Ένα θέατρο – Μια Ιστορία / Τεχνοχώρος Φάμπρικα: μια ομάδα, μια αντίληψη, ένα Χειροποίητο Φεστιβάλ
Λίγο πριν συναντηθεί η Μεγάλου Αλεξάνδρου με την Ιερά Οδό, πολύ δίπλα στο πολύβουο Γκάζι, βρίσκεται αυτό το καταφύγιο τέχνης (αυτή είναι η πιο ταιριαστή λέξη που βρήκα για να αποτυπώσω το περιεχόμενο και την ουσία αυτής της γωνιάς).
Ο Τεχνοχώρος Φάμπρικα, στον πολύ ζεστό του χώρο έχει καταφέρει να διαθέτει μπαρ, χώρο εκθέσεων, χώρο αναγνώσεων, θέατρο, και μια δροσερή καλοκαιρινή αυλή. Μπορεί κανείς να χαλαρώσει πίνοντας το καφέ του, να διασκεδάσει το βράδυ μες τις μουσικές dj, να συναντήσει εκεί ανθρώπους από το χώρο το θεάτρου, να μετέχει στις ειδικές ποιητικές βραδιές ή να παρακολουθήσει κινηματογραφικές προβολές, να παρακολουθήσει μια από τις παραστάσεις που φιλοξενούνται. Ένα πραγματικό καταφύγιο και στέκι.
Αυτό που αμέσως αντιλαμβάνεσαι στον χώρο είναι μια διαφορετική αύρα διάχυτη στην ατμόσφαιρα, μια αύρα συναδελφικότητας, ένας αέρας αλληλεγγύης, μια διάθεση συνεργασίας. Αντιλαμβάνεσαι ότι εδώ δεν έχει να κάνεις απλά με μια επιχείρηση που απλά δραστηριοποιείται στον χώρο της τέχνης, αλλά με μια στάση ζωής. Εδώ και 7 χρόνια, διοργανώνει το Χειροποίητο Φεστιβάλ , που συμπυκνώνει όλο το νόημα και την ουσία αυτής της στάσης και συν-αντίληψης για την τέχνη και τη ζωή.
Βρέθηκα με τον Φάνη Κατέχο, τον Στέφανο Λώλο και την Φένια Προβελέγγιου,
μιλήσαμε για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αυτής της ομάδας και
του χώρου τους. Μου μίλησαν για τα πως και τα γιατί τους, για τις
ανησυχίες και το όραμά τους, για του κόπους, τη δουλειά τους για την
ίδια τους τη ζωή. Και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Για τη θέρμη τους για
αυτό το πρωτόγνωρο (ομολογουμένως) εγχείρημα που μετατρέπει το
ιδεολογικό τους υπόβαθρο σε πράξη και ενέργεια, την προσήλωση τους στην
ομαδικότητα, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη. Αλλά και την συγκρότηση
τους στο να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, να μην πετούν στα
σύννεφα. Για τη δύναμή τους να αγωνίζονται και να παλεύουν τις όποιες
δυσκολίες.
Καιρός λοιπόν να μάθουμε για την ιστορία που έγραψε και συνεχίζει να γράφει αυτή η παρέα…
Πως ξεκίνησαν όλα;
Φάνης Κατέχος: Η πρώτη απόπειρα ήταν το 2008, όταν και μαζευτήκαμε να κάνουμε ένα έργο, στο Χυτήριο, η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων. Τότε ήμασταν πέντε φοιτητές και κάναμε την πρώτη μας απόπειρα να φτιάξουμε το πρώτο μας θεατρικό έργο. Εκεί αρχίσαμε περισσότερο να λειτουργούμε σαν ομάδα ήταν όταν μας έδωσε ένα έργο ο Ανδρέας Θωμόπουλος. Προσπαθήσαμε να κάνουμε και την πρώτη μας σκηνοθετική απόπειρα, που ήταν Τα παιδιά του Κάιν . Στην ουσία ανακαινίσαμε το θέατρο Βαφείο. Το ανακατασκευάσαμε για να μπορέσουμε να παρουσιάσουμε ένα έργο.
Φένια Προβελέγγιου: Το επόμενο βήμα γεννήθηκε από την ανάγκη ενός χώρου για να κάνουμε τις πρόβες μας. Βρήκαμε στο Μεταξουργείο ένα υπόγειο χώρο και βάζαμε όλοι ένα ποσό για να διατηρούμε ένα χώρο και να κάνουμε τις πρόβες. Εκεί γεννήθηκαν πάρα πολλά πράγματα. Ερχόντουσαν άλλες ομάδες κι έκαναν τις πρόβες τους, αρχίσαμε να δεχόμαστε ομάδες από το εξωτερικό για σεμινάρια, ενώ στην πορεία κάναμε κι εμείς σεμινάρια σε άλλους. Επίσης γνωρίσαμε μία ομάδα που λεγόταν «Λάσπη», την οποία οργάνωνε η Ρίτα. Κάποια στιγμή η Ρίτα βρήκε τον χώρο που βρισκόμαστε τώρα, στη Μεγάλου Αλεξάνδρου 125. Η ιδέα ήταν να διαχειριστεί τον πάνω χώρο και μας πρότεινε να έρθουμε κι εμείς στο υπόγειο. Εμείς είπαμε «τι να είμαστε στο Μεταξουργείο, τι να είμαστε εδώ;» και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε. Οπότε βρεθήκαμε εδώ στο συγκεκριμένο χώρο το 2011.
Στέφανος Λώλος: Ο λόγος που ήρθαμε εδώ ήταν πλέον για να φτιάξουμε ένα δικό μας θέατρο. Επειδή τρώγαμε την πόρτα στη… μούρη απ’ όλα τα θέατρα με τα υπέρογκα ποσά και ενοίκια, μας φαινόταν αδιανόητο να κάνεις τόσο κόπο και στο τέλος, να σου τον παίρνουν… τέσσερα ντουβάρια! Σκεφτήκαμε λοιπόν να φτιάξουμε το δικό μας θέατρο. Κι έτσι έγινε. Και πάλι με δικό μας μπάτζετ, διαμορφώσαμε το υπόγειο και φτιάξαμε ένα δικό μας χώρο με μηδέν μπάτζετ, με ανακυκλώσιμα υλικά, με σκουπίδια. Ένας καθαρά χειροποίητος χώρος.
Ποια ανάγκη οδήγησε στη δημιουργία της ομάδας; Υπάρχει κάποιο σκεπτικό πίσω από τη δημιουργία της και ποια είναι η φιλοσοφία της;
Φένια Προβελέγγιου: Το προσωπικό μας αντικείμενο είναι το θέατρο αλλά η διαδικασία για να δημιουργηθεί μία θεατρική ομάδα, ήταν και η ανάγκη που μας έφερε πιο κοντά. Είμαστε όλοι φοιτητές. Τελειώσαμε τη δραματική σχολή της Αγίας Βαρβάρας. Όλοι εμείς είμαστε μία ομάδα από τα δυτικά προάστια, δηλαδή δεν είχαμε τις γνωριμίες ή το οικονομικό μπάτζετ για να στηριχθούμε και να κάνουμε πράγματα, οπότε έπρεπε να δημιουργήσουμε μία συσπείρωση για να μπορέσουμε να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα. Η ανάγκη μας έφερε κοντά, το θέατρο μας έφερε κοντά. Έτσι δημιουργήσαμε ένα πυρήνα ανθρώπων και κάναμε τα πρώτα μας θεατρικά έργα.
Στέφανος Λώλος: Η ιδέα για να υπάρξει αυτή η ομάδα ήταν ότι επειδή βλέπαμε πως πολλές ομάδες γινόντουσαν και διαλυόντουσαν, σκεφτήκαμε να δημιουργηθεί μία ομάδα όπου ο καθένας από εμάς να είναι ανεξάρτητος καλλιτέχνης και από την άλλη να ανήκει και κάπου.Είμαστε όλοι μαζί, αλλά και ο καθένας ξεχωριστά μπορεί να τραβήξει την πορεία του και να κάνει τα δικά του πράγματα. Πάντα όμως υπάρχει ένα σπίτι και αν νιώθει μόνος του να έρχεται κοντά. Να υπάρχει μία οικογένεια.
Φάνης Κατέχος: Όταν ξεκινήσαμε, προ δεκαετίας, ψάχναμε να βρούμε ένα τρόπο να κάνουμε μία παράσταση χωρίς να υπάρχει υψηλό κόστος. Αυτό όμως άρχισε να δυναμώνει. Δηλαδή ότι είμαστε μαζί και κάνουμε τέχνη μαζί και ο καθένας καταθέτει και δίνει αυτό που μπορεί. Όπως τις τεχνικές τους γνώσεις. Παραδείγματος χάριν εγώ ασχολούμαι με το σίδερο και με διάφορα άλλα πράγματα τεχνικά. Ο καθένας προσπαθεί να συμβάλλει, όπως δηλαδή να βάψει τοίχους ή να φτιάξει και να κολλήσει μία αφίσα ή να φτιάξει ένα κοστούμι. Έτσι όλοι περάσαμε απ’ όλους τους τομείς και μάθαμε να τα κάνουμε όλα.
Και το όνομα Φάμπρικα;
Φάνης Κατέχος: Το όνομα μας «Fabrica», υπαινίσσεται ότι όλοι είμαστε εργάτες μίας φάμπρικας. Το θέατρο είναι μία φάμπρικα κι εμείς είμαστε εργάτες αυτού του εγχειρήματος. Δεν υπάρχουν αφεντικά. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που είναι οι κεφαλές.Είμαστε όλοι μαζί, ζυμωνόμαστε παρέα και απλά ο καθένας επιλέγει ένα τομέα που ανθίζει περισσότερο και προσπαθεί μέσα από αυτό τον τομέα να ανθίσει και την ομάδα.
Ποιο ήταν το πρώτο έμψυχο υλικό αυτής της ομάδας και πως κύλισε μέσα στο πέρασμα του χρόνου από το 2008 έως σήμερα;
Στέφανος Λώλος: Ο πρώτος πυρήνας αποτελούταν από εμένα, τον Φάνη Κατέχο, τη Φένια Προβελεγγίου, τον Κώστα Εξαρχόπουλο, την Κυριακή Μήτσου και τον Γιώργο Τριανταφυλλίδη. Μέσα στην ομάδα δεν υπάρχει κλειστό πλαίσιο. Για παράδειγμα η Κυριακή Μήτσου είναι 2-3 χρόνια στο Λονδίνο, αλλά έχει το νου της στην ομάδα. ο Παύλος Μελικίδης είναι στη Ρωσία στο Θέατρο Στανισλάβσκι ως βασικός ηθοποιός, αλλά κι αυτός έχει το μυαλό του στην ομάδα. Μπορεί να επιστρέψει έπειτα από 3-4 χρόνια και να κάνουμε και πάλι πράγματα μαζί. Δε φεύγει κανείς, ούτε έρχεται κανείς. Υπάρχουμε σαν ομάδα με ήξεις αφίξεις και ανάλογα το χρονικό πλαίσιο, κάποιος παίρνει πιο πολλές δραστηριότητες στην πλάτη του και κάποιος άλλος αντίστοιχα βγάζει.
Φάνης Κατέχος: Η σκέψη για τη συνεργασία είναι ότι ενώ έχουν έρθει πολλοί άνθρωποι κι έχουν φύγει κι έχουν εξαφανιστεί σε αυτή την ομάδα, μένουν οι άνθρωποι που είναι κοινής πάστας. Μπορεί να είμαστε διαφορετικοί σαν χαρακτήρες, αλλά έχουμε κοινό υλικό, κοινό συστατικό που ρέει μέσα. Αυτοί οι άνθρωποι ερχόμαστε μαζί και είναι άλλοι τόσοι που ακόμη δεν τους ξέρουμε και θα βρεθούμε μαζί. Αυτό που μας κάνει να υπάρχουμε σαν ομάδα είναι η ζύμωση και ότι πάνω από εμάς υπάρχει αυτή η ιδέα που υπηρετούμε, που είναι το θέατρο. Δεν υπηρετούμε τους εαυτούς μας. Υπηρετούμε το θέατρο.
Όταν υπάρχει κάτι που είναι πιο ψηλά από εσένα, όλα βρίσκουν τη λύση τους. Έχουμε την πεποίθηση ότι δεν μας ανήκει τίποτα. Μπορεί σε πέντε χρόνια εγώ να μην υπάρχω και να υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που να συνεχίζουν την ιδέα της Φάμπρικας. Δεν έχουμε την εγωιστική μορφή, ότι μου ανήκουν κάποια πράγματα, μου ανήκει η ομάδα, μου ανήκει το θέατρο, μου ανήκει το μπαρ. Δεν υπάρχει αυτό εδώ. Υπάρχουμε όλοι στην ίδια οικογένεια.
Δυσκολίες συναντήσατε; Συναντάτε; Και πως τις ξεπερνάτε;
Φένια Προβελέγγιου: Οι μεγάλες δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντήσαμε ήταν ουσιαστικός και ο λόγος που μας κάνει ομάδα, ότι δηλαδή βρίσκουμε τον τρόπο να ξεπεράσουμε τα εμπόδια. Τα εμπόδια προσπαθούμε να τα… βρούμε πλέον. Αν τα γνωρίζαμε όμως εξαρχής, δεν θα κάναμε ποτέ αυτό το βήμα. Γιατί ήμασταν σε αχαρτογράφητο… τοπίο. Δεν γνωρίζαμε τι σημαίνει το να φτιάξεις ένα χώρο, να διαχειρίζεσαι ένα χώρο, να πρέπει να ασχολείσαι με τα λογιστικά και τα νομικά του χώρου. Κάποια στιγμή ο Δήμος μας έκλεισε το θέατρο. Αυτά όλα είναι κάποια πράγματα που εμείς απλά δουλεύαμε σαν τα… σκυλιά για να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε την ιδέα μας. Δεν είχαμε την… πλάτη και δεν ξέραμε τίποτα. Αν βλέπαμε το σχέδιο εξαρχής και μας έλεγαν ότι για να το πετύχουμε, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτά τα εμπόδια, δεν θα το κάναμε ποτέ. Πήγαμε με άγνοια, με μόνη ορμή το θέλω μας για θέατρο. Αυτό μας παρακίνησε.
Φάνης Κατέχος: Όταν υπάρχει κάτι που είναι πιο ψηλά από εσένα, όλα βρίσκουν τη λύση τους. Έχουμε την πεποίθηση ότι δεν μας ανήκει τίποτα. Μπορεί σε πέντε χρόνια εγώ να μην υπάρχω και να υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που να συνεχίζουν την ιδέα της Φάμπρικας. Δεν έχουμε την εγωιστική μορφή, ότι μου ανήκουν κάποια πράγματα, μου ανήκει η ομάδα, μου ανήκει το θέατρο, μου ανήκει το μπαρ. Δεν υπάρχει αυτό εδώ. Υπάρχουμε όλοι στην ίδια οικογένεια. Όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε ρίξει πολύ κόπο τόσο εγώ όσο και άλλοι άνθρωποι, αλλά δεν αμειβόμαστε. Εγώ δεν παίρνω φράγκο από εδώ, όμως είμαι κάθε μέρα εδώ. Μου δίνει όμως τη βάση για να κάνω άλλα όνειρα πραγματικότητα. Δεν θα υπήρχε η Φάμπρικα, αν υπήρχε αυτή η νοοτροπία. Δεν θα μπορούσε να στηριχθεί, αν υπήρχαν μισθοί. Δηλαδή εμείς οι πέντε που το φτιάξαμε και χύσαμε τον ιδρώτα θέλουμε και κάποια χρήματα στην τσέπη γι’ αυτό. Θα είχε καταρρεύσει όλο το εγχείρημα.
Όλα αυτά τα χρόνια λειτουργίας, τι θα ξεχωρίζατε από τη δράση σας; Τι είναι αυτό που σας κάνει υπερήφανους;
Στέφανος Λώλος: Το γεγονός ότι είμαστε ακόμη μαζί, μας κάνει περήφανους. Η αυτοδιαχείριση και τα γεγονός ότι έχουμε μία οικογένεια. Δηλαδή εγώ νιώθω πιο πολύ οικογένειά μου τη Φάμπρικα, παρά τους γονείς μου και τα αδέρφια μου.Είμαστε όλοι μαζί, εδώ συμβαίνουν όλα. Αυτό που δοκιμάσαμε ως πιτσιρικάδες είδαμε ότι στο πέρας των χρόνων μας καλύπτει. Μπορούμε μέσα από αυτό να ζούμε, αλλά και να συνεχίζουμε να δημιουργούμε και να οραματιζόμαστε νέα πράγματα. Η Φάμπρικα διαχειρίζεται πολλά πράγματα. Δεν είναι σε ένα απλό πλαίσιο, ότι δηλαδή ανεβάζω μία παράσταση. Υπάρχει ένα ευρύτερο φάσμα δράσεων. Έχει να κάνει με την εκπαίδευση στο εξωτερικό, διδάσκουμε σε πανεπιστήμια, σε δραματικές σχολές, γίνονται σεμινάρια ανά τον κόσμο, έρχονται για να γνωρίσουν την τεχνικές μας, ανεβάζουμε παραστάσεις και το διαχειριζόμαστε μόνοι μας και βγαίνει κι ένα μεροκάματο για τους ανθρώπους που δουλεύουν εδώ.
Φάνης Κατέχος: Το πείραμα που πέτυχε! Το κάθε γέννημα είναι ένα παιδί. Απλά το παιδί το αφήνεις και φεύγει και ταξιδεύει. Όλα είναι παιδιά σου και δεν θεωρώ ότι είναι κάτι ιστορικό, απλά κάθε περίοδος συμβαίνουν κάποια διαφορετικά πράγματα. Εμείς δεν έχουμε παραστάσεις που να είναι ταυτόσημες με το χώρο μας. Ταυτόσημο της ομάδας αυτής είναι η συσπείρωση, είναι ένα πείραμα μέσα στην Ελλάδα της κρίσης που πέτυχε, είναι ένα παράδειγμα σε νέους δημιουργούς να μην τα παρατάνε. Δηλαδή να λένε, «αυτοί τα καταφέρανε και δεν είχαν κανένα γνωστό και κάνουν θέατρο και υπάρχουν και ζουν από το θέατρο αυτή τη στιγμή, οπότε είναι παράδειγμα για να ακουμπήσουμε και να προχωρήσουμε κι εμείς». Η αυτοοργάνωση, η αυτοδημιουργία και η ανεξαρτησία είναι αυτό που μας κάνει ομάδα και είναι μία σφραγίδα της Φάμπρικα και το άνοιγμα σε τόσους τομείς. Στην εκπαίδευση για παράδειγμα, όπου γυρίσαμε από ένα πρότζεκτ με Έλληνες και Γερμανούς, που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μία γέφυρα.
Φένια Προβελέγγιουου: Κάνουμε θέατρο στις φυλακές. Πριν από λίγο καιρό τελείωσε μία παράσταση «Ο μαρμαρωμένος χρόνος», που έγινε στην ψυχιατρική πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού. Ασχολούμαστε με το τσίρκο. Είχα μία ιδέα και όλοι την στήριξαν και κάναμε το «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι», που έπαιζε η Μαρία Αλιφέρη. Παίζουμε σε πολλούς χώρους, γιατί πολλές φορές δεν μας χωράει ο χώρος εδώ. Και βέβαιο το παιδί μας, το Χειροποίητο Φεστιβάλ που σε δυο ημέρες θα ανοίξει τα φτερά του για 7η συνεχόμενη χρονιά.
Το 7ο Χειροποίητο Φεστιβάλ – το παιδί μας. η φιλοσοφία μας…
Στέφανος Λώλος: Το Χειροποίητο Φεστιβάλ είναι ουσιαστικά η δική μας φιλοσοφία. Δίνουμε τους εαυτούς μας και το χώρο μας, αφιλοκερδώς. Για να δημιουργήσεις ένα φεστιβάλ θέλεις πόρους. Εμείς δεν έχουμε. Εργαζόμαστε 15-20 άνθρωποι χωρίς να βάλουμε μία δραχμή στην τσέπη μας για έξι μήνες, ώστε να φτιάξουμε αυτό το θεσμό. Για ένα μήνα, ο χώρος δεν έχει έσοδα, οπότε μπαίνουμε μέσα για να γίνει το φεστιβάλ. Θέλουμε να δείξουμε τον τρόπο που λειτουργεί η ομάδα κι αυτό έχει να κάνει με το χειροποίητο, το ανακυκλώσιμο και το θέατρο. Επίσης να δώσουμε βήμα σε νέους δημιουργούς να δουν τον τρόπο μας, να ζυμωθούμε με αυτούς και να γεννηθεί κάτι καινούριο. Αυτή είναι η έννοια του Φεστιβάλ και τη δείχνουμε με τον τρόπο που λειτουργήσαμε εμείς μέσα σε αυτά τα χρόνια.
Φάνης Κατέχος: Η φιλοδοξία του Φεστιβάλ είναι να γίνει μία γιορτή τέχνης. Να αναδειχθεί και ο Κεραμικός μέσα από το Φεστιβάλ. Να δημιουργηθεί ένα δίκτυο ανθρώπων που μοιράζονται κοινούς στόχους. Όλες οι δράσεις θα γίνουν εδώ στο χώρο, αλλά και στο δρόμο! Το ζήτημα είναι να μπορέσεις να κινήσεις και τη γειτονιά. Να μην είναι δηλαδή σε ένα κλειστό πλαίσιο, γιατί άλλωστε δε λειτουργούμε εμείς έτσι σαν ομάδα. να υπάρχει μία διαδραστικότητα. Και να υπάρχει και μία αλληλεπίδραση, γιατί δεν είμαστε μία κλειστή ομάδα που λειτουργούμε μόνο μεταξύ μας, πιστεύουμε ότι το έναυσμα για τη δημιουργία μας είναι και από τους άλλους και η έμπνευση πολλές φορές έρχεται μέσα από τους άλλους και μέσα από τη ζύμωση. Αυτό που κάνει η τέχνη. Αυτό που αναζητάει κι ένας τεχνικός όταν κάνει κάτι συγκεκριμένο, το κάνει για να βρει ομοϊδεάτες, που είναι στον πυρήνα της σκέψης του. Δηλαδή όταν εγώ κάνω κάτι, θα αφορά ανθρώπους που τους απασχολεί το ίδιο πράγμα με εμένα. έτσι γίνεται σε μία παράσταση. Αυτό σημαίνει ότι επικοινωνεί ο καλλιτέχνης με το θεατή. Αυτή είναι η επικοινωνία που έχει. Είναι ότι βρήκανε κοινό κώδικα, ότι τους απασχολεί το ίδιο θέμα. Ότι ο ένας το δείχνει και ο άλλος το λαμβάνει.
Φένια Προβελέγγιου: Φέτος είναι 50 ηθοποιοί, χορευτές, κινηματογραφιστές και εκθέτες που συμμετέχουν, πιο συγκεκριμένα είναι 12 θεατρικές ομάδες. Είναι δέκα ταινίες μικρού μήκους. Είναι έξι εκθέτες. Ουσιαστικά πιάνει όλο το φάσμα. Από τους εκθέτες είναι δύο εικαστικοί, ένας ζωγράφος, δύο φωτογράφοι. Προσπαθούμε να καλύψουμε όσο περισσότερες τέχνες μπορούμε. Οι θεατρικές παραστάσεις είναι δώδεκα και πολλά θεατρικά σεμινάρια. Αυτά που κάνουμε εμείς οι ίδιοι, αλλά και των συνεργατών μας, τα οποία είναι όλα δωρεάν.
Φάνης Κατέχος: Στις 20 του μηνός ήταν η πρώτη παράσταση προ Φεστιβάλ. Η παράσταση Change (Αλλαγή). Το δημιούργησαν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες, δέκα Έλληνες και δέκα Γερμανοί, ένα αποτέλεσμα εργαστηρίου. Έχουμε δημιουργήσει ένα φορέα, που λέγεται «Ελληνογερμανικό Κέντρο Νέων», που φτιάχνουμε προγράμματα μεταξύ Βερολινέζων και Αθηναίων, για να κάνουμε αυτή τη γέφυρα επικοινωνίας μέσω της τέχνης. Αυτό είναι το τέταρτο .Βάζουμε πάντα ένα θέμα και μέσα από τα εργαστήρια που κάνουμε καταλήγει πάντα να γίνει μία παράσταση. Αυτή τη χρονιά, το θέμα ήταν η Αλλαγή (Change). Το γενικό πλαίσιο και όνομα του προγράμματος είναι In and Out.
Προσφέρεται η σημερινή εποχή του «Εγώ» για τέτοιες συλλογικές δράσεις του «Eμείς»;
Στέφανος Λώλος: Υπάρχει πρόσφορο έδαφος για τέτοιες ομαδικές δράσεις. Αυτό μας αποδεικνύει ότι είναι το 7ο Φεστιβάλ και κάθε χρόνο υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ζωντάνια. Επειδή πλέον το πρότυπο δείχνει να είναι η ατομικότητα, εμείς εκεί είναι που πρέπει να πάμε αντίθετα. Να πάμε αντίθετα και όποιον πιάσουμε. Σίγουρα είναι η μειοψηφία. Αυτό δεν είναι σημείο των καιρών. Γενικότερα ο άνθρωπος φθίνει.
Αισιοδοξείτε μέσα στο απαισιόδοξο κλίμα της εποχής…
Φάνης Κατέχος: Παίρνουμε κι εμείς δύναμη μέσα από τη διοργάνωση του 7ΟΥ Χειροποίητου Φεστιβάλ και των τόσο σημαντικών πραγμάτων που θα συμβούν εδώ σε δυο ημέρες. Τι να πω.. Έχει πολλά σεμινάρια που είναι ακριβά, αλλά εδώ θα είναι δωρεάν σε εκείνο το διάστημα. Θα γίνει παρουσίαση Suzuki training, οι ομάδες που συμμετέχουν και κάνουν παραστάσεις είναι πραγματικά πολύ καλές.
Φανή Προβελέγγιου: Πραγματικά επειδή έχουμε στερηθεί πολλά για αυτό το Φεστιβάλ και έχουμε πονέσει κι έχουμε ματώσει. Φέτος αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε κάνει τόσα πολλά λάθη στο παρελθόν, από την πρώτη μας μέρα, οπότε έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, που όπως και πέρυσι έτσι και φέτος ευελπιστούμε να κάνουμε ένα Φεστιβάλ που αξίζει τον κόπο να το δει κάποιος.
ΔΕΙΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ 7ου ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΔΩ
Τεχνοχώρος Φάμπρικα
Διεύθυνση: Μεγ. Αλεξάνδρου 125, Αθήνα 104 35
Τηλέφωνο: 21 0341 1651
