Κριτική: Σπασμένο γυαλί | Σπασμένα κομμάτια φιλιά με άλλα λόγια

Πρεμιέρα έκανε στη Θεσσαλονίκη το θεατρικό έργο του Άρθρουρ Μίλερ (και πάντα συνειρμικά ο Μίλερ θα μας φέρνει στο μυαλό τη Μέριλιν Μονρόε) «Σπασμένο γυαλί» ένα έργο τόσο επίκαιρο που ούτε το φαντάζεσαι. Την ίδια έκπληξη άλλωστε δοκίμασα κι εγώ παρακολουθώντας το χθες βράδυ γνωρίζοντας την υπόθεση και σχεδόν βέβαιος ότι τίποτα δε θα με ξαφνιάσει ή δεν μπορεί να με ξαφνιάσει. Αμ δε! Οι βεβαιότητες είναι οι παγίδες και τα βατερλό μας! Ανέκαθεν!

Η επιλογή του γκρίζου σκηνικού από το Μανόλη Παντελιάκη μάλλον ήταν μια στοχευμένη ενέργεια για να υπερτονίσει τη γκρι παλέτα που διατρέχει τα νοήματα και τα σήματα του έργου. Μια κανονική ψυχανάλυση ενός γάμου που μπορεί καμία πείρα προσωπική να μην έχω αλλά όλοι υπήρξαμε μάρτυρες ενός γάμου τουλάχιστον. Των γονιών μας! Η υπόθεση τοποθετείται στη Νέα Υόρκη του 1938, την νύχτα των κρυστάλλων που οι Ναζί έσπασαν όλα τα μαγαζιά των Εβραίων κι η Σύλβια ξαφνικά παραλύει χωρίς κανένα παθολογικό αίτιο και μένει ακίνητη από τη μέση και κάτω.

Μπορεί ένα κοινωνικό γεγονός να επηρεάσει τόσο την υγεία κάποιου; Να ένα βασανιστικό ερώτημα που έρχεται νωρίς νωρίς στη διαπραγμάτευση σου με το έργο ως θεατής. Ναι η κοινωνικοοικονομική και πολιτική συνθήκη κι ο τρόπος που διαμορφώνεται και διαμορφώνει εν τέλει συντελεί στο έγκλημα το ψυχολογικό που συμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων κι αυτό είναι μείζονος σημασίας. Οι άνθρωποι δεν είναι στο απυρόβλητο όταν συμβαίνει ένα έγκλημα στην κοινωνία όπως αυτό που παρατηρούμε μάλλον απαθείς και στην εποχή μας.

Στο έργο αυτό, μια από τις πιο σημαντικές δουλειές του Μίλλερ, ο συγγραφέας δείχνει όλα αυτά που μας κρατούν ακίνητους τη στιγμή που θα έπρεπε να δράσουμε. Όλους τους φόβους και τα μυστικά που μας κρατούν καθηλωμένους σε μια πραγματικότητα, μια σχέση, μια δουλειά που δεν μας ταιριάζει. Πολλές φορές δεν αντιδρούμε επειδή φοβόμαστε το άγνωστο. Άγνωστο όμως είναι το μέλλον μας ακόμη και αν μείνουμε εκεί που είμαστε χωρίς την παραμικρή μετακίνηση.

Η ηρωίδα του έργου στο πιο καίριο σημείο του έργου διαπιστώνει πως μπορείς να κάνεις το καλύτερο μ αυτό που έχεις στη διάθεση σου ωστόσο πως θα ζήσεις αν δεν προσπαθήσεις την αλλαγή; Και το πιο ανησυχητικό δεν είναι αυτό παρά είναι η υπενθύμιση πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η τρέλα είναι στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης απλώς η «τρέλα» των «κανονικών» τους επιτρέπει να πηγαίνουν στις δουλειές τους και να διεκπεραιώνουν της ζωής τους τα τρέχοντα ζητήματα.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι ηθοποιοί της παράστασης γνωστοί στο ευρύ κοινό από την τηλεοπτική τους παρουσία (Βούρος, Σώζος, Βλαντή, Γουλιελμακη) φέρουν σε πέρας το δράμα που εξελίσσεται υπηρετώντας τη θεατρική συνθήκη με αξιοπρέπεια και δουλειά που φαίνεται πως έχει προηγηθεί με σκηνοθέτιδα της Άσπα Καλλάνη.

Πρόταση κατακλείδα ατάκα από το έργο: Πιστεύω στη δύναμη των ανθρώπων που έχουν χάσει το θάρρος τους κι έχουν τη δύναμη να το ξαναβρούν.

Info: Παραστάσεις από 10 Ιανουαρίου 2020 (Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο 18:00 & 21:00 και Κυριακή 18:30) στο Θέατρο Αριστοτέλειον – Θεσσαλονίκη