Κριτική: “Ξυπόλυτοι στο πάρκο” του Νιλ Σάιμον στον Νέο Ακάδημο
Τελικά, πότε αρχίζει ο έγγαμος βίος; Πριν ή μετά τον έρωτα;
Ο θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Νιλ Σάιμον είναι ένας από τους πολυγραφότερους και ευφυέστερους δημιουργούς, που γνώρισε ποτέ η Αμερική. Το 1963 έγραψε το «Ξυπόλυτοι στο πάρκο», το οποίο βραβεύτηκε με Tony καθιερώνοντας τον ως τον μετρ των ρομαντικών κομεντί.
Η ιστορία μας τοποθετεί στο Μανχάταν της δεκαετίας του 60΄. Εκεί θα γνωρίσουμε τον νεαρό και μετρημένο δικηγόρο Πολ και την παρορμητική διακοσμήτρια Κόρι. Είναι, μόλις, έξι ημέρες παντρεμένοι και πολύ, μα πολύ, ερωτευμένοι. Το μόνο που μοιάζει να στέκεται εμπόδιο ανάμεσα σε εκείνους και την ευτυχία είναι το μικρό διαμέρισμα, που διάλεξε η Κόρι για να ζήσουν. Το σπίτι είναι μικρό, δεν έχει θέρμανση, όλα είναι στριμωγμένα και, επιπλέον, έχει εκκεντρικούς γείτονες.
Φτάνει η αγάπη τους για να υπερπηδήσει όλα τα εμπόδια ή μέσα από όλες αυτές τις δοκιμασίες θα συνειδητοποιήσουν πόσο διαφορετικοί είναι και πόσο υπέροχο καμιά φορά μπορεί να είναι αυτό;
Παρά τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, που ζούμε τον τελευταίο καιρό, το ιστορικό θέατρο Νέος Ακάδημος επενδύει σε ένα έργο διαμάντι, σε ένα καστ ηθοποιών που στο σύνολο τους είναι εξαιρετικοί και στην σκηνοθέτιδα Ρείνας Εσκενάζυ με μία παράσταση που επενδύει στην φετινή θεατρική σεζόν.
Το να σκηνοθετήσεις μια κωμωδία ή να παίξεις σε αυτήν δεν είναι σίγουρα η πιο εύκολη δουλειά. Μπορεί η κωμωδία ως είδος να φαντάζει βατή, όμως, ακριβώς αυτή είναι και η δυσκολία της. Χρειάζεται ρυθμό, αμεσότητα, πολύ καλή χημεία μεταξύ των ηθοποιών και φυσικά αισθητική για να αποφευχθούν εύκολες μανιέρες. Η Ρείνα Εσκενάζυ, για άλλη μια φορά, απέδειξε με την βοήθεια της μετάφρασης του Αντώνη Γαλέου πως είναι μια σκηνοθέτιδα που μπορεί να διαβάζει το κείμενο και να το ξαναγεννά μέσα από την έμπειρη αντίληψη της.
Δεν είναι το μικρό ρετιρέ που τρομάζει τους ήρωες μας, ούτε η έλλειψη ανέσεων που τους κάνει νευρικούς, αλλά η συναισθηματική ενηλικίωση τους. Η απροσδόκητη και άκρως θαυμάσια συνθήκη που καλείται ένας άνθρωπος να αντιμετωπίσει όταν μοιράζεται την ζωή του με έναν άλλον άνθρωπο. Όλες αυτές οι μικρές-μεγάλες διαφορές που πρέπει να χωρέσουν σε αυτό που λέμε έρωτας και κοινή ζωή. Το κομμάτι του εαυτού μας που πρέπει λίγο να περιορίσουμε για να κάνουμε χώρο για τον άλλον.
Μέσα, λοιπόν, από πέντε χαρακτήρες, που εξελίσσονται διαρκώς καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου βλέπουμε όλες τις «έγγαμες» αποχρώσεις ενός ζευγαριού που αγαπιέται και ωριμάζει, αλλά δεν ξέρει τον τρόπο πώς να το διαχειριστεί όλο αυτό. Η σκηνοθεσία είναι γήινη, χωρίς να χάνει λεπτό από την μαγεία και τον ρομαντισμό μιας γνήσιας κωμωδίας. Δεν υπάρχει θεατής που να δει την παράσταση και να μην αναγνωρίσει σε αυτήν κάτι από την δική του ζωή. Όλοι οι ηθοποιοί είναι χορογραφημένοι με ακρίβεια και διατηρώντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ρόλων, αλλά και πετυχαίνοντας την απαραίτητη μεταξύ τους ζύμωση καταφέρνουν μια παράσταση, που αν κρίνω από το ενθουσιώδες και παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού, θα συζητηθεί πολύ.
Η Κόρι είναι το κορίτσι που θέλει να ζήσει τα πάντα στο κόκκινο αποζητώντας την συναισθηματική ασφάλεια ενός συντρόφου. Είναι εκείνη που βάζει μπροστά τις μηχανές, αλλά δεν ξέρει πώς να τις ελέγξει. Υπέροχη Βασιλική Τρουφάκου, αέρινη πάνω στην σκηνή με έναν αναζωογονητικό δυναμισμό και μια ευάλωτη παιδικότητα που σε κάνει να μην θες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της.
Αν η Κόρι είναι το γκάζι, ο Πολ είναι το φρένο. Είναι ο άνθρωπος που νιώθεις ασφάλεια τόσο όσο χρειάζεται για να τον ερωτευτείς πολύ. Ο Αργύρης Αγγέλου, πιστός στις καλές ερμηνείες του προσεγγίζει τον χαρακτήρα του με χειρουργική ακρίβεια. Είναι ο ιδανικός Πολ. Σταθερός, υπομονετικός με σωστή αντίληψη του κωμικού στοιχείου έρχεται να συμπληρώσει την συμπρωταγωνίστρια του. Η σκηνή στο πάρκο είναι εξαιρετική.
Η αγαπημένη Ελένη Κρίτα είναι απολαυστική. Με όλη την φινέτσα της αστής μαμάς που, όμως, κρύβει τέτοιο πάθος που δεν γίνεται να μην σε συνεπάρει. Είναι εκείνη που ξέρει καλύτερα από όλα τα πρόσωπα τι σημαίνει να είσαι παντρεμένος και με την ασφάλεια της εμπειρίας έχει τον ρόλο της ήρεμης δύναμης. Άμεση και με ολόσωστη άρθρωση χαιρόμασταν να την ακούμε.
Προσωπικά, τον Άρη Λεμπεσόπουλο δεν τον είχα ξαναδεί σε κωμωδία και ειλικρινά αναρωτιέμαι τον λόγο. Η επιλογή της σκηνοθέτιδας ήταν εύστοχη. Εξαιρετικός μυστηριώδης κύριος Βελάσκο. Σε ρόλο εμπρηστικό έρχεται να ταράξει τα νερά. Υπάρχει μια μουσικότητα στον τρόπο που ερμηνεύει τον συγκεκριμένο ρόλο ο Λεμπεσόπουλος που τον κάνει να μοιάζει με μποέμ καλλιτέχνη. Το ντελικάτο physic του τον βοηθάει να έχει πολύ σωστή κίνηση σαν να χορεύει προσθέτοντας μια ιδιαίτερη ροή στο κείμενο.
Ο Jerome Kaluta σε ρόλους άκρως «οικογενειακούς» είναι ο πασπαρτού της παράστασης. Παρά τις μικρές σε διάρκεια εμφανίσεις του σε διάφορα στιγμιότυπα της πλοκής αναπτύσσει ωραία χημεία με τους υπόλοιπους ηθοποιούς και «κουμπώνει» απόλυτα στο έργο.
Ιδιαίτερη αναφορά στα σκηνικά και κουστούμια της παράστασης. Το θέατρο είναι ψευδαίσθηση και χρειάζονται όλα τα μέσα για να διατηρηθεί η μαγεία. Η σύνθεση της Άση Δημητροπούλου είναι μελετημένη και σε μεταφέρει σε ένα τυπικό διαμέρισμα των ’60s με παστέλ χρώματα, εσωτερικά φυτά και ρετρό στοιχεία, υπό την υπογράμμιση των φωτισμών της Μελίνας Μάσχα. Τα κουστούμια του Μάριου Καραβασίλη θα τα αγαπήσετε. Θηλυκά με γεωμετρικά μοτίβα, προσεγμένα αντρικά κουστούμια και επιρροές από Givenchy.
Ο Σταμάτης Γιατράκος κάνει ωραία δουλειά στην μουσική επιμέλεια και θα σας παρασύρει σε αγαπημένες μελωδίες πριν ακόμα αρχίσει η παράσταση.
Το «Ξυπόλυτοι στο πάρκο» του Νιλ Σάιμον, σε σκηνοθεσία Ρείνας Εσκενάζυ είναι μια καλοδουλεμένη, γενναιόδωρη παραγωγή που μας κάνει να χαιρόμαστε για έναν λόγο παραπάνω που άνοιξαν ξανά τα θέατρα και με απόλυτη ασφάλεια μπορέσαμε να απολαύσουμε μια πραγματικά ωραία παράσταση.