Κριτική: Οι “Τρωάδες” αναβαθμίζουν αισθητικά το σκληρό δίσκο της πολιτιστικής ζωής της Θεσσαλονίκης

Παραστάσεις σαν τις “Τρωάδες” του Ευριπίδη που είδαμε το βράδυ του Σαββάτου στο θέατρο δάσους αναβαθμίζουν αισθητικά το σκληρό δίσκο της πολιτιστικής ζωής της πόλης.

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Παρασκευόπουλος κατάφερε να εμφυσήσει στο σπουδαίο κείμενο του Ευριπίδη όλη την αγωνία που βιώνει κι ο σύγχρονος κόσμος -αλίμονο!- από την αδιάβαθμητη βλακεία του πολέμου και του παραλόγου με το οποίο είναι ενδεδυμένος κάθε πόλεμος και τις παράπλευρες πολλές απώλειες του σ’ όλα τα μήκη και πλάτη αυτής της γης και σε κάθε χρονική συγκυρία από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα.

Με μια προστακτική ξεκινά η παράσταση: «Σήκωσε το κεφάλι σου απ’ τη γη η Τροια χάθηκε!» και θα συμπλήρωνε ο Σεφέρης «Για ένα πουκάμισο αδειανό για μιας Ελένη.»

Αντιμέτωπες με τη σκληρή, απροσδόκητη αλήθεια πως δε θα ξαναδούν την πατρίδα τους το σπίτι τους, αποκομμένες από κάθε ρίζα που κάθε άνθρωπος δικαιωματικά θέλει και του αναλογεί για να αντέχει το έτσι κι αλλιώς σκληρό φορτίο του βίου του, η μοίρα τους τις θελει πλέον σκλάβες των Ελλήνων. Οι Τρωαδες ψάχνουν να βρουν ένα λογικό έρεισμα σ’ όλο αυτό μα που να το βρουν; Αδυνατούν! Τα βάζουν με τους θεούς και με τους ανθρώπους και με την ξένη γυναίκα που τα προκάλεσε όλα την Ελένη και τελικά τα βάζουν με τα ίδια τα πάθη των ανθρώπων που παθαίνει και παραμένει ανεπίδεκτος. Σκλαβες τότε πρόσφυγες τώρα οι άνθρωποι θα προκαλούν τη μοίρα τους κι αυτή θα τους επιφυλάσσει το αντίστοιχο ανταποδοτικό τέλος. Εως ότου τελικά συνάψουν ανακωχή. Αν τελικά επιστρατεύσουν την όποισ εξυπνάδα τους και το κάνουν ποτέ!

Λιτό στα όρια του μίνιμαλ το σκηνικό, πολλά καλάμια γεωμετρικά τοποθετημένα στο πίσω μερος της σκηνής, δεν είναι ένα στατικό πράγμα αλλά εργαλειοποιείται στα χέρια των ηθοποιών που υπογραμμίζουν κρατώντας τα καλάμια τα όρια των ρόλων και των νέων καταστάσεων όπως αυτές διαμορφώνονται μετά την πτώση της Τροιας και την τραγική κατάληξη του Αστυάνακτα, όρια που για δες καλεί κι η εποχή ελεώ covid-19 να τηρήσουν και να προσαρμόσουν όλοι ανεξεραιτως.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Απομονώνεις φράσεις από το έργο όπως: «Το μέγεθος της πτώσης το καθορίζει η ευτυχία», «Ο πεθαμένος δεν έχει τίποτα ο ζωντανός έχει ελπίδα» «Μωρός αυτός που με τίποτα δε νιώθει ευτυχία» «Ποτέ κανείς δεν ευτυχεί παντοτινά» στέκεσαι στην ετυμολογία που σου δίνεται ετοιμοπαράδοτη της λέξης Αφροδίτη που έρχεται κατευθείαν από την αφροσύνη κι εν τέλει μένεις εκστατικός, όπως κάθε φορά στο μεγαλείο του λόγου των μεγάλων τραγικών.

Εξαιρετική ως Εκάβη η Γιώτα Φέστα κι ο Χρίστος Στυλιανού στον ρόλο του αγγελιοφόρου σε μια δουλειά συνόλου που υπηρετήθηκε από όλους με υποδειγματικό τρόπο εξ και το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης. «Να πλέεις με τη μοίρα» η καθησυχαστική ατάκα που μ’ αυτήν έρχεται η των τοιούτων παθημάτων κάθαρση, όπως στο τέλος κάθε τραγωδίας.