Η τραγουδίστρια Αργυρώ-Νικολέτα Τσάπρα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 3 Μαρτίου 1945. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Ξεκίνησε τη δισκογραφική της καριέρα τη δεκαετία του 1960 συμμετέχοντας στο λεγόμενο νέο κύμα της ελληνικής μουσικής. Στα πρώτα της δισκογραφικά βήματα συνεργάστηκε με αρκετούς γνωστούς συνθέτες, όπως οι Γιάννης Σπανός, Νότης Μαυρουδής, Νίκος Χουλιαράς, Γιώργος Κοντογιώργος. Στη συνέχεια πραγματοποίησε έναν δίσκο με διασκευές τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι για το θέατρο.
Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 προλαβαίνει τις ηχογραφήσεις της συνεργασίας της με τον Μίκη Θεοδωράκη για το Romancero Gitano, το οποίο τελικά ηχογραφεί μετά την μεταπολίτευση, το 1978. Καταδιώκετε από τη χούντα των συνταγματαρχών με αποτέλεσμα να μείνει εκτός τραγουδιού για περίπου τέσσερα χρόνια.
Κάποιες από τις επιτυχίες της είναι τα: “Μια Φορά Θυμάμαι”, “Τα Μικρά Παιδιά”, “Το Λέει Και Το Τραγούδι”, “Ο Λύκος”, “Το Τραγούδι Της Δραχμής”, “Καφενείο”, “Σερενάτα”, “Έρχεται Κρύο”, “Τσάι Γιασεμιού”, “Τα Ήσυχα Βράδυα”, “Batida de Coco”, “Μπαρ το Ναυάγιο”, “Λεωφορείο το 2”.
Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1986 γιορτάζοντας τα 20 χρόνια της στο τραγούδι, δίνει την πρώτη μεγάλη της συναυλία στο θέατρο του Λυκαβηττού στην οποία παρευρίσκονται πάνω από 6 χιλ. άτομα. Η δική μας Αρλέτα φεύγει από την ζωή 8 Αυγούστου 2017, από εγκεφαλικό επεισόδιο, στην εντατική του νοσοκομείου Αγία Όλγα.
«Ποτέ δεν επεδίωξα καριέρα και δεν νομίζω ότι έχω καριέρα. Ποτέ στη ζωή μου δεν επεδίωξα κασέ, αυτοπροβολή. Έκλεισα φέτος 50 χρόνια στο τραγούδι, μετά από τόσα χρόνια είναι λίγο δύσκολο να αλλάξω. Μπορώ να πω ότι έχω μια πορεία η οποία ήταν παράξενη και βασίστηκε αποκλειστικά στον κόσμο. Οι άνθρωποι που με βοήθησαν ήταν πολύ λίγοι, μετρημένοι μπορώ να πω, και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό. Επίσης είχα πάρα πολύ καλούς δασκάλους, πράγμα που με βοήθησε όχι τελείως άμεσα αλλά πάρα πολύ έμμεσα. Είμαι πολύ ευτυχής για αυτό».
«Όταν ήμαστε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών είχαμε φέρει ένα πικάπ. Τότε είχε βγει το Μαουτχάουζεν και ο δικός μου δίσκος ταυτόχρονα. Άκουσαν το δίσκο – δεν ήξεραν ότι εγώ τραγουδάω, ούτε εγώ το ήξερα άλλωστε καλά-καλά – τον άκουσε και ο Γιάννης ο Μόραλης (καθηγητής μου τότε στη σχολή) και μου είπε «Γιατί δεν μου το είπες παιδί μου;» και του απάντησα εγώ «Γιατί έχουμε πει και πολλά άλλα;»
«Είμαι πάρα πολύ μοναχικός άνθρωπος, πάντα ήμουν. Τώρα επειδή δεν μπορώ να πολυβγαίνω, έχω κινητικά προβλήματα, είμαι ακόμη περισσότερο. Βλέπω πολύ λίγους ανθρώπους τους οποίους τους αγαπώ και είναι ευχαρίστησή μου να μιλώ μαζί τους. Δεν ήμουν ποτέ κοσμικός άνθρωπος, ήμουν πολύ επικοινωνιακός άνθρωπος».
«Η αντισυμβατική έχει πολλές διαφορές απ’ την έξαλλη ζωή. Στη ζωή μου οι μόνες καταχρήσεις ήταν μερικά γερά μεθύσια, ένα από τα οποία το χρωστάω στη Σωτηρία Μπέλλου. Με έκανε λιάδα στην κυριολεξία, με φέρανε τέσσερις στο σπίτι μου! Είχα πάει να τη δω σε μια ταβέρνα-μπουάτ στην Πλάκα. Είχαμε πολύ καλές σχέσεις, ήταν πολύ εντάξει άνθρωπος,. Τη σεβόμουν, αφού μου ‘χε φερθεί άψογα, αλλά και τη φοβόμουν λιγάκι. Τότε η Σωτηρία έπινε, κι όταν λέμε έπινε, εννοούμε γέμιζε ουίσκι το νεροπότηρο και το κοπάναγε. Μου πατάει τρεις άσπρους πάτους με τρία τέτοια νεροπότηρα! Στη Σωτηρία δεν έλεγες όχι, δεν υπήρχε περίπτωση δηλαδή (γέλια)».
«Νομίζω, πως ποτέ δε με έπαιρναν σοβαρά στο χώρο. Ποτέ δεν είχα προτάσεις. Εγώ έκανα μια-δυο φορές και τις απέρριψαν, στο Φεστιβάλ Αθηνών. Δεν με ενδιαφέρει όμως, έτσι νόμιζαν, έτσι έκαναν, δικαίωμά τους είναι. Σκέψου πως όταν πρωτοάνοιξε το Μέγαρο Μουσικής και μου είπαν «δεν πας;», απάντησα πως για να τραγουδήσω στο Μέγαρο ή στη Λυρική, θα έπρεπε να ήμουν λυρική, όχι τραγουδίστρια μπαλάντας».
«Από την ΑΕΠΙ και την ΕΡΑΤΩ, δηλαδή, παίρνουμε να μην πω τι, γιατί είμαι και αρσακειάς. Δεν μπορεί να τραβήξει άλλο η κατάσταση αυτή. Υπάρχουν κάποιοι «κομπλεξικοί έντεχνοι καλλιτέχνες», όπως απεφάνθη η κ. Δέσποινα Βανδή, «που δεν πρέπει να υπάρχουν». Ε, αυτοί που δεν πρέπει να υπάρχουν όντως σε λίγο δεν θα υπάρχουν! Έχει δίκιο, λοιπόν, η «κλασική» κ. Βανδή! Έτσι δηλώνει, «κλασική», δηλαδή τα σώβρακα είναι κλασικά, τα hot pants είναι κλασικά. Κι εγώ, ξέρεις, ό,τι έβγαζα, το έβγαζα από δικαιώματα, όχι από «κλασικές» εμφανίσεις με hot pants, τα οποία ούτως ή άλλως δεν μπορώ να φορέσω, δεν μου χωράνε! Κρίμα η κοπέλα, γιατί δεν είναι κι αμόρφωτη, αλλά ας προσέχει τι λέει το στοματάκι της, δεν βλάπτει»
«Πόσους αντιστασιακούς του γλυκού νερού είδαμε στη Μεταπολίτευση δεν λέγεται. Πόσο ψέμα ακούστηκε… Απ’ όλους! Ήταν της μοδός τότε να δηλώνεις αντιστασιακός. Όποτε αυτός ο τόπος περνάει μια κρίση, κλασικά κάθε 20-30 χρόνια, βρίσκουν αποδιοπομπαίους τράγους».
«Μια μέρα ήμασταν με φίλους, σε μια εκδρομή στην Ύδρα. Ήρθε λοιπόν δίπλα ο Παπαστεφάνου με την παρέα του. Εγώ τραγουδούσα με την δική μου παρέα και με άκουσε. Έχει δε ένα φοβερό αυτί. Άσε που την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε.. τσακωθήκαμε. Κι’ έχω παρατηρήσει πως εμένα η ζωή μου ξεκινάει μ’ ένα καυγά. Και γιατί τσακωθήκαμε; Είχαν ένα ραδιόφωνο και μας ενοχλούσαν. Τους το είπαμε, λογοφέραμε και αμέσως το κλείσανε. Ήταν πολύ ευγενικοί. Από μένα δε.. πολύ πιο ευγενικοί. Μετά, συναντηθήκαμε και στο πλοίο και με ρώτησε αν μ’ ενδιαφέρει να ασχοληθώ με το τραγούδι. Εμένα ποτέ δε μου είχε περάσει απ’ το μυαλό αυτό. Κάπως, έτσι γεννήθηκε το μια φορά θυμάμαι με αγαπούσες».
«Το «ΜΠΑΡ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ» τώρα είναι δική μου δουλειά. Θα σου πω κάτι. Τα τραγούδια μπορεί να ξεκινήσουν πολύ εύκολα και μέχρι να τελειώσουν.. να σου βγάλουν την ψυχή. Αυτό λοιπόν το τραγούδι είναι ένα απ’ αυτά. Ξεκίνησε σ’ ένα ουζερί στην οδό Κατεχάκη.. πάνω σε μιά χαρτοπετσέτα όπως και πολλά άλλα. Μετά, μου πήρε δύο με τρεις μήνες για να το τελειώσω».
«Ένα παιδί το έχεις κερδίσει ως τα πέντε του. Αν δεν το έχεις κάνει ως τότε, δε θα το κάνεις ποτέ. Εγώ την αγάπη μου για το βιβλίο, τη μουσική και τους ανθρώπους της έχω μάθει από τον πατέρα μου. Ήταν γιατρός, ιδεολόγος. Νομίζω πως το πιο ωραίο πράγμα είναι η θάλασσα. Την αγαπώ την θάλασσα. Γι΄ αυτό τα κάνω και όλα θάλασσα».
Πηγές: in.gr, Lifo/Αντώνης Μποσκοίτης, Μουσικόραμα, Real FM 97,8, Rockrooster.gr