Αφιέρωμα / «Της αυλής μας το φεγγάρι» στο Από Κοινού Θέατρο: Τέσσερις ατάκες για μια Από Καρδιάς επιθεώρηση
Μπαίνοντας στο Από Κοινού Θέατρο, νοιώθεις αμέσως να σε αγκαλιάζει μια αύρα ζεστή, φιλόξενη και οικογενειακή. Οικογενειακή είναι η πιο σωστή λέξη, η οποία δεν προκύπτει αποκλειστικά και μόνο από το γεγονός ότι πρόκειται για το θέατρο της οικογένειας της Ελένης Γερασιμίδου, του Αντώνη Ξένου και της κόρης τους Αγγελικής Ξένου. Είναι αυτό το ίδιο περιβάλλον του χώρου, το εγκάρδιο χαμόγελο της Αγγελικής που σε υποδέχεται, η Μόσχα, το ημίαιμο γκριφόν που παιχνιδίζει ανάμεσα στα πόδια σου καις ε καλωσορίζει.
«Εδώ, στην αυλή μας» ακούγεται η φωνή της Ελένης και πριν ακόμα καθίσω δίπλα της, προκαταβάλει την κόρη της, «κέρασες, τίποτα τον άνθρωπο;», ακριβώς σαν τις μαμάδες οικοδέσποινες που έχουν τους δικούς τους ακλόνητους κανόνες φιλοξενίας, που το μέλημα τους είναι η φροντίδα και η έννοια τους να περάσεις καλά.
Οργασμός δημιουργικότητας στην αυλή του Από Κοινού, με τον Αντώνη Ξένο να βάζει τις τελευταίες πινελιές στα σκηνικά (με υποδέχτηκε με ένα πριόνι στο χέρι», μιας και σε αυτό το θέατρο όλα γίνονται «Από Κοινού». Εκεί παρόντες και η Μάρα Μπαρόλα και Χοβίκ Καραμπετιάν, έτοιμοι για ένα ακόμα πέρασμα στη σκηνή.
«Έχουμε την φροντίδα, την επιμέλεια για όλα, όλα είναι καρπός των χεριών μας, της αισθητικής μας, της δουλειάς μας και των αγώνων μας», θα μου πει με νόημα και υπερηφάνεια η Ελένη Γερασιμίδου, η οποία βάζει την υπογραφή της στη σκηνοθεσία της φετινής καλοκαιρινής παράστασης του Από Κοινού, που σε λίγες ημέρες θα ανοίξει τη δροσερή αυλή του για το κοινό.
«Της αυλής μας το φεγγάρι», η παράσταση, επιθεώρηση το είδος, σε κείμενα του Γιώργου Χασάπογλου, και δεν θα μπορούσε να βρεθεί πιο ταιριαστός τίτλος, με το φεγγάρι ήδη να δεσπόζει επί της σκηνής, στην αυλή που ήδη «το γιασεμί θέριεψε» όπως καμαρώνει η Ελένη Γερασιμίδου, και που εγώ έσπευσα να αποσυμβολίσω αυτήν την χαρά της – ακριβώς όπως αναπτύσσεται, όπως θεριεύει αυτό το αυτοδημιούργητο θέατρο, σκέφτηκα.
Η πρώτη ερώτηση μου ήρθε σχεδόν αυτόματα. Γιατί επιλέξατε επιθεώρηση, και μάλιστα αυτόν τον καιρό, που το συγκεκριμένο είδος δεν είναι και «της μόδας»; Η απάντηση από την Ελένη Γερασιμίδου ήρθε κοφτή και άμεση! «Όχι η επιθεώρηση δεν είναι ξεπερασμένο είδος. Ποτέ!» και συνέχισε «Και μάλιστα πολλοί, δε λένε ότι κάνουν επιθεώρηση, την βαφτίζουν όπως θέλουνε, ακόμα και «Τα σκουπίδια’ που κάναμε πέρσι έχουν στοιχεία επιθεώρησης και για να είμαστε ειλικρινείς, επιθεώρηση κανονική ήταν, απλά είναι αριστοτεχνικά γραμμένη και με ένα πιο προσωπικό στυλ. Η επιθεώρηση έχει την αποδοχή όλων των συγγραφέων και δεν είναι καθόλου εύκολο είδος στην γραφή του ούτε και στην απόδοσή του.»
Επιμένει πολύ στο κείμενο και τη γραφή. «Δεν θέλουμε να λέμε απλά μια λέξη και ο κόσμος να γελάει» θα μου πει με έμφαση «Όσο και αν διανύουμε μια τέτοια περίοδο όπου το κοινό σε αυτό έχει εκπαιδευτεί, να περιμένει να ακούσει τη μία λέξη-σαχλαμάρα για να γελάσει, εμείς επιμένουμε στη δύναμη του κειμένου και για αυτό επιλέξαμε τον Γιώργο Χασάσπογλου, το γνωστό συγγραφέα σπουδαίων έργων, ο οποίος έχει ένα χιούμορ που μας πάει, είναι σουρεαλιστικό, επίκαιρο, διαχρονικό και επί πλέον πολιτικό»
Είναι πολιτικό έργο η επιθεώρηση; Έχει θέση η πολιτική στο θέατρο; «Βεβαίως και έχει. Πολιτική όχι ίσως με τη στενή έννοια του όρου, αλλά καταγράφουμε και αναφερόμαστε μέσα απόι τα νούμερα μας σε όλα τα θέματα που μας απασχολούν στην καθημερινότητα, και με τον τρόπο μας, μεσα από γέλιο ωθούμε τον κόσμο να σκεφτεί λίγο παραπάνω, Να κάνει ένα βήμα παραπερα» για να συμπληρώσει η κόρη της η Αγγελική Ξένου «Έχουμε πολιτικό σχόλιο στην παράσταση αλλά όχι με έναν τρόπο αγκιτατόρικο, μακριά από εμάς αυτή η αισθητική. Βάζουμε τον κόσμο να σκεφτεί λίγο παραπέρα χωρίς να λέει τι πρέπει να κάνει» για να συμπληρώσει με νόημα «Κάνουμε επιθεώρηση γιατι ταιριάζει και στο χώρο μας. Ο χώρος είναι για επιθεώρηση, είναι καλοκαίρι, ένα δροσερό είδος, ένα ελληνικότατο είδος, κλατω από το νυχτερινό αττικό ουρανό, Τι άλλο να ανεβάζαμε; Τα άλλα θα τα πούμε τα χειμώνα», θα μου πει γελώντας.
Τέσσερις αγαπημένες τους ατάκες, ζήτησα από τους ηθοποιούς που μετέχουν σε αυτό το «αναψυκτήριο καρδιάς», τέσσερις ατάκες που κατά τη γνώμη τους συμπυκνώνουν τους ρόλους τους και τα νούμερα τους και να μας πουν δυο λόγια για αυτά. Και οι τέσσερις, ο Αντώνης Ξένος, η Μάρα Μπαρόλα, η Αγγελική Ξένου και ο Χοβίκ Καραμπετιάν, ανταποκρίθηκαν άμεσα και πηγαία:
Αντώνης Ξένος – νούμερο «Πιστεύετε σε μας»
«Ρε, μπας κι είναι καιρός να πάψω να φοβάμαι τον μπαμπούλα;»
Το σύνθημα της Χούντας, μεταφέρεται στη σκηνή μας και καθρεφτίζει τη σημερινή πολιτική κατάσταση και πως ο κόσμος είναι παγιδευμένος στις πολιτικές επιταγές και πόσο φοβάται να κάνει ένα βήμα παραπέρα, να αναπτύξει τη σκέψη του και παραμένει δέσμιος της τρομοκρατίας της εξουσίας.
Σπουδαίο νούμερο είναι και αυτό του «Οικολόγου», όπου ένας μοναχικός τύπος προσπαθεί να βρει τα κοινά σημεία με τα…πουλιά, που με τόση επιμονή παρατηρεί.
Μάρα Μπαρόλα – νούμερο «Οι γαμπροί κι η κόρη»
«Όλοι μας για μια τιμή ζούμε»
Τα περισσότερα κείμενα του κ. Κασάπογλου έχουν πολιτικό σχόλιο τα περισσότερα, αλλά υπάρχουν και κείμενα τα οποία θίγουν κοινωνικά ζητήματα. Ένα από αυτά διαπραγματεύεται τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία, ένα άλλο σατιρίζει το αστυνομικό κράτος που μας περιβάλλει, γυναίκες του χωριού, ο έρωτας, ο γάμος και το σεξ. Και όλο το δεύτερο μέρος το οποίο είναι σαν ένα κωμειδύλλιο, θυμίζει μια άλλη εποχή, με ήρωες σαν καρικατούρες και έτσι καταδεικνύουν έθιμα και συνήθειες υποτίθεται μιας άλλης εποχής που ωστόσο είναι και σημερινά και παγκόσμια και σύγχρονα.
Από εκεί είναι και η αγαπημένη μου ατάκα, μια » φράση με διττό νόημα, όπου εμείς την λέμε για να τονίσουμε την σημασία της υπόληψης και της ηθικής ενώ μέσα στην παράσταση παίρνει το νόημα της τιμής του χρήματος.
Αγγελική Ξένου – νούμερο «Έτσι ειμ΄εγώ»
«Έτσι είμαι εγώ. Μια σταθερή και ανίκητη μαζοχίστρια. Μίλα μου για φόρους και πάρε μου την ψυχή»
Αυτή είναι η μαζοχίστρια που έχει φετίχ με τους φόρους, τα χαράτσια, τις τιμές που ανεβαίνουν και τους μισθούς που κόβονται, πάει και στηνεται κάθε τόσο στις ουρές στις τράπεζες μόνο και μόνο για να δει πόσο έχουν μειωθεί μισθοί και καταθέσεις και ηδονίζεται κάθε φορά που της περικόβουν τα εισοδήματα.
Ένα Επίσης νούμερο που λατρεύω είναι οι «Βλαχάρες» που μαζί με την Μάρα κάνουμε τις σούπερ μοντέρνες και τρέντυ επαρχιώτισσες.
Χοβίκ Καραμπετιάν – νούμερο «Ο Ηλίθιος κι ο Πανηλίθιος»
«Εμείς τον τίτλο του ηλιθίου τον πήραμε με το σπαθί μας, Δεν μας τον χαρίσανε. Ιδρώσαμε να τον αποκτήσουμε. Πήγαμε σχολείο, μάθαμε γράμματα, πήραμε πτυχία»
Και αυτό λέει πολλά για όλους που τρέχουνε, ιδρώνουνε και καταλήγουν στο εξωτερικό να πλένουν πιάτα. Να μην αξιοποιούνται εδώ. Είναι από ένα πολύ ωραίο κομμάτι με τίτλο «Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος» από τα πολύ αγαπημένα μου στην παράσταση όπου δυο άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν όντας τίμιοι, εργατικοί και παρόλο που βλέπουν ότι αυτή τους η στάση δεν τους βγαίνει σε καλό, αυτοί επιμένουν.
Αγαπώ πολύ επίσης τους «Ζητιάνους» είναι οι αριστόγατοι της εποχής μας, που ενώ είναι ζητιάνοι και ρακένδυτοι , συμπεριφέρονται σαν πλούσιοι επιχειρηματίες , δείχνοντας την αντίληψή τους, και το πόσο μακριά απέχει τελικά η ουτοπική σκέψη τους από την ζοφερή πραγματικότητά τους.
Επιθεώρηση λοιπόν αυτό το καλοκαίρι στο Από Κοινού θέατρο. Με την επιμέλεια και τη φροντίδα από την Ελένη Γερασιμίδου, μια ηθοποιό που γνωρίζει να γελά από καρδιάς, να μεταδίδει γέλιο από καρδιάς, και να ανοίγει δρόμους σκέψης και πάλι από καρδιάς. Από Καρδιάς και Από Κοινού.
Η αυλή του Από Κοινού Θεάτρου και το Φεγγάρι της, ανοίγουν από την Τετάρτη 3 Ιουλίου 2019.
Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ