Κριτική / «Το Δρακοδόντι» στο Θέατρο Ροές: Ένα σουρεαλιστικό μουσικό παραμύθι που νικάει την… βαρύτητα

«με της μάνας την ευχή και τσης καλής μου το δάκρυ
 κίνησα σε τόπους μακρινούς να παραβγώ στου δράκου το γινάτι»

Η συνάντηση της ομάδας χορευτών και ακροβατών «Κι όμως κινείται» με τον Δημήτρη Αποστολάκη, από τους Χαΐνηδες είναι μια ιστορία που κρατάει χρόνια. Από το Σωματίδιο του Θεού και τον Ερωτόκριτο συναντιούνται ξανά στο Δρακοδόντι. Ένα έμμετρο παραμύθι σε στίχους και μουσική του Δημήτρη Αποστολάκη.

Η παράσταση «Το Δρακοδόντι» που παρουσιάζεται στο θέατρο Ροές είναι η αφήγηση μιας ιστορίας. Ενός μύθου που θέλει τον πολεμιστή να ορκίζεται στην καλή του απόδειξη για την αγάπη του το δόντι ενός δράκου. Κι όταν εκείνη ζητάει πειστήρια της αγάπης του εκείνος κινεί να βρει τον δράκο και να τον προκαλέσει σε μάχη. Μα ο δράκος είναι θεριό και δεν νικιέται, εκτός αν ο ίδιος νικήσει τον εαυτό του…

Ξεκινώντας η παράσταση στην σκηνή βρίσκονται και οι έξι χορευτές – ακροβάτες οι οποίοι είναι οι Μάλκομ Γεωργούλης, Νώντας Δαμόπουλος, Χριστόφορος Μακατσώρης, Αλέξανδρος Νούσκας – Βαρελάς, Σουγιουλτζή Χριστίνα και η Χαμηλοθώρη Λία. Οι αρχικές θέσεις επαναπροσδιορίζονται, η σκηνή αποκτά δικό της σώμα και ο χορός αρχίζει. Παράλληλα, ο Δημήτρης Αποστολάκης παρέα με τους Δημήτρη Ζαχαρουδιάκη, Peter Jacques, Τάκη Κανέλλο, Σπυριδούλα Μπάκα, Μιχάλη Νικητόπουλο και Γιάννη Νόνη, αρχίζει την αφήγηση συντροφιά πάντα με την λύρα του.

Ενώ, αρχικά δίνεται η εντύπωση πως είναι ένα δρώμενο διαιρεμένο σε δυο πράξεις σύντομα συνειδητοποιεί ο θεατής πως η πράξη είναι μία. Ο συνδυασμός μουσικής, λόγου και κίνησης είναι τόσο αρμονικά και εύστοχα πλεγμένος που ορίζει ένα θέαμα όχι και τόσο συνηθισμένο, μα σίγουρα μεγαλοπρεπή. Η εναλλαγή εικόνων μέσα από σώματα που αιωρούνται, χορεύουν, παλεύουν και στην κυριολεξία νικούν την βαρύτητα είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή. Από την άλλη ο Δημήτρης Αποστολάκης, με την φυσική βραχνάδα της φωνής του κάνει εικόνες τις λέξεις και ενώ ένας είναι ο αφηγητής από μπροστά σου περνάνε όλα τα πρόσωπα του έργου. Σε αυτό σίγουρα βοηθάει το σκηνικό του Camilo Bentancor. Μια σιδερένια κατασκευή από αποσπώμενα κομμάτια που όλα μαζί συνθέτουν την εικόνα ενός δράκου. Με απαραίτητες χειρολαβές και στεφάνια οι χορευτές αναρριχούνται στο μεταλλικό θηρίο και προσπαθούν, όπως λέει και το παραμύθι, να το δαμάσουν. Τα πάντα στον χώρο λειτουργού ως σκηνικό. Από τις υδρορροές, ένα σεντόνι, μια καρέκλα, τα σκαλιά προς την πλατεία. Όλα γίνονται σώμα και παίρνουν ψυχή από τα κορμιά των ακροβατών που σε όλη την διάρκεια της παράστασης αφουγκράζονται και συμπορεύονται με την εξέλιξη του παραμυθιού.

Το εντυπωσιακό είναι πως η χορογραφία – σκηνοθεσία της Χριστίνας Σουγιουλτζή, ιδρύτριας της ομάδας «Κι όμως κινείται», καταφέρνει με ακρίβεια να μαζεύει τα λόγια του παραμυθιού και να τα κάνει κίνηση και εικόνα τόσο πειστικά και αβίαστα που ακόμα κι αν ο θεατής χάσει κάτι από την λεκτική αφήγηση έρχεται η χορογραφία να του το συμπληρώσει.
Το δέσιμο των δύο τεχνικών ομάδων είναι η επιτυχία της παράστασης. Δεν ακολουθεί ο ένας τον άλλον, ούτε ηγείται κάποιος. Είναι μία πράξη.

Ένας ζωντανός οργανισμός που ξεκινάει ως δύο ανεξάρτητα σώματα και πολύ σύντομα ενώνεται κάτω από τις λύρες, το λαούτο και τα τύμπανα.

Οι συνθέσεις ακολουθούν και αυτές το ταξίδι του πολεμιστή. Κρητικές μελωδίες, Ηπειρώτικο κοφτό και Ποντιακά αγγεία – τουλούμ έρχονται να γυρίσουν τον κόσμο όλο για να βρεθεί ο δράκος και να νικηθεί.

Οι φωτισμοί της Μαρίας Αθανασοπούλου ακολουθούν και αυτοί το ψυχρό χρώμα του γκρίζου σκηνικού και πολύ έξυπνα παίζουν με τις εναλλαγές ημέρας και νύχτας του παραμυθιού. Τα κουστούμια επιμελήθηκαν η Αγγελική Μάνεση και η Φανή Μουζάκη. Άνετα ρούχα που διευκόλυναν την κίνηση των ακροβατών σε τόνους γήινους που θυμίζουν χορό αρχαίας τραγωδίας. Το παιχνίδι με τα μαλλιά – πλεξίδες των κοριτσιών ήταν πολύ έξυπνο, όπως και τα κομμάτια του δράκου που σιγά σιγά απομακρύνονταν το ένα από το άλλο και όλα αυτά στον αέρα όταν οι χορευτές ήταν επάνω τους!

«Το Δρακοδόντι» είναι ένα κρητικό λιμπρέτο, μια οπτικομουσική παράσταση που σε παίρνει από το χέρι και σε πλήρη αρμονία με το χορευτικό ακροβατικό σχήμα Κι όμως κινείται σε μεταφέρει σε μια μυθική ατμόσφαιρα, όπου κανείς δεν πέφτει στην παγίδα του επιφανειακού μιμητισμού, αλλά αντιθέτως, τόσο οι χορευτές όσο και οι μουσικοί, ερμηνευτές νιώθουν την κάθε λέξη, την κάθε κίνηση και με λίγη μαγεία σε παρασύρουν στον μύθο τους!

Info: Παραστάσεις κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00 στο Θέατρο Ροές (Ιάκχου 16, Γκάζι, Αθήνα). Περισσότερα εδώ.