυτό που πραγματικά δίνει και το χαρακτήρα της παράστασης είναι ότι δεν ωραιοποιεί τις καταστάσεις. Ούτε ψάχνει να βρει ποιος φταίει και γιατί. Η Έμμα, μετά την απεξάρτηση της έχει να παλέψει ακόμα πιο πολύ για να μπορέσει να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Έχει να μετρηθεί με την δυσπιστία και την ματαίωση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Το έργο «Με λένε Έμμα», δεν τελειώνει όταν σβήσουν τα φώτα. Συνεχίζεται κάθε ημέρα και κάθε νύχτα, έξω από πόρτες και κέντρα απεξάρτησης.
Info: Παραστάσεις από 30/9/2019 έως 19/11/2019: Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00 στο Σύγχρονο Θέατρο. Περισσότερα εδώ.