Ζευγάρια στη σκηνή που ερμηνεύουν, τέρπουν και διαπρέπουν. Άντρες, γυναίκες και αντρόγυνα, που ξεδιπλώνουν μαζί στο σανίδι το ταλέντο τους και την ικανότητα τους να μας ταξιδεύουν, δείχνοντας ότι όπως ο έρωτας έτσι και και το θέατρο σε πολλές περιπτώσεις είναι υπόθεση για δύο.
Είδαμε και ξεχωρίσαμε 6 θεατρικά ζευγάρια, που αυτήν την περίοδο κάνουν στην κυριολεξία παιχνίδι για δύο. Πάμε να μπούμε σφήνα στη μέση, και να σας τα παρουσιάσουμε:
Α. ΑΝΤΡΙΚΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ
«Lemon» από τη Γεωργία Τσαγκαράκη στο Θέατρο Ραντάρ
Διασκευή του «1900» του Αλεσάντρο Μπαρίκο, η συγκινητική ιστορία του ανθρώπου που γεννήθηκε μέσα σε πλοίο, στη δίνη του μεταναστευτικού ρεύματος προς την Αμερική, μεγάλωσε, ανδρώθηκε μέσα σε αυτό, διακρίθηκε ως δεξιοτέχνης μουσικός, αρνήθηκε να πατήσει το πόδι του στην ξηρά, και πέθανε μέσα στο παροπλισμένο καράβι όταν ανατινάχθηκε για παλιοσίδερα.
Το έργο, που βασικά είναι μονόλογος, διασκευάζεται με ευφυή και διαυγή τρόπο από τη Γεωργία Τσαγκαράκη και διασπάται σε δύο χαρακτήρες, αυτόν του κεντρικού ήρωα, του φίλου του που διηγείται την ιστορία και του ίδιου του 1900. Έτσι η αφήγηση αποκτά μια ξεχωριστή δυναμική, ο 1900 παίρνει σάρκα και οστά μπροστά μας, και ενισχύεται καταλυτικά η δραματοποίηση.
Η όλη δράση έχει σημεία αναφοράς έναν χάρτη, μια σκάλα που οδηγεί στο πατάρι του θεάτρου (σκηνικά Νατάσα Τσιντικίδη), και ένα κατασκευασμένο πιάνο αποκλειστικά για την παράσταση από τον Θωμά Μαριά, αυτό το πιάνο που είναι ο συμπρωταγωνιστής και το σημείο αναφοράς σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Εκεί πάνω του και μέσα του κινείται ο 1900- Lemon, εκεί γεννιέται, εκεί ζει, και αυτό είναι το πιάνο που θα ανοίξει την αγκαλιά του και θα τον «καταπιεί» κυριολεκτικά. Η μικρή σκηνή του Θεάτρου, κουμπώνει απόλυτα στην ατμόσφαιρα εγκλεισμού, στη στενότητα ενός πλοίου, ενώ ακόμα και το κοινό παρακολουθεί την παράσταση ως ένα ανώνυμο πλήθος επιβατών σε κάποιο υπερατλαντικό ταξίδι του πλοίου.
Τους ρόλους και τις μουσικές ερμηνεύουν οι Μελαχρινός Βελέντζας και Γιώργος Δρίβας, δύο ηθοποιοί που λειτουργούν επάνω στη σκηνή με απόλυτη αρμονία και αλληλοσυμπλήρωση, ο ένας να δίνει πάσα στον άλλο, να διαλέγονται ακόμα και στις σιωπές τους, να εισχωρούν ο ένας στην ψυχή του άλλου ακόμα και με τα βλέμματά τους. Ερμηνείες δυναμικές και βαθιά συγκινητικές, με έντονες σωματικές ανάσες , με γρήγορους ρυθμούς, με δύναμη, σθένος και αντοχή που εντυπωσιάζει.
Μια παράσταση που γεννάει συγκίνηση και μελαγχολία, χαρά και ονειροπόληση σε μια εποχή μακρινή, ένας ύμνος στην αγνότητα της ανθρωπιάς, στην άρνηση της κοινωνικής συμβατότητας, της κύλισης στη μάζα και τον συρμό. Ένα μικρό διαμάντι, σε ένα θέατρο που ήδη έχει αρχίσει να αφήνει στίγμα για τις εξαιρετικές επιλογές του.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ
«Βουρκόλακας» του Αργύρη Εφταλιώτη από την ομάδα Αυτή και Αυτοί στο θέατρο Εργοτάξιο
Παρόλο που η Ελένη Αλιφρραγκή (η «Αυτή») είναι το τρίτο μέλος της ομάδας και η οποία έχει ουσιαστικά το μουσικό κομμάτι της παράστασης, οι Ανδρέας Ψύλλιας και ο Σπύρος Αναστασίνης (οι «Αυτοί») έχουν αναλάβει να μας οδηγήσουν στο μυστηριακό κόσμο του Βουρκόλακα του Αργύρη Εφταλιώτη, το μοναδικό θεατρικό έργο του συγγραφέα, εμπνευσμένο από την δημοτική παράδοση και την παραλογή «Του Νεκρού Αδερφού».
Ποιο είναι το εντπωσιακό σε αυτήν την παράσταση, και γιατί την ξεχωρίσαμε; Γιατί τα παιδιά αυτά επέλεξαν να ακουμπήσουν στην ελληνική παράδοση και στο ελληνικό στοιχείο με έναν τρόπο που σε πρώτο επίπεδο αποδίδουν ένα «μαύρο» και «σκοτεινό» έργο με χιούμορ και κέφι, κλείνοντας πονηρά το μάτι στην κατήφεια του και ξεγελώντας το «θανατικό» του, και βέβαια αν θέλουμε να μπούμε πιο βαθιά, υπερπήδησαν τον κίνδυνο της γραφικότητας και του φολκλόρ που παραμόνευε στην απόδοση αυτού του εγχειρήματος.
Η παράσταση είναι σαν ελληνικό τραγούδι που έχει μελαγχολικούς στίχους και χαρούμενη μουσική: Ντύνονται όλους τους ρόλους με τρόπο ευρηματικό – μαύρη φούστα για τη μάνα, άσπρο σάλι για την κόρη, μαύρο μαντήλι για τον ερωτευμένο, μαύρος μανδύας για τον Κωνσταντή, σκορπούν γέλιο με τους βοηθητικούς ρόλους του κοινωνικού περίγυρου, τραγουδούν και χορεύουν. Χρησιμοποιούν την αφήγηση όχι ως νεκρό και στείρο μέσο εξιστόρησης, αλλά την «ανασταίνουν» και τη ζωντανεύουν με θεατρικότητα στους διαλόγους και έντονη σωματική δραστηριότητα στη σκηνή.
Μια παράσταση που ρέει ακριβώς σαν κελαρυστό νεράκι, που αναπνέει στο σήμερα, και φέρνει σε επαφή με τις ρίζες του ένα κοινό που ίσως και να τις σνομπάρει. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα όταν γίνεται από νέα παιδιά, που αγαπάν και αφοσιώνονται στη δουλειά τους. Μην το χάσετε!
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ
Β. ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ
«Χρωματιστές Γυναίκες» του Βασίλη Ζιώγα από τον Γρηγόρη Καραντινάκη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Ένα βαθύ, συμπυκνωμένο, ποιητικό και συνάμα σκληρό κείμενο.
Μια σκηνοθεσία που βουτάει βαθιά μέσα σε αυτόν τον πλούτο του κειμένου, όχι με τα μάτια κλειστά, αλλά με μάτια ορθάνοιχτα και χέρια απλωμένα να ψάξουν, να σκαλίσουν, να ψαχουλεύσουν και να φέρουν θησαυρούς στην επιφάνεια.
Δύο ερμηνείες από δύο ηθοποιούς που ταράσσουν συθέμελα τις αισθήσεις και τις συνειδήσεις, πρώτα και κύρια τις δικές τους, είναι ολοφάνερο αυτό σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, και κατά συνέπεια και του ίδιου του κοινού.
Κι ένα σπαραχτικό τραγούδι του Ζακ Μπρελ.
Αυτά είναι τα τέσσερα στοιχεία που κάνουν αυτές τις «Χρωματιστές Γυναίκες», μια παράσταση καθηλωτική.
Δυο αδελφές, φαντάσματα των εαυτών τους, ψάχνει η κάθε μια τη λύτρωση της μέσω της άλλης, παρηγορούνται η μια με τη σκέψη της άλλης. Βαθιά μυστικά, καλά κρυμμένα, τις στοιχειώνουν και τις καταδικάζουν. Εγκλωβισμένες, ανήμπορες, αγαπιούνται και μισιούνται, διαφωνούν και συμφωνούν, αγκαλιάζουν και διώχνουν για να αποκαλυφθεί δραματικά η απόλυτη ταύτισή τους. Η Άννα και η Έλλη – αυτά τα αγνά πλάσματα-πρωταγωνίστριες της δικής μας παιδικής αθωότητας (οι παλιότεροι ας ανακαλέσουν το αναγνωστικό της α δημοτικού με τα ομώνυμα κοριτσάκια -ηρωίδες), βρίσκονται στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, τσακισμένες και σκοτεινές αγκαλιά με λουλούδια που παρατάσσουν, κούκλες – μωρά που δεν έπαιξαν – δεν νανούρησαν, Πως να γίνουν Χρωματιστές Γυναίκες; και ποιο χρώμα είναι αυτό που μπορεί να τις βάψει;
Ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από την Μυρτώ Γκόνη και τη ΒιργΙνία Ταμπαροπούλου, ένα θέατρο που αφήνει ανοιχτούς όλους τους πόρους της ψυχής
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ
«Αφήστε μου την Άνοιξη» της Σοφίας Αδαμίδου από τον Μανώλη Ιωνά στο θέατρο Αλκμήνη
Θα μπορούσε να είναι δημοτικό τραγούδι. Παρόλο που δεν είναι, ο λόγος της Σοφίας Αδαμίδου εχει αυτήν την αυθεντικότητα και την ίδια συγκινησιακή δύναμη. Γιατί, προφανώς έχει ακολουθήσει αυτήν την ίδια διεργασία που ανάγει τα φαινομενικά απλοϊκά στιχάκια των δημοτικών τραγουδιών σε λογοτεχνικά επιτεύγματα που δύσκολα προσεγγίζονται από αντίστοιχα λόγια.
Ένα τέτοιο ποιητικό κείμενο έγραψε η Σοφία Αδαμίδου, για μια άχρονη μάνα-σύμβολο της ελληνικής υπαίθρου, για έναν μοναχογιό-σύμβολο που της έχει απομείνει, και για μια κόρη-σύμβολο, δέσμια των κοινωνικών συμβάσεων, που αποφασίζει να αποτινάξει όλα όσα την κρατάν σκλάβα μιας ζωής που δεν επέλεξε και δεν αγάπησε, και βουτηχτεί στον απαγορευμένο και ανεκπλήρωτο έρωτα μέχρι τέλους.
Δύο γυναίκες σε ευθεία σύγκρουση, με διαφορετικές φιλοσοφιές, ξεχωριστές στάσεις, με άλλες αφετηρίες, χτυπάνε και χτυπιούνται, παραδίνονται και υψώνουν ανάστημα, συμπονούν και αποδιώχνουν, για να συνειδητοποιήσουν με τον πιο σκληρό τρόπο και όταν πια όλα θα έχουν τελειώσει την σκληρή τους μοίρα.
Ο Μανώλης Ιωνάς, έχει στήσει μια σκοτεινή παράσταση στο ύφος του κειμένου, ολόφωτη ωστόσο σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα, τα πάθη , τα λάθη και τις συνειδήσεις των ηρωίδων. Ο Νίκος Κασαπάκης, έχει ντύσει σκηνή και ερμηνεύτριες και έχει φέρει πραγματικά την ‘Ανοιξη στην ατμόσφαιρα. Η Άννα Παντζέλη χρησιμοποιεί όλη τη σκηνική βαρύτητα και δωρικότητά της, η νεαρή Ιζαμπέλα Φούλοπ, ρίχνεται απευθείας στα βαθιά σε ένα ρόλο γεμάτο πάθος και βάσανο.
Σε μια εποχή που η ‘Ανοιξη του έρωτα μέχρι θανάτου, έχει μάλλον εκλείψει οριστικά, μια τέτοιαν Άνοιξη θα συναντήσουμε στο θέατρο Αλμήνη, σαν δημοτικό τραγούδι.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ
Γ. ΤΑ ΑΝΤΡΟΓΥΝΑ
«Η θέληση» από τον Σεζάρ Μπρι στο Ξενοδοχείο Μπάγκειον
Αναμφισβήτητα ο εγκαταλειμμένος και μισοερειπωμένος χώρος του Ξενοδοχείου Μπάγκειον, ανταποκρίνεται απαράμιλλα στο ύφος του κειμένου και την ατμόσφαιρα της παράστασης που θέλησε να εμφυσήσει ο Σεζάρ Μπρί.
Ο Σεζάρ Μπρι, που δεν θέλει απλά να μας μιλήσει για την εμβληματική αυτή προσωπικότητα της Σιμόν Βέηλ, μιας γυναίκας που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της στα Γράμματα, τόσο με το λόγο της όσο και με την προσωπική της στάση ζωής. Ο Σεζάρ Μπρί, θέλησε το κοινό να αγαπήσει αυτήν την φιλόσοφο και ακτιβίστρια, να την πλησιάσει, να την ακουμπήσει, να ανοίξει τα χέρια του και τη ψυχή του να δεχτεί τα δώρα της.
Η δραματουργία του κειμένου δεν έχει κάποια λογική ροή, χρονολογική ή σημειολογική, όπως ακριβώς λειτουργούσε το μυαλό της Βέηλ: πολυεπίπεδα, χωρίς στεγανά και όρους, ένα ολόκληρο ψηφιδωτό που αποκαλύπτεται κομμάτι-κομμάτι, εδώ κι εκεί και που βήμα-βήμα οδηγείσαι με δέος στην κατανόηση αυτής της σημαντικής γυναίκας.
Με όχημα του δύο ηθοποιούς (από τους καλύτερους της γενιάς τους, κατά την γνώμη μου) τον Δημήτρη Παπαβασιλείου και την Αγγελική Πασπαλιάρη), οι οποίοι παραδίνουν σώμα και πνεύμα στην παράσταση, συνεπείς, προσηλωμένοι σε μια «δύσκολη» σκηνοθεσία που κάποιες φορές φτάνει στα όρια του ακροβατισμού, με εκφορά λόγου σαν μελωδία (υπήρχαν στιγμές που έκλεισα τα μάτια, για να απολαύσω αποκλειστικά αυτό το ηχόχρωμα και την εξαιρετική άρθρωση που εκπέμπουν αυτά τα παιδιά ), δίνοντας μια άλλη ξεχωριστή διάσταση στο λόγο. H Αγγελική Πασπαλιάρη ακροβατεί στη λεπτότητα της Βέηλ, ο Δημήτρης Παπαβασιλείου ισορροπεί σε όλους τους άντρες της ζωής της.
Υπάρχουν εξαιρετικές, σχεδόν ποιητικές ή πολύ σκληρές στιγμές στην παράσταση: η σχεδιαστική αποτύπωση των θυμάτων του πολέμου σε μαυροπίνακα, το σωματικό κάρφωμα, η κόκκινη γραμμή αίματος, το κρεβάτι που λίγο λίγο καταπίνει την καταπονημένη Βέηλ, η ανάποδη αιώρηση του Παπαβασιλείου, η ανάλυση της Ιλιάδας, η διαδοχή και το πέρασμα από τα παιδικά παιχνίδια στον πόλεμο. Είναι μια παράσταση, που δεν αφήνει σε ησυχία τον θεατή , μια παράσταση να αφουγκραστείς μια ολόκληρη εποχή και μια προσωπικότητα που την σημάδεψε.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ
«Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» του Richard Alfieri από τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο στο Θέατρο Ιλίσια
Αν ψάχνετε μια παράσταση, που θα σας κάνει να χαμογελάτε ακόμα και στον ύπνο σας, μη χάσετε αυτό το πολύ σπουδαίο έργο και το πολύ τρυφερό ανέβασμά του στο θέατρο Ιλίσια.
Είναι από τα πολύ σπάνια δείγματα, μιας κομεντί που δε χαρίζεται στην ελαφρότητα, στην ευκολία και στο προφανές. Σε ένα πολύ φινετσάτο σκηνικό περιβάλλον, ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος δημιουργεί ένα σύμπαν που ξεχειλίζει από τρυφερότητα, αποδοχή, φιλία και αγάπη. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, με άλλες αφετηρίες, αλλά θέλω και άλλα πρέπει, άλλες προτεραιότητες, τα ξεπερνάν όλα και δένονται ουσιαστικά μέσω της μουσικής και του χορού, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης, όταν η ψυχή ανοίξει και αρχίσει να δίνει και να παίρνει αγάπη και κατανόηση.
Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος, κρατάει για τον εαυτό του το ρόλο του δασκάλου χορού, προσηνής, άμεσος και ανθρώπινος, η Ναταλία Τσαλίκη καταθέτει μια από τις κορυφαίες γυναικείες ερμηνείες της σεζόν, αέρινη φιγούρα, με ζωγραφισμένες εκφράσεις και τσακίσματα φωνής, και οι δύο μαζί χορεύουν σαν σε όνειρο και θαρρείς πως αιωρούνται στον αέρα.
Είναι μια παράσταση που μεταδίδει την αρμονία, τη νηφαλιότητα και την ευτυχία της (ακόμα και αυτήν την ευτυχία και ηρεμία του φυσικού τέλους της ζωής), και που βγαίνοντας βλέπεις τα πράγματα αλλιώς. Όλα πιο φυσιολογικά, όλα πιο κανονικά, όλα πιο υγιή.
Εξαιρετική η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, κομψή η σκηνογραφία του Γιάννη Μουρίκη, χορογραφίες από τον Μέμο Ρούσσο, κοστούμια από την Γεωργίνα Γερμανού. Από τις παραστάσεις που δικαιολογούν την αμέριστη αγάπη σου στο θέατρο.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ