Έχοντας το θέατρο ως ερέθισμα από τα παιδικά μου χρόνια, η διαμονή μου στο Λονδίνο με έφερε κοντά με μία πληθώρα εξαιρετικών θεατρικών παραστάσεων. Οι θεατρικές σκηνές στου West End είναι, μαζί με το Broadway της Νέας Υόρκης, η Μέκκα των παραστάσεων όλου του κόσμου. Στην καρδιά της πόλης του Λονδίνου, λοιπόν, βρίσκονται περί τις 40 θεατρικές σκηνές, με την πλειοψηφία να είναι βικτοριανής και εδουαρδιανής περιόδου, στις οποίες έχουν κάνει πρεμιέρα μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της 6ης τέχνης, ενώ είναι όνειρο καθενός ηθοποιού να βρεθεί σε κάποια σκήνη της Βρετανικής πρωτεύουσας. Όσο για τους φίλους του θεάτρου, αποτελεί εμπειρία ζωής η παρακολούθηση κάποιας θεατρικής παράστασης στην Theatreland.
The Mousetrap (Η Ποντικοπαγίδα) της Agatha Christie
St Martin’s Theatre (2017)
Το The Mousetrap (Η Ποντικοπαγίδα) είναι θεατρική παράσταση μυστηρίου με την υπογραφή της Agatha Christie. Είναι η μακροβιότερη παράσταση στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου και παίζεται στο West End του Λονδίνου από το 1952. Αρχικά το όνομα του έργου ήταν «Τα τρία τυφλά ποντίκια» και ξεκίνησε ως ραδιοφωνικό έργο. Αργότερα μετονομάστηκε σε The Mousetrap, από έναν στίχο του «Άμλετ» του William Shakespeare, όταν εξελίχθηκε σε θεατρικό έργο.
Το έργο εκτυλίσσεται στον εξοχικό ξενώνα «Μονκσγουελ Μανορ», όπου λόγω έντονης χιονόπτωσης οι επτά του ένοικοι βρίσκονται αποκλεισμένοι. Η αναπάντεχη άφιξη όμως ενός επιθεωρητή τους αναταράσσει καθώς τους πληροφορεί ότι αναμεσά τους βρίσκεται ένας δολοφόνος. Ο δολοφόνος χρησιμοποιώντας ένα παιδικό τραγουδάκι, «Τα τρία τυφλά ποντικάκια», ως μοτίβο γυρεύει εκδίκηση από τα θύματα του. Ενώ ο επιθεωρητής επινοεί διάφορα κόλπα ώστε να παγιδεύσει τον δολοφόνο, ο τελευταίος ετοιμάζει το επόμενο χτύπημά του.
Όντας το πρώτο θεατρικό έργο που είδα στο Λονδίνο και καθώς λάτρης των ιστοριών της Agatha Christie, δεν γινόταν να μην καθηλωθώ από την παράσταση. Το έργο σε κρατάει σε εγρήγορση λόγω του μυστηρίου και σε εντάσσει στην δράση του κάνοντάς σε να ψάχνεις μαζί με τους ηθοποιούς τον δολοφόνο. Με τα σκηνικά και τις ενδυμασίες των ηθοποιών να σου προσφέρουν το DNA της πρώτης παράστασης, η εμπειρία μου έγινε ακόμα καλύτερη. Το έργο ολοκληρώνεται με την παραδοσιακή παράκληση των ηθοποιών να μην αποκαλύψουν την ταυτότητα του δολοφόνου.
Σκηνοθεσία: Hugh Ross
Ηθοποιοί: Sherry Baines (Mrs Boyle), Liam Jefford (Christopher Wren), George Evans (Detective-Sergeant Trotter), Benedick Blythe (Major Metcalf), Harriet Leitch (Miss Casewell), Jonathan Tafler (Mr Paravicini), Ed Pinker (Giles Ralston), Ellie Burrow (Mollie Ralston)
King Lear (Βασιλιάς Ληρ) του William Shakespeare
Shakespeare’s Globe & Duke of York’s Theatre (2017)
Το έργο του Shakespeare είναι μία διασκευή της ιστορίας του βασιλιά Lear, ενός από τους θρυλικούς βασιλιάδες της Βρετανίας. Το έργο εκτυλίσσεται με τον βασιλιά Lear να σκοπεύει να διανέμει το βασίλειο του σε ίσα μερίδια στις τρεις κόρες του. Οι δύο πρώτες παίρνουν το μερίδιο τους ύστερα από κολακείες προς τον πατέρα τους, όταν όμως έρχεται η σειρά της τρίτης και μικρότερης κόρης, που τον αγαπάει πραγματικά, αρνείται να τον κολακέψει όπως οι μεγαλύτερες αδερφές της για να έχει μερίδιο και γι’ αυτό τον λόγο ο βασιλιάς εξοργισμένος την στέλνει στην εξορία.
Με την δύναμη που έχουν συγκεντρώσει οι δύο μεγαλύτερες αδερφές, καταφέρνουν να διώξουν τον πατέρα τους βασιλιά, ο οποίος αφού παραφρονεί, χάνεται και περιπλανιέται μέσα σε μία καταιγίδα. Η εξορισμένη κόρη έχοντας συγκεντρώσει στρατό γυρνάει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα της αλλά η μάχη χάνεται, καθώς την ίδια κατάληξη θα έχει και όλη η οικογένεια, Ο βασιλιάς Lear και οι κόρες του, κατά τρόπο τραγικό.
Shakespeare’s Globe Theatre
Η παρθενική μου εμπειρία στα έργα του μεγάλου Άγγλου θεατρικού συγγραφέα έγινε στο ναό – μουσείο των παραστάσεων του, το Shakespeare’s Globe. Μολονότι η παράσταση είχε τις ατέλειες της, ήταν μία εύστοχη αναπαράσταση του έργου, στο οποίο η απλότητα της σκηνοθεσίας συγκρούεται με την πολυπλοκότητα και την βαθιά σημασία του πυρήνα του έργου. Ο Kevin R McNally ως βασιλιάς Lear παίρνει τα εύσημα καθώς η ενεργητικότητά σε συνδυασμό με την εναλλαγή των συναισθημάτων οργής και πόνου είναι τρομερή.
Σκηνοθεσία: Nancy Meckler
Συνθέτης: Simon Slater
Ηθοποιοί: Kevin R McNally (Lear), Emily Bruni (Goneril), Louisa Beadel (Ensemble / Musician), Burt Caesar (Gloucester), Ralph Davis (Edmund), Joshua James (Edgar), Chris Nayak (Oswald), Loren O’Dair (Fool), Thomas Padden (Albany), Saskia Reeves (Kent), Sirine Saba (Regan), Faz Singhateh (Cornwall), Kenton Thomas (Ensemble), Buom Tihngang (France), Anjana Vasan (Cordelia)
Duke of York’s Theatre
Σε αντίθεση με το κλασσικό έργο στο Globe, η μοντέρνα προσέγγιση του έργου στο Duke of York’s Theatre με πρωταγωνιστή τον διάσημο Ian McKellen στο ρόλο του βασιλιά Lear ήταν καθηλωτική. Ο McKellen, στην τελευταία κατά τα λεγόμενα του ενσάρκωση ήρωα του Shakespeare, δίνει μία υποδειγματική παράσταση, έχοντας τρομερό πάθος πάνω στην σκηνή. Αποδίδει τη συναισθηματική τρέλα και το ντελίριο του βασιλιά Lear με τρόπο που σε μαγνητίζει.
Τα σκηνικά και οι ενδυμασίες απεικονίζουν εποχή 1930, χωρίς όμως να επηρεάζουν τη ροή της ιστορίας, δίνοντας στοιχεία καινοτομίας σε ένα κλασικό έργο.
Σκηνοθεσία: Jonathan Munby
Ηθοποιοί: Ian McKellen (Lear), Sinéad Cusack (Kent), Danny Webb (Gloucester), Kirsty Bushell (Regan), James Corrigan (Edmund), Lloyd Hutchinson (Fool), Claire Price (Goneril), Luke Thompson (Edgar), Anita-Joy Uwajeh (Cordelia), Anthony Howell (Albany), James Millard, Johanne Murdock, Jessica Murrain, Daniel Rabin (Cornwall), Scott Sparrow (Albany’s Man), John Vernon, Richard Clews, John Hastings, Michael Matus, Caleb Roberts
Amadeus (Αμαντέους) του Peter Shaffer
National Theatre (2018)
Το έργο του Bρετανού θεατρικού συγγραφέα Peter Shaffer, Amadeus, παντρεύει την κλασική μουσική με θέματα ζήλιας, μίσους και κυριαρχίας. Παρά το γεγονός ότι το όνομα του έργου έχει εμπνευστεί από τον μεγάλο σύνθετη της κλασσικής περιόδου, Wolfgang Amadeus Mozart, το έργο παρουσιάζει την πλευρά του μουσικοσυνθέτη Antonio Salieri, ο οποίος ζηλεύοντας την μεγαλοφυΐα, την δόξα και την επιτυχία του Mozart ορκίζεται εχθρός του.
Ο ρόλος του παραγκωνισμένου Salieri, ο οποίος με εκβιασμούς και δολοπλοκίες προσπαθεί να καταστρέψει την καριέρα του Mozart, ενσαρκώνεται εκπληκτικά από τον Lucian Msamati. Από την αρχή του έργου γίνεται σαφές ότι το μίσος του Salieri προς τον Mozart είναι στην ουσία ένας πόλεμος με τον Θεό από τον οποίο νιώθει προδομένος. Περισσότερο απ’ όλα, ο Msamati αποδίδει εκπληκτικά την αντίθεση μεταξύ της ιδιοσυγκρασίας του Salieri στον εξωτερικό και εσωτερικό του κόσμο, όπου αφενός είναι ένας επιφανής και άξιος συνθέτης στα μάτια του κόσμου, αφετέρου είναι ο μόνος που μπορεί να καταλάβει την ιδιοφυΐα του Mozart και ότι δεν πρόκειται να πλησιάσει ποτέ το μεγαλείο του.
Στην αντίθετη πλευρά ο Adam Gillen ως Mozart, παίζει αυτή την μεγαλοφυΐα με τo στόμφο και την διαστροφή που αρμόζει στον χαρακτήρα, καθώς επίσης και στην ακραία γελοία φιγούρα με την οποία συνοδεύει τον συνθέτη ο Shaffer στο έργο του. Υπάρχουν στιγμές που ελπίζεις το έργο να αναφέρεται στην άνοδό του παρά στην πτώση του.
Στα τεχνικά χαρακτηριστικά, οι ενδυμασίες είναι πολύ χρωματιστές, με παρακμιακό χαρακτήρα και απολαυστικά αναχρονιστικές αναβιώνοντας την στιλιστική άποψη της εποχής. Επιπλέον, η σκηνή του Olivier Theatre, από σύγχρονη αίθουσα παραστάσεων μετατρέπεται σε ένα ορχηστρικό τέμενος του 18ου αιώνα με την μουσική του Mozart συγκινεί και το τελικό κρεσέντο να δημιουργεί ρίγος στο κοινό.
Σκηνοθεσία: Michael Longhurst
Ηθοποιοί: Lucian Msamati (Salieri), Adam Gillen (Mozart), Karla Crome (Costanze), Sarah Amankwah, Hammed Animashaun, Geoffrey Beevers, Fleur de Bray, Tom Edden, Matthew Hargreaves, Andrew Macbean, Alexandra Mathie, Eamonn Mulhall, Robyn Allegra Parton, Hugh Sachs, Eleanor Sutton, Wendy Dawn Thompson and Peter Willcock
Long Day’s Journey into Night (Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα) του Eugene O’Neill
Wyndham’s Theatre (2018)
Το αριστούργημα του O’Neill παρουσιάζει μία οικογένεια με έντονη αρνητική χροιά καθώς οι γονείς και τα δύο παιδιά ανταλλάσσουν κατηγορίες και βαριές κουβέντες θέλοντας να καλύψουν την βαθύτερη ανάγκη τους για αγάπη, τρυφερότητα. Τα βάσανα της οικογένειας συνοδεύονται με το βάθος της αυτογνωσίας και αυτοαναλύσεώς τους, σε συνδυασμό με την σκληρή ειλικρίνεια και την ικανότητα να την εκφράζουν τολμηρά μεταξύ τους. Η ιστορία ασχολείται με τον εθισμό της οικογένειας στο αλκοόλ, την μάχη της μητέρας με την μορφίνη, την τσιγκουνιά του πατέρα, την ανηθικότητα του μεγάλου αδερφού και την αρρώστια του μικρότερου.
Ο Jeremy Irons εμπνέει μία ασφάλεια στο ρόλο του πατέρα, αναδεικνύοντας εκπληκτικά την προσωπικότητα του James στο έργο. Το σημείο κλειδί, ωστόσο, στην ερμηνεία του είναι η αδυναμία του να πλησιάσει συναισθηματικά την γυναίκα του, την οποία εξακολουθεί να λατρεύει παθιασμένα.
Με την Lesley Manville να κλέβει λίγο από την δόξα του Irons ως Mary, δίνει νότες λάμψης στην ήδη δυνατή παράσταση. Μέσα από το ρόλο της, το θέατρο «γεμίζει» με τον θυμό και την πολύ εύθραυστη προσωπικότητά της δύστυχης μητέρας, αναδεικνύοντας τον πόνο και την ταλαιπωρία της. Καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο να δημιουργήσει στο κοινό ένα άβολο συναίσθημα συμπόνιας αλλά και δέους.
Σκηνοθεσία: Richard Eyre (Sir)
Ηθοποιοί: Jeremy Irons (James Tyrone), Lesley Manville (Mary Tyrone), Matthew Beard (Edmund), Rory Keenan (James), Jessica Regan (Cathleen)