Παραστάσεις – Διαμαντάκια «Off-Off-Broadway» – Μέρος Β

Δεύτερο μέρος  του οδοιπορικού μας σε θεατρικές γωνιές της Αθήνας, όπου μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, καταθέτουν απόψεις και προτάσεις, δημιουργούν αξιοσημείωτες παραστάσεις με μεράκι και αγάπη και συμβάλλουν με το δικό τους τρόπο ακόμη και στην καλλιτεχνική και πολιτιστική ανάπλαση της γειτονιάς τους.

Πατήσια-Κυψέλη-Ιπποκράτους-Σύνταγμα Θησείο θα επισκεφτούμε σε αυτήν την παρουσίαση, και θα δούμε πέντε ακόμα παραστάσεις που αξίζουν την προσοχή μας και πολύ περισσότερο την επίσκεψή μας.

Ξεκινάμε!

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ – Ο θάνατος κι η κόρη σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντωνίου

Ο Αντώνης Αντωνίου και η Θεατρική Σκηνή του, εδώ και δεκαετίες αποτελούν μια όαση θεάτρου στις παρυφές της Αθήνας. Μαζί με την γυναίκα του, τη Νατάσα Ασίκη, έχουν δημιουργήσει μια γωνια-θεατρικό καταφύγιο, προσηλωμένοι στην ανάδειξη ενός διαφορετικού ρεπερτορίου, κλασικού, σύγχρονου ή νεοελληνικού έργου,  με έντονες κοινωνικές αναφορές και σχόλια. Μια ζεστή θατρική κατάβαση στην ιστορία του θεάτρου, που όπως φαίνεται κυλάει μέσα στο αίμα αυτών των δύο δημιουργών.

Μετά από τα «Αυγά Μάυρα» του Διονύση Χαριτόπουλου, που για έκτη (!) συνεχόμενη χρονιά συνεχίζουν να συγκινούν, φέτος ο Αντώνης Αντωνίου επέλεξε να σκηνοθετήσει και να παρουσιάσει το έργο του Χιλιανού Ariel Dorfman «Ο θάνατος και η κόρη», ένα έργο που έχει τη βάση του στη σκληρή δικτατορία του Πινοσέτ που έζησε για δεκαετίες η Χιλή.

Η ηρωίδα, πολιτική κρατούμενη που φυλακίστηκε και βασανίστηκε από το καθεστώς, αναγνωρίζει στο πρόσωπο ενός επισκέπτη του δικηγόρου άντρα της, τον σκληρό βασανιστή και βιαστή της. Τον απαγάγει και αποφασίζει παρά τις αντεγκλήσεις του άνδρα της να τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Είναι όμως πράγματι αυτός; Είναι η εκδίκηση η σωστή απάντηση; Η αυτοδικία πόσο θεμιτή είναι; Πόσο τραυματισμένη είναι η ψυχή της και πως επουλώνεται; Ερωτήματα αμείλικτα, που το έργο δεν επιχειρεί να δώσει απάντηση, παραθέτοντας την ιστορία, και κρατώντας τη σιωπή της περισυλλογής και της ενδοσκόπησης. Το έργο απλά ανοίγει την κουβέντα…

Σε αυτούς του ίδιους, εσωτερικούς δρόμους κινήθηκε και η σκηνοθεσία του Αντώνη Αντωνίου, σηκώνοντας τις κουρτίνες και τα πέπλα της βασανισμένης ανθρώπινης ψυχής, φέροντας στην επιφάνεια τις πληγές που εξακολουθούν να είναι ανοιχτές και να την μολύνουν, και ψάχνοντας την «αληθινή αλήθεια». Μέσα στην αχνοφωτισμένη σκηνή (η Χριστίνα Θανάσουλα έχει κάνει εξαιρετική δουλειά σε ένα παιχνίδι σκιών), στο καλαίσθητο σκηνικό περιβάλλον που δημιούργησε ο ικανότατος Νίκος Κασαπάκης, ο Αντώνης Αντωνίου δημιουργεί την ατμόσφαιρά ενός πολιτικού θρίλερ, με όπλο του όμως όχι τη δράση και την πλοκή αλλά  την ανθρώπινη υπόσταση, τα διλήμματα, τις ενοχές, τις αμφιβολίες.

Η Νατάσσα Ασίκη, ανταποκρίνεται πλήρως σε αυτό το ιδεολογικό περίγραμμα της ηρωίδας της, ανοίγει σε κοινή θέα την μαυρισμένη και αγανακτισμένη ψυχή της, σπαράζει και υψώνει το φοβισμένο ανάστημα της, και πάλι ξαναρίχνεται στην αμφιβολία. Η ερμηνεία της, αγκιστρώνει μαλακά το χέρι του θεατή, και τον παίρνει μαζί της από τα κρατητήρια του εγκλεισμού και βασανισμού της μέχρι τις φοβίες και τα τρέμουλα της «ελεύθερης» πλέον ζωής της.

Ο Δημήτρης Κανέλλος δίπλα της , μεταφέρει εύστοχα τον -όχι τυχαία- δικηγόρο άντρα της, ο οποίος αν και αναγνωρίζει και συμμερίζεται τα δικά της βάσανα, προσπαθεί να τα εξορκίσει με την κοινή στρογγυλοποιημένη λογική του «μην ξύνεις παλιές πληγές», ωστόσο θέλει να δει τη γυναίκα του αποδεσμευμένη από το παρελθόν της και ευτυχισμένη στο μέλλον της.

Ο ίδιος ο Αντώνης Αντωνίου, κρατά για τον εαυτό του το ρόλο του βασανιστή/θύμα απαγωγής της ηρωίδας, κρατώντας στο ακέραιο το πρόσωπο του φιλήσυχου καλοκάγαθου πολίτη, που όμως  μπορεί και να’ ναι προσωπείο και πίσω του να κρύβεται ο ένας στυγνός βασανιστής. Είναι μεγάλο κεφάλαιο ο Αντώνης Αντωνίου και κατέχει τη μαεστρία ανάδειξης ενός τέτοιου διττού και αμφιλεγόμενου ρόλου.

Παραστάσεις μέχρι το Πάσχα!

 Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ!

ΜΠΙΠ – Ένας ανεπαίσθητος πόνος σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χριστοφή

Στην Κυψέλη σε ένα πολύ φινετσάτο θέατρο, σύγχρονης αισθητικής ανεβαίνει το μονόπρακτο του Χάρολντ Πίντερ «Ένας ανεπαίσθητος πόνος».
Θα μπορούσε να έχει υπότιτλο «όταν ο Πίντερ συνομιλεί με τον Στρίντμπεργκ», αφού σε αυτό μπορούμε να διακρίνουμε έναν διάλογο που ξεκινά ο Πίντερ σχετικά με την γυναικεία σεξουαλικότητα κάνοντας ένα σχόλιο στην περίφημη «Δεσποινίς Τζούλια» του Σουηδού δραματουργού: ένα ζευγάρι, ένας τρίτος, βουβός, πρωταγωνιστής, το θερινό ηλιοστάσιο με τη φύση σε πλήρη άνθηση, και βέβαια ο πόθος, το πάθος μια γυναίκας που στον μεν Στρίνμπεργκ την οδηγεί στην πλήρη καταστροφή της, στον δε Πίντερ στην ολοκληρωτική επιβολή και κυριαρχία της. Ό,τι στον Στρίντμπεργκ καταγράφεται ως αδυναμία, στον Πίντερ ανάγεται σε όπλο ασφαλές και ανίκητο. Και αυτή η αντίθεση, αυτή η άμεση επικοινωνία των δύο έργων, είναι που κάνει τον «πόνο» ιδιαίτερα ξεχωριστό.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ


Η πιστή, υποδειγματική σύζυγος, είναι ένα κορμί που φλέγεται, ο ηνίοχος-σύζυγος παρενοχλείται από τη σφήκα, ο άγνωστος-πωλητής σπίρτων (σπίρτων που ανάβουν κεριά, εστίες αλλά και δυναμίτες) καραδοκεί, εισβάλει στο μυαλό για να κυριαρχήσει στις ζωές του ζευγαριού και η αναμέτρησή του με τον πλέον αδύναμο και ανυπεράσπιστο σύζυγο, θα αποδειχθεί οδυνηρή για τον δεύτερο. Ο σύζυγος περνάει αυτός πια στην ανυπαρξία, ακριβώς όπως η Τζούλια του Στρίντμπεργκ αποχωρεί τσακισμένη, με τους σιωπηλούς Κριστιν/σπιρτοπώλης από δευτεραγωνιστές  να μετατρέπονται σε πρωταγωνιστές.


Μια πολύ όμορφη παράσταση έχει δημιουργήσει η Χριστίνα Χριοστοφή, με πλήρη συνέπεια στην μυστηριακή Πιντερική ατμόσφαιρα, δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις να αναδειχθούν τα μηνύματα του έργου. Καθοδηγεί την Μαρία Μπρανίδου και τον Δημοσθένη Φίλιππα, σε μια κλιμακωτή ερμηνεία των ρόλων τους : η πορεία του ήθους και του χαρακτήρα τους, καταγράφονται βήμα-βήμα μέχρι την πτώση ή την επιβολή.

Σταθερός και στεντόριος ο Δημοσθένης Φίλιππας, αποπνέει ερμηνευτική σταθερότητα, πιο εύθραυστη και γάργαρη η Μαρία Μπρανίδου, και λαλίστατος μέσα στη σιωπή του σπιρτοπώλη ο Κωνσταντής Μιζάρας. Η γιγάντωση του πόνου του άντρα, της γυναικείας επιθυμίας και πόθου, με την κατατρόπωση της ασφάλειας και σιγουριάς του, αποτυπώνεται εύστοχα με τις λιακάδες και το παιχνίδι σκιών του Γιάννη Ζέρβα και με την μουσική των Stratum 3 να δημιουργεί το κατάλληλο κλίμα. Όμορφα τα κοστούμια της Μυρτούς Κοσμοπούλου, από το σχετικά συνεπές σκηνικό της μας έλειψε λίγο οπτικά ο οργασμός της –πολύ συμβολικής για το έργο- ανθισμένης Φύσης.


Τέσσερις τελευταίες παραστάσεις έμειναν μέχρι το Πάσχα – συντονιστείτε!


Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ
 
ΜΙΚΡΟ ΓΚΛΟΡΙΑ – Μισά-μισά σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα

Το Μικρό Γκλόρια, είναι αυτό που λέει, μια μικρή θεατρική γωνιά στο πατάρι του θεάτρου Γκλόρια, πλάι στον εξώστη του.


Εκεί φέτος ανεβαίνει κατά τη  γνώμη μου, η καλύτερη κωμωδία της χρονιάς. Το «Μισά-μισά» Μια κωμωδία που σαφώς ορίζεται από την Ισπανική πραγματικότητα των συγγραφέων της Τζόρντι Σάντσεθ και Πεπ Άντον Γκόμεθ  , η οποία διόλου δεν απέχει από τη δική μας ελληνική πραγματικότητα: δύο αδέλφια σε τέλμα από την οικονομική κρίση, η  μάνα τους, η σύνταξή της και το κομπόδεμά της στο επίκεντρο, και τα σχέδια να ξελασπώσουν φτάνοντας ακόμα και στη δολοφονία της.


Το πηγάδι-μάνα που δεσπόζει στη μέση της σκηνής, σε έναν τόσο εύστοχο σκηνικό σχεδιασμό από τις Λουκία Χουλιάρα και Γεωργία Μπούρα, ένα πηγάδι που έλκει τους ήρωες να στριφογυρίζουν γύρω του σαν πεταλούδες γύρω από λαμπτήρα, ένα πηγάδι που δεν έχει τελικά πάτο και που θα  καταπιεί  αυτούς τις ζωές τους, τις προσδοκίες και τις αγωνίες τους.


Γλυκόπικρη ατμόσφαιρα από τον Γιάννο Περλέγκα, σε έναν επικεντρωμένο σχολιασμό του σήμερα, ισορροπημένα και λειτουργικά τα ευρήματα, χωρίς υπερβολές, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς θόρυβο και φασαρία και με δηλητηριώδες, σπαρταριστό και καθόλου μα καθόλου ευτελές χιούμορ. Ο Γιάννος Περλέγκας, αξιοποίησε στο έπακρο την ταλεντάρα του Θάνου Τοκάκη (που αποδίδει και στην κωμωδία με περισσή μαεστρία) και την ακρίβεια και υποκριτική συγκρότηση  του Θανάση Δήμου φτιάχνοντας ένα εκρηκτικό μείγμα από τους δύο πολύ σπουδαίους ηθοποιούς και προσφέροντας ένα δροσιστικό και πιπεράτο θεατρικό κοκτέηλ.  Οι δύο ηθοποιοί δρουν και αντιδρούν με βλέμματα, χειρονομίες, κινητικότητα  σε μια παράσταση που τρέχει σε γρήγορους και αμείωτους ρυθμούς, σε μια συνεχή μεταξύ τους επικοινωνία, μια διαλεκτική υποκριτικής τέχνης , δράσης-αντίδρασης.


Θα το ξαναπώ: Τα «Μισά-μισά» είναι η καλύτερη κωμωδία της φετινής θεατρικής περιόδου!


Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ!
 
ΟΙΚΙΑ ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΑΙ ΛΗΤΟΥΣ ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΥ – Συστημένο σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Εξαρχέα, Άρη Μπαλή, Κορνήλιου Σελαμση

Ο Άγγελος και η Λητώ Κατακουζηνού, το ζευγάρι που έζησε σχεδόν παραμυθένια, που ανδρώθηκε και ωρίμασε μέσα στην τέχνη και που στο σαλόνι του φιλοξένησε σύσσωμη την καλλιτεχνική και πνευματική διανόηση όχι μόνο της χώρας μας αλλά και της Ευρώπης, άφησαν παρακαταθήκη  το περίφημο διαμέρισμα τους , στον 5ο όροφο της πολυκατοικίας της οδού Αμαλίας, στο οποίο πλέον φιλοξενούνται παραστάσεις και εκθέσεις, συνεχίζοντας έτσι την αγάπη του ζευγαριού για τις τέχνες και τα γράμματα.


Και αυτό το σαλόνι, που φιλοξένησε αυτές τις μορφές, δε θα μπορούσε παρά να είναι η καλύτερη στέγη για αυτήν την πολύ τρυφερή παράσταση που εμπνεύστηκαν τρία παιδιά, που κάνουν ήδη επιτυχημένα τα πρώτα βήματά τους στο θεατρικό γίγνεσθαι, ο Παναγιώτης Εξαρχέας, ο Άρης Μπαλής και ο Κορνήλιος Σελαμσής


Με άξονα ένα μουσικό περιβάλλον που ο Κορνήλιος Σελαμσής ντύνει την ατμόσφαιρα με ραδιόφωνα και πιάνο, διαβάζουν την ερωτική αλληλογραφία που αντάλλασσαν με το αντικείμενο του πόθου τους, εξέχουσες πνευματικές φιγούρες από τον Oscar Wilde και τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, μέχρι τους Νίκο Εγγονόπουλο, Αλμπέρ Καμύ, Αναίς Νιν.


Μια γλυκιά αναπόληση, ένα ρίγος νοσταλγίας μέσα από ερωτικές επιστολές ανθρώπων που έχουν περάσει στην αιωνιότητα και στη σκέψη μας ως υπεράνθρωποι, αλλά που τελικά υπήρξαν και αυτοί απλά άνθρωποι ερωτευμένοι, άνθρωποι που υποκλίνονται στον έρωτα, τον αναζητούν, άνθρωποι που τον ανακαλύπτουν, τον  αγκαλιάζουν ή τον απορρίπτουν, άνθρωποι που σφάλλουν, απιστούν, ζητούν συγγνώμες ή υψώνουν εγωισμούς, άνθρωποι που έζησαν από αυτόν και γι’ αυτόν.


Ζεστές, παραστατικές χροιές των ηθοποιών, που μαγνητίζουν το κοινό στο λόγο τους, αμείωτη και απερίσπαστη ροή σε ύφος όχι μελαγχολικό, στείρο και καταθλιπτικό, αλλά γόνιμο, ευχάριστο και ουσιαστικό: η προσέγγιση δεν είναι μουσειακή, είναι ζωντανή, σημερινή, διαχρονική και με αίσθηση ευτυχίας και ανακούφισης για το γεγονός ότι ο έρωτας υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει στις ζωές μας και το κυριότερο, ότι ο έρωτας τις καθορίζει.


Δύο παραστάσεις έμειναν (ευελπιστούμε σε παράταση),εξασφαλίστε μια θέση από τις περιορισμένες  στο σαλόνι των Κατακουζηνών και ασπαστείτε Έρωτα.


Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ              

ΘΗΣΕΙΟΝ-ΕΝΑ ΘΕΑΤΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ – Εικοσιτέσσερις ώρες από τη ζωή μιας γυναίκας από την Κίρκη Καραλή

Με Τσεχωφικές ρίζες και αφετηρίες, ο Στέφαν Τσβάιχ, ο πολυταξιδεμένος ένεκα του  διωγμού και κυνηγητού που υπέστη από τους ναζί συγγραφέας, αυτός που απογοητευμένος από τον κόσμο και την εξέλιξή του θα αυτοκτονήσει μαζί με τη γυναίκα του, θα γράψει το 1927 αυτήν την νουβέλα, αποτυπώνοντας τη ραστώνη και την πλήξη της μπουρζουαζίας της εποχής, μιας εποχής που εκκολάπτει με περισσή φροντίδα το αυγό του φιδιού, που λίγα χρόνια αργότερα θα σκάσει για να γνωρίσει η υφήλιος τη φρίκη του.


Μια αριστοκράτισσα επισκέπτεται το καζίνο του Μόντε Κάρλο, συγκινείται από την οικονομική καταστροφή στη ρουλέτα ενός νεαρού όμορφου παίχτη, τον ακολουθεί, του σώζει τη ζωή, τον στηρίζει και τον συνδράμει, τον ερωτεύεται για να διαψευσθούν πάραυτα όλες οι ελπίδες της στο πρόσωπό της και η καλύτερη ζωή πλάι του που προσδοκούσε θα μετατραπεί σε ισχυρό ράπισμα και δυσάρεστη έκπληξη μέσα σε 24 ώρες.. Μετά από χρόνια θα διηγηθεί στο συγγραφέα αυτήν της την περιπέτεια. Συνείδηση, ηθική, κοινωνικές συμβάσεις, εσωτερικές προσδοκίες, δίψα για ζωή, ανεκπλήρωτοι πόθοι και προσδοκίες


Σε μια θεατρική σκηνή που αντικειμενικά λόγω σχήματος και τεχνικών δυνατοτήτων παρουσιάζει αρκετές δυσκολίες στην κατάλληλη αξιοποίησή της, πραγματικά η Κίρκη Καραλή παραδίνει μαθήματα σκηνοθεσίας και σκηνικής οικονομίας. Είναι εντυπωσιακό πως ξεπερνά τόσο δημιουργικά και έξυπνα όλες αυτές τις τεχνικές «λακουβίτσες», και πως μετατρέπει τα όποια σκηνικά μειονεκτήματα σε υψηλά πλεονεκτήματα της παράστασης, σχεδόν με το τίποτα.


Χωρίζει το κοινό σε άντρες και γυναίκες  βάζοντας τους απέναντι, τοποθετεί ρόδες σε τραπέζια και καρέκλες, τα οποία κυλάνε από τους ηθοποιούς σχεδόν μαγικά από τους ίδιους ηθοποιούς, περιστρέφοντας τα σε όλη την έκταση της σκηνής ταυτόχρονα με τη δράση, κάνοντας έτσι όλο το κοινό να μην χάνει λεπτό από την υπόθεση, να αντιλαμβάνεται και το πιο ανεπαίσθητο βλεφάρισμα των ηθοποιών, όπου κι αν κάθεται. Δημιουργεί μια χορογραφημένη παράσταση, ακριβείας και λεπτότητας και καταφέρνει να ζωγραφίσει στο κοινό καθ’ όλη  τη διάρκειά της ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της παρόλη τη μελαγχολική διάθεση και πνεύμα του συγγραφέα, από το οποίο δεν ξεφεύγει λεπτό. Ανοίγει τις πόρτες του θεάτρου, βγαίνει έξω στο δρόμο, δημιουργεί ρεαλιστικές βροχές και καταιγίδες, κατασκευάζει άμαξες, ξενοδοχεία και καζίνο και εν συνόλω  στήνει μια παράσταση-βαλσάκι  στα σαλόνια της ψυχής μας.


Τρεις ηθοποιοί, οι  Γιώργης Βασιλόπουλος, Ολυμπία Σκορδίλη και Άρης Νινίκας συντονισμένοι, καλοκουρδισμένοι γεμάτοι ζωντάνια, ερμηνεύουν όλους τους ρόλους του έργου και συνδημιουργούν το σκηνικό περιβάλλον της Άσης Δημητροπούλου (ή ίδια επιμελείται και τα πολύ όμορφα κοστούμια) με την διδασκαλία της κίνησης από τον Κωνσταντίνο Παπανικολάου, με τον Γιώργη Βασιλόπουλο να γίνεται το αντικείμενο του πόθου της ηρωίδας.


Ο Σήφης Πολυζωίδης, ο άγνωστος άντρας και πιθανότατα ο συγγραφέας , στον οποίο εξομολογείται η ηρωίδα την περιπέτειά τη, είναι ψυχεί τε και πνεύματι παρών σε όλη την αφήγηση/θεατρική διαδικασία, με στιβαρή παρουσία και παρεμβάσεις.


Αλλά το μεγάλο ατού της παράστασης είναι η Ιωάννα Μαυρέα. Αυτή η ηθοποιός, με ερμηνευτικές δεξιότητες που ξεχειλίζουν, με παρουσία που επιβάλλεται στο χώρο, με κινήσεις που ζωγραφίζουν στον αέρα τη ψυχή, με βλέμματα που καρφώνουν και λόγο ευθύβολο, οξύ που φτάνει μέχρι και τον θεατή στην τελευταία σειρά. Είναι σπουδαία η Ιωάννα Μαυρέα, είναι εμβληματική η ερμηνεία της σε αυτόν τον ρόλο της απεγνωσμένα διψασμένης για ζωή και προσοχή γυναίκας, της για μια ακόμα φορά διαψευσμένης, που ωστόσο ακόμα ζει και τολμά να αναμετράται στα ίσια με το παρελθόν προσδοκώντας το μέλλον, είναι σοφή η Κίρκη Καραλή για αυτήν την επιλογή της,


Στο Θησείον, οι 24 ώρες δεν φτάνουν για να γεμίσουν τη γλύκα και την συγκίνηση αυτής της παράστασης, και αυτού του Θεάτρου!


Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ



OFF OFF Broadway –  Παραστάσεις – διαμαντάκια  – Μέρος Α