Τρεις (δυνατοί) λόγοι να δεις «Το τέλος του Έρωτα» στο θέατρο Δεκατέσσερα – κι ένας να να το προσπεράσεις.
Θα μπορούσε να βάλει υπότιτλο κανείς «Ελεγεία του Αποχωρισμού». Ο Σταν και η Όντρει συναντιούνται για να χωρίσουν. Για να θυμηθούν, να κλάψουν, να σαρκάσουν τον Έρωτα τους που «κείτεται νεκρός ανάμεσά τους. Με έναν μουσικό που συνοδεύει και συντροφεύει αυτήν την καταλυτική συνάντηση. Με έναν λυσσασμένο Οίστρο, μια εμμονική Επιθυμία να παραφυλάει και να ξετρυπώνει από παντού. Δύο μοναδικοί μονόλογοι, χειμαρρώδεις και οριακά παραληρηματικοί, υπό το βλέμμα ενός θρυλικού έρωτα του Τζο Λένον και της Γιόκο Όνο, γίνονται το σημείο τομής του Έρωτα που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια, του Έρωτα που είναι ζωντανός ακόμα και αν πέθανε.
Το σπουδαίο έργο του Γάλλου συγγραφέα και χορογράφου Pascal Rambert (1962), που από το 2011 που παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο φεστιβάλ της Αβινιόν και έχει κατακτήσει τις σκηνές όλου του κόσμου, σκηνοθετεί ο πολλά υποσχόμενος Ανδρέας Κανελλόπουλος, στο Θέατρο Δεκατέσσερα, δημιουργώντας ένα ατμοσφαιρικό ορατόριο στη σκηνή, μιλώντας με τη γλώσσα του σώματος, και χορεύοντας με τη δύναμη των λέξεων.
Ο Ανδρέας Κανελλόπουλος, με πολύ συγκεκριμένες σκηνοθετικές παρεμβάσεις, αφήνει το κείμενο να αναπνεύσει και να μιλήσει ελεύθερα στο κοινό. Πολύ σοφά μεταχειρίζεται, ενώνει και συνδέει τις τρεις και μόνο δυνάμεις που βασίζεται όλη η παράσταση: λόγος, κίνηση και ερμηνεία, μουσικό περιβάλλον. Η σκηνή δεν φορτώνεται με τίποτα περιττό. Αφήνει, τον Θωμα Καζάση και την Φένια Σχοινά να οικειοποιηθούν το κείμενο, και πέρα από το λόγο, να μιλάν με όλες τις αισθήσεις και τα αισθήματά τους: Ο λόγος δεν εκτοξεύεται μόνο από το στόμα, αναδύεται από τα κορμιά, ζωγραφίζεται από την κίνηση. Δε θα διακρίνεις καμία σκηνική υπερβολή (ακόμα και όταν το κείμενο «παρεκτρέπεται» και ίσως κάποιες φορές επιβάλλει την υπερβολή), γιατί προφανώς δεν ενδιαφέρεται να προκαλέσει, να εντυπωσιάσει, αλλά μόνο να αναδείξει την αλήθεια και την ειλικρίνεια (ίσως και για πρώτη φορά στη σχέση τους) των ηρώων του, και τη μεγάλη μάχη του Έρωτα. Σύμμαχος του σε αυτό, τα φώτα του Τζάνου Μάζη, στοχευμένα και με προσήλωση στη αποτύπωση αυτού του σκοπού.
Τρεις και πολύ σημαντικοί οι λόγοι να μην προσπεράσετε αυτήν την παράσταση:
1. To αιχμηρό, ειλικρινές κείμενο
Σκληρός, χειμαρρώδης και καταιγιστικός, πολλές φορές ωμός προκλητικός, άλλοτε κατευναστικός και θεραπευτικός, άλλοτε επιθετικός και δηλητηριώδης, ένας Λόγος κυριαρχικός που παρασύρει και σαρώνει στο πέρασμα του. Σε ένα κείμενο που ασχέτως της δύναμης και της δυναμικής του παραμένει αληθινό και ειλικρινές, δύο ξεχωριστοί μονόλογοι που απευθύνονται κατάματα ο ένας στον άλλον, που τέμνονται και συναντιούνται στην Επιθυμία και το Πάθος. Οι δύο ήρωες, βομβαρδίζουν ο ένας τον άλλον, με σκέψεις, επιθυμίες, αναμνήσεις, συναισθήματα δικά τους. Με τα δικά τους «δια ταύτα» σε μια σχέση που τελείωσε. Δεν μπορείς, πραγματικά να αντισταθείς και να μην παρασυρθείς από αυτό το χείμαρρο που παρασύρει τα πάντα, σκέψεις, ιδέες και συναισθήματα, σχεδόν μαγεύεσαι και αφήνεσαι.
2. Οι ερμηνείες
Δεν μπορείς να προσπεράσεις αυτά τα δύο νέα παιδιά, τα οποία δίνουν σάρκα και οστά σε αυτό το πολύ δύσκολο και πυκνό στην ερμηνευτική απόδοση κείμενο.
Ιδιαίτερα ο Θωμάς Καζάσης, που ισορροπεί θαυμαστά στις συνεχείς διακυμάνσεις (ψυχολογικές και σωματικές) που ακατάπαυστα μεταλλάσσει ο ήρωάς του: Πίκρα, αγανάκτηση, τρυφερότητα, συγκατάβαση, εγωισμός, πόθος, πάθος. Με εκφορά ζεστή, ανθρώπινη, ανεπιτήδευτη. Μια ερμηνεία σαρωτική και καθηλωτική. Δίπλα του (αντίκρυ του για την ακρίβεια) η Φένια Σχοινά, ακίνητη, να μειδιά ή να θλίβεται, να μιλά μέσα στη σιωπή της όσο «βομβαρδίζεται» από τα «κατηγορώ» του Έρωτά της, για να ανδρωθεί μέσα από την «εκτέλεσή» της από αυτόν, και να ξεδιπλώσει το δικό της κρεσέντο, τον δικό της απολογισμό. Με τον Οίστρο, του πόθου και της ακατάσχετης επιθυμίας, να πετά πάντα αναμεσά τους και να τους τσιμπά.
3. Η Μουσική – οδηγός και συνοδός.
Έχει κάνει πολύ σπουδαία δουλειά ο Moa Bones. Δεν είναι ότι απλά συνοδεύει την παράσταση και τις ερμηνείες. Μιξάρει μοναδικά τον ηλεκτρονικό ήχο και την ακουστική μουσική, δημιουργώντας την ιδανική ατμόσφαιρα για αυτό το τέλος του Έρωτα. Είναι μια μουσική, που στέκεται διακριτικά στο πλευρό των ηρώων, που κατευνάζει και λειτουργεί πολλές φορές σαν ανακουφιστική βαλβίδα εκτόνωσης όταν οι ήρωες φλερτάρουν με την παρεκτροπή. Είναι πραγματικά ένας από τους σημαντικότατους λόγους να μην χάσεις την παράσταση.
Ο Ανδρέας Κανελλόπουλος, δημιούργησε μια σύγχρονη, σημερινή και (το επαναλαμβάνω με έμφαση) αληθινή παράσταση για δύο ανθρώπους που αγαπήθηκαν με πάθος, που χώρισαν με πάθος, που ζουν με πάθος. Μια παράσταση για έναν Έρωτα γεμάτο ζωή κάποτε, με νεκρό παρόν, με ανύπαρκτο μέλλον. Και μέσα από αυτήν την έκλαμψη αυτών των δύο παιδιών, το μεγάλο μήνυμα: O έρωτας είναι η ζωή και η Ζωή είναι Έρωτας.
Και φτάνουμε στον έναν και μοναδικό λόγο να μην δείτε την παράσταση: Εάν δεν ερωτευθήκατε ποτέ με πάθος, με λάθος, με αυταπάρνηση, εάν δε οργιστήκατε ποτέ από Έρωτα, εάν δε σκύψατε ποτέ το κεφάλι από Έρωτα, εάν δεν πληγώσατε και δεν πληγωθήκατε ποτέ, εάν δε νικήσατε ή δε νικηθήκατε ποτέ, εάν δεν ντραπήκατε, εάν δεν αποθρασυνθήκατε, εάν δεν εξυψωθήκατε στα Ουράνια ή δεν καταβαραθρωθήκατε στα Τάρταρα, προσπεράστε. Η παράσταση δεν σας αφορά.
Η παράσταση σηκώνει αυλαία σήμερα Πέμπτη 17 Οκτωβρίου, στο Θέατρο Δεκατέσσερα.
Πληροφορίες μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ