Αν θέλει κανείς να γιορτάσει τις ελευθερίες του σ’ αυτή τη δύσκολη χρονική και ζορισμενη συγκυρία σήμερα είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να το κάνει αυτό. Του Αγίου Ελευθερίου σήμερα κι αυτή που πιο πολύ έχουμε να γιορτάσουμε είναι η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Μας είναι πολύτιμη και γι’ αυτό της αξίζουν όλες οι ευχες κι οι προσευχές να ναι πάντα καλά!
Η Ελευθερία δεν είναι μια απλή περίπτωση τραγουδίστριας. Ούτε σύνθετη περίπτωση είναι όμως. Είναι ένα «τοπόσημο» μέσα στο ελληνικό τραγούδι σαράντα ολόκληρα χρόνια. Δεν έσκασε μύτη σαν ορμητικός χείμαρρος. Ξεκίνησε με μια ησυχία διακριτική που από τα πρώτα χρόνια κιόλας έκανε σημαντικούς συνθέτες της γενιάς της όσο και παλιότερους αλλά και νεότερους να την προσεγγίσουν για να εξασφαλίσουν ηχογραφήσεις με τη φωνή της και τελικά μ’ αυτόν τον τρόπο να προικίσουν το ελληνικό τραγούδι.
Στη δεκαετία του ‘90 έδωσε στο έντεχνο ρεπερτόριο έναν απο τους πιο εμβληματικους δισκους τόσο της προσωπικης της δισκογραφιας αλλά και του ελληνικού τραγουδιού εν γενει κι αυτος δεν είναι αλλος από το ΜΕΝΩ ΕΚΤΟΣ. Εγινε κυρίαρχο όνομα στη δισκογραφία πήρε μερος σε φεστιβάλ world music, κέρδισε διακρίσεις, βραβεία, χρυσους και πλατινενιους δισκους τραγούδησε μέχρι και στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης, σκηνή που μέχρι τότε οι μόνες Ελληνίδες τραγουδίστριες που είχαν πατήσει το πόδι τους στη σκηνή του ήταν η Μαρία Καλλας κι η Σοφια Βέμπο.
Υπάρχει στα μουσικά πράγματα με τη δύναμη και τη σιγουριά που αποπνέει πάντα η ποιότητα των πραγμάτων. Που όσο ψηλά κι αν έφτασε δεν έχασε ούτε το απλή ούτε το ανεπιτήδευτη όταν τη συναντάς κάτω από τη σκηνή, στο παρασκήνιο. Χαμογελάει και το γέλιο της φωτίζει όσους βρίσκονται στο βεληνεκές της. Μιλάει με την τέχνη της με ένα σεβασμό προς το κοινό της που της επιφυλάσσει και της ανταποδίδει τον ίδιο κάθε φορά σεβασμό.
Κορφολόγησε στην κυριολεξία κι ας ακούγεται σαν καλολογικό σχήμα, τον ανθό από τους ανθρώπους που συνεργάστηκε φτιάχνοντας ένα ζηλευτό ρεπερτόριο που είναι φάρος κι αντλιοστάσιο για τις νεότερες τραγουδίστριες. Δοκίμασε πολλά και διαφορετικά πράγματα κι όλα της πήγαν σαν καλοραμμένο κοστούμι κι αυτό που σκέφτεσαι όταν σε ρωτούν γι’ αυτήν είναι πως υπηρέτησε το μέτρο που λέγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Το παν μέτρον Άριστον. Με ακρίβεια χειρούργου και συναίσθημα πάντα να κυριαρχεί έφτιαξε ερήμην της έναν πυρήνα ανθρώπων που την ακολουθούν πιστά μέσα στα χρόνια. Είμαι ένας απ αυτούς που ‘χω ταξιδέψει για να δω live της στα πιο περίεργα και όμορφα μέρη. Από την Ισπανία, που εκεί κι αν έχει φανατικό κοινό, το Παρίσι, τις Βρυξέλλες, το Μόναχο στη Γερμανία μέχρι τα Μάταλα και την Πρέβεζα. Κι από το θέατρο ΕΗΜ στα Γιάννενα μέχρι την μικρή Επίδαυρο, τη Θεσσαλονίκη, την Προσοτσάνη του νομού Δράμας, την τάφρο στο μεσαιωνικό κάστρο της Ρόδου και αλλού. Και πάντα η μουσική της να σε πηγαίνει αλλού. Στη μυθική εκείνη σφαίρα που κατοικοεδρεύει η αγάπη που πηγάζει από την αλήθεια των πραγμάτων.
Μια εκκρεμότητα που μένει να πραγματοποιηθεί είναι οι εμφανίσεις της οι οποίες διεκόπησαν βίαια από τον ερχομό του covid-19 τον περασμένο Μάρτη στην Αθήνα εποχή που παρουσίαζε ζωντανά τον τελευταίο της δίσκο ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ plus τα τραγούδια της παράλληλης δισκογραφίας και που όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν μας το χρωστά γιατί πάλι εκεί από κάτω θα ‘μαστε να την αποθεώνουμε. Κι α προ πο αυτό το μαγικό καταφέρνει η Ελευθερία. Να σου αναβαθμίζει την αισθητική και το γούστο άμα τη εμφανίσει της. Κάνει πάντα αυτό που ξέρει καλά. Να χαρίζει απλόχερα αυτό που με γενναιοδωρία της δόθηκε από το σύμπαν. Το χαμόγελο και τη φωνή της.
Κι αν ίσως μοιάζει αυτό με ένα άρθρο διόλου αμερόληπτο η αλήθεια είναι πως δεν είναι. Κι αν θα το έλεγα με μια φράση που να τη χαρακτηρίζει νοηματική συμπύκνωση, λεκτική συνοπτικότητα και πληροφοριακή πληρότητα αυτή είναι πως η αγάπη προς το πρόσωπο της είναι απεριόριστη, γιατί έχει σπάσει το φράγμα του χρόνου. Γιατί είναι για πάντα! Χρόνια πολλά Ελευθερία!