Την λένε Εύα. Εύα Κουμαριανού. Και τα τελευταία τρία χρόνια μ’ αυτόν τον μονόλογο έχει κάνει αίσθηση στους θεατρόφιλους της Αθήνας αλλά και της Θεσσαλονίκης. Η αφήγηση της ζωής της δοσμένη σαν θεατρικός μονόλογος και σκηνοθετημένη από τον Αντώνη Μποσκοΐτη είναι ένα τέλειο δράμα να βλέπει κανείς στο θέατρο αλλά που δε θα θελε επουδενί να ζήσει στην κανονική του ζωή. Κι εξηγούμαι. Η Εύα που αρκετοί εξ ημών γνωρίσαμε από το σύντομο πέρασμα της από δημοφιλή σήριαλ όπως ήταν οι «Δυο ξένοι» και τα «Εγκλήματα» κι από τις επεισοδιακές εμφανίσεις της στην trash tv αρκετά χρόνια πριν και τους ομηρικούς καβγάδες που λάμβαναν χώρα εκεί (κάτι που αναφέρεται και στην παράσταση) είναι ένα τραγικό πρόσωπο όπως τουλάχιστον ξεδιπλώνεται στις δυο σχεδόν ώρες που διαρκεί η παράσταση.
Παιδί μιας λαϊκής συνοικίας του Πειραιά προερχόμενο από μονογονεϊκή οικογένεια που γρήγορα διαπραγματεύτηκε με τον εαυτό του την ταυτότητα και το φύλο του περνώντας δια πυρός και σιδήρου έφτασε σήμερα να ναι μια αναγνωρίσιμη φιγούρα δίνοντας μέσα από τον προσωπικό της αγώνα τη δυνατή φωνή που χρειάζεται η κοινότητα των τρανς για να δείξει στην κοινωνία πως δε ζει ή δε θα πρεπε να ζει μόνο στο σκοτάδι της νύχτας και του πεζοδρομίου.Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς πως σ αυτήν την ελληνική κοινωνία έτσι όπως την παρατηρούμε αποχαυνωμένοι τον τελευταίο καιρό και που χρόνια πριν φανταζόμασταν ότι το 2019 αν μη τι άλλο θα ναι τα χρόνια της επιστημονικής φαντασίας μας αλλά όμως όχι αφού για παράδειγμα ένα από τα πιο αυτονόητα δικαιώματα όπως η αυτοδιάθεση του ατόμου και δη η δυνατότητα να επιλέγει κανείς το φύλο του είναι ακόμα ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού τότε ναι παραστάσεις σαν αυτή που είδαμε χθες βράδυ στο θέατρο Αμαλία στη Θεσσαλονίκη έχουν όχι μόνο λόγο ύπαρξης αλλά σχεδόν εκπαιδευτικό χαρακτήρα.
Η απουσία σκηνικού ήταν μάλλον το τρικ για να επικεντρωθούμε στην σαν ρυάκι αφήγηση της πρωταγωνίστριας με την έξωμη μαύρη τουαλέτα (μια αντίστοιχη φορούσε η Βλαχοπούλου στον θρυλικό ρόλο της χήρας) και την ξανθιά περούκα που στο τέλος έβγαλα αποκαλύπτοντας το ξυρισμένο κρανίο της σε μια συμβολική κίνηση καθολικής έκθεσης που ωστόσο παλινδρομούσε από την ενήλικη ζωή της στην παιδική ηλικία και το ανάποδο.
Ανέχεια, έρωτες, εφαψίες, αισθησιακές ταινίες, σεξ, πολλά λεφτά, καλλιτεχνία, πίκρα, απογοήτευση, ανασφάλειες όλα όσα φαντάζεται κανείς ότι περιέχει μια ζωή σαν αυτή της Κουμαριανού κι ακόμα περισσότερα και πάντα τίμιων προθέσεων απέναντι στον εαυτό της και στους ανθρώπους που διάλεγε να νοηματοδοτούν κάθε φορά τη ζωή της.
Αυτό το είδος θεάτρου όπου αξιοσημείωτοι τύποι ανθρώπων ανεβαίνουν στη σκηνή κι αφηγούνται τη ζωή τους έχει νομίζω πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθεί περαιτέρω. Στα plus της παράστασης το τραγούδι που πλαισιώνει την αφήγηση με τον ίδιο τίτλο «Τη λένε Εύα» με την απαράμιλλη ερμηνεία της Τάνιας Τσανακλίδου σε μουσική της Λένας Πλατωνος και στίχους της Ελένης Φωτάκη. Τραγούδι που για την ώρα δεν έχει ενταχθεί σε κάποιο κύκλο τραγουδιών αλλά κυκλοφορεί αδέσποτο στο διαδίκτυο σαν την ηρωίδα που το ενέπνευσε. Μπράβο Εύα. Μπράβο Αντώνη.