Όταν προσέρχομαι σε μια παράσταση κι η μόνη προσλαμβάνουσα που έχω γι’ αυτήν είναι πως πρόκειται για μονόλογο αναλογίζομαι αυτό που υποστήριζε ο Κάρολος Κουν πως δηλαδή μια καρέκλα, ένας ηθοποιός κι ένας θεατής κάνουν το θέατρο. Έτσι, σκεφτόμουν τις προάλλες αν θα καταφέρει να λειτουργήσει η συνθήκη αυτή στο θεατρικό μονόλογο του Βασίλη Μυριανθοπουλου «Μετά τον Βυσσινόκηπο» με ερμηνεύτρια τη Γωγώ Μπρέμπου.
Το έργο ανιχνεύει το κοινό σημείο του ξεριζωμού από την πατρίδα τους δυο ηρωίδων. Η μια είναι η γνωστή σε όλο το καλλιτεχνικό και μη στερέωμα η Λιουμπόβ Αντρέγεβνα από τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ και η άλλη μια πραγματική γυναίκα, η Ανθή Χαλκίδη. Δεν είναι μόνο οι δυο τους. Είναι πια πολλές γυναίκες και όχι μόνο, που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους στην κυριολεξία για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Προδομένη, διωγμένη και ξεριζωμένη κι η μια κι η άλλη ηρωίδα. Έχοντας όμως συναίσθηση της γενναιότητας που πρέπει να επιστρατεύσουν αυτήν ακριβώς τη στιγμή έχοντας κατά νου πως οι ηρωίδες πεθαίνουν νέες όπως κι οι ήρωες άλλωστε ή μπαίνουν σ ένα τρένο και φεύγουν. Φεύγουν αλλά όχι αμαχητί. Η ζωή τις έμαθε να ανακαλούν από το οπλοστάσιο της μνήμης τους ότι χρειάζεται στην περίσταση για να συνεχιστεί η ζωή ακόμα και μέσα από την εκπεφρασμένη απώλεια.
Μια στιγμή στο έργο που της χρειάζεται μια επισήμανση είναι το δύσκολο σημείο στη ζωή της Ανθής εκεί που περνά από τον έλεγχο εκείνη και τα παιδιά της τα οποία έχουν εκπαιδευτεί από την ίδια να μην βγάλουν άχνα, εκεί που η ίδια ελπίζει να μην βρουν τα χρυσά νομίσματα που έχει ράψει στα ρούχα των τέκνων της. Η αφήγηση κάνει στάση και στο χρονικό σημείο που ο άνδρας της φεύγει για τον πόλεμο. Κάτι που η Ανθή δεν ήθελε με τίποτα. Και όταν ο σύζυγος ξαναγύρισε… Αχ! Όταν ξαναγύρισε…
Γλυκόπικρο, μελαγχολικό χωρίς όμως να του λείπει η ένταση το έργο για 70’ που διαρκεί η παράσταση δημιουργεί ένα κοινό τόπο μέσα στον οποίο οι θεατές συνυπάρχουν, συμπάσχουν και κατανοούν. Η ενσυναίσθηση ως θεατρικό κόνσεπτ.
Κι οποίος νομίζει πως η απώλεια δεν τον απασχόλησε σ’ αυτή τη ζωή ας μην πάει να το δει. Ποιος όμως δεν ένιωσε την καυτή ανάσα μιας οποιασδήποτε απώλειας; Ε; Η Μπρέμπου έφερε σε πέρας τον ρόλο της επικοινωνώντας όλο το ζόρικο και ζορισμένο συναίσθημα της υπόθεσης.
Το τραγούδι του Κώστα Κωτούλα με την Αλέκα Κανελλίδου στην αρχή και στο τέλος της παράστασης έφτιαξε το κατάλληλο κλίμα μελό για να ευδοκιμήσει το όλον. Ωραία παράσταση.